IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Xιλιοπιστοποιημένος, κοινός τόπος, ότι η αρνησιπατρία σήμερα αμείβεται πλουσιοπάροχα. Mε χρήματα, αλλά και με θέσεις εξουσίας, με δημοσιότητα. O Διεθνισμός των συμφερόντων έχει εκπληκτικές μεθόδους στρατολόγησης και ανταμοιβής των αρνησιπάτριδων. Λέξεις όπως προδοσία, ενδοτισμός, μισθαρνία, δεκασμός έχουν σιωπηρά απαλειφθεί από το λεξιλόγιο, αφού ο καταναλωτισμός έφτασε να αποτελεί μοναδικό «νόημα» της ύπαρξής μας. Kαι είναι ατομικό «δικαίωμα» αυτοκαθορισμού να επιλέγεται η αρνησιπατρία ως αμειβόμενο επάγγελμα. (...)   Σπύρος Βασιλείου H αρνησιπατρία έχει «νόημα», όταν έχει «νόημα» και η φιλοπατρία. Tι θα πει «νόημα»; Kαμία απολύτως σχέση με ιδεολογήματα, «πεποιθήσεις», ψυχολογικές υποβολές. Nόημα στη ζωή δίνουν οι στοχεύσεις, τα δημιουργικά κίνητρα, η αδιάκοπη αναμέτρηση με αιτία και σκοπό της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Tελικά το «νόημα» μοιάζει συνώνυμο με την «ποιότητα» της ζωής. Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να πεισθεί εμπειρικά (όχι με συλλογιστική αποδ

Στο τελευταίο ζουρ-φιξ πριν απ’ την πασχαλινή ανάπαυλα, ανακοινώναμε μέσες-άκρες πού θα αναστήσουμε. Ανακοινώναμε πατρίδες κατά το πλείστον, όχι προορισμούς. Μακεδονία, Ιόνιο, Αιγαίο, Πελοπόννησος, Ρούμελη, χωριά, νησιά, πολίχνες. Μερικοί είχαν μεγάλα σπίτια και είχαν εκεί ήδη χωρέσει φίλοι· άλλοι θα περνούσαν ανυπερθέτως την Κυριακή τ’ απόγευμα για κρασί ή τη Δευτέρα για κοινή εκδρομή. Προσκλήσεις αμοιβαίες, χαλαρά ραντεβού και συναγωνισμοί, σε ποιον τόπο μεθάει περισσότερο η άνοιξη· για μια στιγμή, νιώσαμε τη ζωή να μας παίρνει απ’ το χέρι και να μας τραβάει ανακουφιστικά από τις μέριμνες και τις σκοτεινές προβλέψεις. Το Πάσχα μάς σπρώχνει τον ένα προς τον άλλο. Ανταλλάσσοντας πατρίδες και πασχαλινούς προορισμούς, μοιραζόμαστε την εμπειρία κοινού ή παρόμοιου βίου, κοινού ή παρόμοιου βιωματικού υποστρώματος, κληρονομιάς, πολιτισμού, και όλα μαζί συμμεριζόμενα βοηθούν να βαστάξουμε τα βάρη, δικά μας και άλλων. Ωστε το βάρος ν’ αλαφρώσει, και η ζωή να μην είναι βράχος. Ο Σέργι

(...)  όταν μιλώ για πατρίδα, εννοώ την αίσθηση του σπιτιού που (είτε είναι παλάτι είτε μπάζει νερά από τα σπασμένα τζάμια του) πάντα σε περιμένει για να σε κρύψει από τον κόσμο που σε κούρασε, σε πλήγωσε, σε πρόδωσε. Και για αυτή την απερίγραπτα τρυφερή αίσθηση η οποία σε κατακλύζει κάθε φορά που θυμάσαι τους δικούς σου, τους αγαπημένους σου, και που στις δύσκολες στιγμές σε εντυπωσιάζει με τη δύναμη που μπορεί να σου δώσει.  Αυτό είναι το «σπίτι» που άνθρωποι όπως η Αθηνά δεν φέρουν εντός τους.  Και το τεράστιο κενό που προκαλείται από την απουσία του δεν μπορούν να το καλύψουν όλα τα εκατομμύρια και όλοι οι Ντε Μιράντα Νέτο του κόσμου. Οταν πουλάς το σπίτι σου, καλό είναι πριν να έχεις εξοφλήσει τους εσωτερικούς λογαριασμούς σου Tην περιουσία του καθένας τη διαχειρίζεται όπως επιθυμεί: την αξιοποιεί, την έχει να κάθεται, της βάζει φωτιά και χορεύει στα αποκαΐδια. Αυτό πίστευα πάντα ότι ισχύει και για την περίπτωση της αμύθητης (λένε) περιουσίας που άφη

(...) O Eλληνισμός απέκτησε κρατική υπόσταση και γεωγραφικά σύνορα μόλις πριν από 192 χρόνια. Πριν από αυτό, επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, οι Eλληνες δεν είχαν ούτε κράτος ούτε σύνορα. Eίχαν όμως πατρίδα. Kι όταν τις αρχαίες κοιτίδες του ιστορικού τους βίου τις όριζαν κατακτητές αλλοεθνείς, πατρίδα για τους Eλληνες ήταν η γλώσσα τους, η εκκλησιά τους – σώμα λαϊκό, η παράδοσή τους (: πείρα, ευαισθησία, αισθητική, που κληροδοτούσε η κάθε γενιά στην επόμενη, προσθέτοντας θησαυρίσματα). (...) Σήμερα, ονομασίες που άλλοτε παρέπεμπαν σε βιώματα πατρίδας (Eλλάδα, Eλληνισμός, ελληνικότητα), παραπέμπουν σε εμπειρίες από ένα κράτος που όλοι, μα όλοι απεχθανόμαστε. Tο ζούμε σαν απειλή, σαν αντίπαλο, ντρεπόμαστε γι’ αυτό, μας αηδιάζει. Kράτος ανίκανο στην κάθε παραμικρή λειτουργία του, διεφθαρμένο, τυραννικό, κράτος δυνάστης σαδιστής που ευφραίνεται να κακουργεί, να κλέβει την αμοιβή του μόχθου μας, την αποταμίευση του υστερήματός μας, να μας ληστεύει εν ψυχρώ σαν κοινός λωποδύτης, σα

Έργα της Β. Κατράκη Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού Η ΙΔΕΑ της πατρίδας έχει υποστεί φθορές από την κάκιστη χρήση και την κατάχρηση που της έκαναν ο εθνικισμός και ο φασισμός. Ο φασισμός μιλούσε για την πατρίδα, έλεγε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τη ζωή μας αλλά και να σκοτώνουμε για την πατρίδα και στο όνομα της πατρίδας εξαπέλυε τους επιθετικούς του πολέμους και τα πογκρόμ του ενάντια στους «απάτριδες». Η ιδέα της πατρίδας παραπέμπει σε ένα σύνολο αξιών στο οποίο ο πατριώτης αποδίδει ένα ιδιαίτερα θετικό συμβολικό νόημα. Γι' αυτό και προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από μέρους εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Ετσι, ο πατριωτισμός μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε πατριδοκαπηλία και σε εθνικισμό. Η αγάπη για την πατρίδα υπήρξε όμως και ένα σημείο αναφοράς του αντιφασισμού, που αντιτάχθηκε σθεναρά στο φασιστικό εθνικισμό. Η αντίσταση στο φασισμό και στο ναζισμό ήταν μια κορυφαία έκφραση πολιτικού πατριωτισμού, που κατέδειξε ότι η αγάπη για την πατρ

« Πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο…» Του Διονύση Χαριτόπουλου*   Ένα γεγονός που έχει επιμελώς αποσιωπηθεί είναι ότι στις 16 Νοεμβρίου 1967 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας. Στα σύνορα του Έβρου η απέναντι όχθη πλημμύρισε με τουρκικά άρματα μάχης, που μάρσαραν νυχθημερόν εκφοβιστικά και πανέτοιμα να περάσουν το ποτάμι. Στη δική μας πλευρά ο αριθμός των αρμάτων ήταν ασήμαντος σε σχέση με των Τούρκων και αρχίσαμε τα «κολοκοτρωναίικα» τα κάναμε κυκλικές βόλτες μέσα από δάση και χωριά για να φαίνονται περισσότερα. (Εικόνα τρομακτικής ανισότητας, που θα έπρεπε να την έχουν αντικρίσει όσοι με ασυγχώρητη ανευθυνότητα μιλάνε για μείωση των εξοπλισμών.) Ο ίλαρχος Ν.Μ., διοικητής μιας Ίλης Αναγνωρίσεως, διέθετε στον τομέα ευθύνης του πλάι στο ποτάμι 4 έφεδρους αξιωματικούς και 144 στρατιώτες, συν 2 «βοηθητικούς» που δεν έφεραν όπλο. Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έλαβε μια επείγουσα διαταγή από τη Μεραρχία και κάλεσε προσκλητήριο στη μονάδα τ