Περί ηλιθίων στην πολιτική
(...) Πίσω από τους αυτοοραματιζομένους ευσχήμονες πολιτικούς μεσσίες, αυτές δηλαδή τις διαλάμπουσες αυθεντίες της πολιτικής μας, σπεύδουν αγεληδόν οι επιτήδειοι σφουγγοκωλάριοι, τα ευκολόπιστα κομματόσκυλα, τα τσογλάνια, οι ρουφιάνοι, οι αφελείς συνθηματοβόροι και όλα τα νούμερα του ευτελούς αυτού πολιτικού ζωικού είδους, αγαλιασμένοι ως κύμβαλα αλαλάζοντα, σταυροκοπιούμενοι, αυτοεξυμνούμενοι και αυτοϊκανοποιούμενοι, εν πνεύματι ομαδικής παράκρουσης. Πιστεύουν ότι ανακάλυψαν τον απεσταλμένο του Θεού. Υψώνουν γύρω τους τείχη αγιότητος και σοφίας, συντηρώντας το φαύλο κύκλο της ηλιθιότητας. Και το χειρότερο, οι πλείστοι εξ αυτών πεθαίνουν αμετάπιστοι και βυθισμένοι στην ψευδαίσθηση ότι παρέμειναν εσαεί σταθεροί στις ιδέες τους (...) Είθισται να χρησιμοποιούμε τον όρο ηλιθιότητα μόνο ως αντωνυμικό της εξυπνάδος, χωρίς να υπάρχει ή τουλάχιστον χωρίς να έχουμε υπ' όψιν ένα κοινώς αποδεκτό ορισμό επί τούτου. Κατά τη γνώμη μου η διαφορά μεταξύ του οξυδερκούς ανθρώπο