IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η Ρούλα Πατεράκη ανήκει στην ομάδα των λίγων εκλεκτών δημιουργών της θεατρικής τέχνης | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ « O Θάνατος και ο Αγρότης » του Γιοχάνες φον Τεπλ, ένα ιδιαίτερο προαναγεννησιακό κείμενο, παίζεται στο Faust σε σκηνοθεσία, διασκευή και δραματουργία της Ρούλας Πατεράκη. Γραμμένο το 1400, πραγματεύεται με λυρισμό και χιούμορ τη βαθιά, την ασυνθηκολόγητη σχέση ανθρώπου και θανάτου. Η  Ρούλα Πατεράκη  μετέγραψε το κείμενο, το έφερε στην εποχή μας και το εγκατέστησε μέσα σ’ ένα ψυχιατρείο. Εκείνη κράτησε τον ρόλο του Θανάτου και ο Αλέκος Συσσοβίτης του Αγρότη που απαιτεί την επιστροφή της πεθαμένης γυναίκας του. Οι δυο τους πολεμούν μέχρι τέλους σε μια αναμέτρηση όπου ο Θεός είναι απών. Τη Ρούλα Πατεράκη δεν την εντάσσεις εδώ ή εκεί - θα ήταν εύκολο να τη χαρακτηρίσεις προβοκατόρισσα, εκκεντρική και να ξεμπερδεύεις. Ο βίος, οι στροφές και οι επιστροφές της στο θέατρο, ο τρόπος της να υπερασπίζεται ακόμα και τις πιο αντισυμβατικές επιλογές την καθιστούν μια ξεχωριστή

Θεατρική Θεσσαλονίκη: Τούνελ χωρίς φως Σε πρόσφατο αφιέρωμα ενός εντύπου free press στη Θεσσαλονίκη παρατήρησα το εξής ενδιαφέρον: Ενώ είχε σχόλια για τα πάντα, από τα τσουρέκια γνωστού ζαχαροπλάστη μέχρι τα in ψυχαγωγικά στέκια, δεν έκανε κουβέντα για θέατρο. Παράλειψη που αναμφίβολα αδικεί ορισμένα σχήματα που επί σειρά ετών προσπαθούν για το καλύτερο, όμως ως γνωστόν η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει ότι η θεατρική Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Και όσοι ενίοτε τη θυμούνται είναι για καμιά αρπαχτή ή κανένα προσωρινό βόλεμα. Ακόμη και να θέλουν να προσφέρουν, μόνο απογοήτευση θα εισπράξουν. Τη στιγμή που η Αθήνα έχει μεταμορφωθεί σε μια πολυποίκιλτη σκηνή όπου δοκιμάζονται πράγματα, η Θεσσαλονίκη, που κάποτε τη φανταστήκαμε να μετατρέπεται σε πολιτιστικό σταυροδρόμι των Βαλκανίων, κινείται επάνω σε ράγες που μόνο ελπίδα δεν κομίζουν. Εχει καταντήσει κουραστικό να ακούμε διαρκώς πως από τη στιγμή που όλα βρίσκονται στην Αθήνα (τηλεόραση, κέντρα