IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 MR1805 VIA GETTY IMAGES Η γεωγραφία του Αιγαίου από τον Αισχύλο . Στο Αιγαίο θα μας πάει η Κλυταιμνήστρα με ένα μάθημα κλασικά γεωγραφικό. Θα μας διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια την πορεία της φλόγας την είδηση δηλαδή ότι η Τροία έπεσε/ Οι συγγραφείς ενθουσιάζονται πάντα από τα αρχαιότερα ιστορικά κείμενα. Ήδη οι αρχαία  Έλληνες τραγικοί από τον Όμηρο. Ο Αισχύλος από την Ιλιάδα - για παράδειγμα - και ο  Ευριπίδης από την Οδύσσεια, όπως είδα μεταφράζοντας στα γαλλικά το σατυρικό του δράμα «Ο Κύκλωπας». Και μάλιστα, στον Ευριπίδη, χάρη στο έργο που είναι σατυρικό,  ο Οδυσσέας μοιάζει Αθηναίος πολίτης, σύγχρονος του συγγραφέα, ακραιφνής δημοκράτης. Η πιο ενδιαφέρουσα βέβαια  «συνεργασία» με τον Όμηρο θα γίνει στο πρώτο μέρος της Ορέστειας τριλογίας, στον Αγαμέμνονα. Φυσικά  η θεματική της Ορέστειας είναι η Ιλιάδα. Αλλά με «συνεργασία» εννοούμε τον εμπλουτισμό της Ιλιάδας με πληροφορίες που όχι μόνο εξυπηρετούν τις ανάγκες του έργου αλλά και αποτελούν μια αποστολή επι

Ψηφιδωτό που απεικονίζει τον Οδυσσέα και τις σειρήνες.  Kpzfoto / Alamy Stock Photo  Η Οδύσσεια στον μετα-πραγματικό κόσμο. Η αλήθεια είναι αυτό που μας διασφαλίζει,  όπως ήξερε ο Όμηρος. Ένας ψεύτης ασχολείται με μια συνειδητή πράξη εξαπάτησης. Γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στα ψέματα και τις αλήθειες, και τουλάχιστον σιωπηρά νοιάζεται για την διαφορά. Από την άλλη πλευρά, ένας ανοητολόγος για το μόνο που νοιάζεται είναι να διαμορφώνει τις πεποιθήσεις και τις ενέργειες των ακροατών του. Ο ανοητολόγος είναι επομένως πιο επικίνδυνος από τον ψεύτη γιατί απορρίπτει την σημασία της αλήθειας. «Κάθε γενιά πρέπει να μεταφράζει για τον εαυτό της»: Λίγα έργα απεικονίζουν καλύτερα την παρατήρηση του T. S. Eliot από όσο η Οδύσσεια του Ομήρου. Από τότε που το έπος μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά από τον George Chapman στις αρχές του 17ου αιώνα, έγινε μεταφορά του στην γλώσσα μας κάπου 60 φορές -με κάθε εκδοχή να χρωματίζεται από την ευαισθησία, τα γλωσσικά ιδιώματα κ

 H πλάκα μπορεί να χρονολογηθεί στη ρωμαϊκή εποχή και πιθανώς πριν από τον 3ο αι. μ.Χ..  Πηγή φωτο: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ Υπουργείο Πολιτισμού.  Μια πήλινη πλάκα με εγχάρακτη επιγραφή που διαπιστώθηκε ότι διασώζει 13 στίχους από την ραψωδία ξ της Οδύσσειας ανακαλύφθηκε μετά από τρία χρόνια ερευνών στον ιερό χώρο της Ολυμπίας.  Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση, όπως αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, μπορεί να χρονολογηθεί στη ρωμαϊκή εποχή και πιθανώς πριν από τον 3ο αι. μ.Χ. Εάν η προκαταρκτική χρονολόγηση επιβεβαιωθεί « τότε η πήλινη πλάκα θα διασώζει ίσως το παλαιότερο σωζόμενο γραπτό απόσπασμα των Ομηρικών Επών που έχει έρθει στο φως και αποτελεί πέραν της μοναδικότητάς της, ένα σπουδαίο αρχαιολογικό, επιγραφικό, φιλολογικό και ιστορικό τεκμήριο».  Πηγή φωτό: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ Υπουργείο  Ακολουθεί η ανακοίνωση του υπουργείου  Κατά την διεξαγωγή της επιφανειακής – γεωαρχαιολογικής έρευνας, στο πλαίσιο του τριετούς ερευνητικού προγράμματος με τίτλο «Ο πολυδιάστατος χώρ

  Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης (1929-2016). Δάσκαλος, φιλόλογος, μεταφραστής, κριτικός, διανοούμενος, πολίτης. Ο Δ. Ν. Μαρωνίτης λογοδοτούσε με αυστηρότητα και πάθος στην πνευματική γεωμετρία του βίου του, ακόμη και σε καιρούς σκοτεινούς ή αδιάφορους, αδιαλείπτως σχεδόν μέχρι το τέλος του. Οψεις από το πολύτροπο έργο του, αλλά και πτυχές από τις καθημερινές του οικειότητες φωτίζουν και ανασύρουν τα κείμενα που συναρθρώνουν αυτό το μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του. Γράφουν ο Βασίλης Κάλφας (καθηγητής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ), ο Αρης Στυλιανού (καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ), η Μαρία Στασινοπούλου (φιλόλογος, δοκιμιογράφος και πεζογράφος), ο Αριστοτέλης Σαΐνης (φιλόλογος και κριτικός λογοτεχνίας) και ο Γιώργος Κορδομενίδης (εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού «Εντευκτήριο»). Επιμέλεια: Μισέλ Φάις ❖❖❖❖❖ Μόνο η ψυχή, πάει πέταξε, σαν όνειρο, και φτερουγίζει Του Βασίλη Κάλφα Αυτή είναι η μοίρα των βροτών, όταν κάποιος πεθαίνει:
 δεν συγκρατούν π