IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

«Όταν η κεντρική εξουσία δεν λειτουργεί, αλλά αποδέχεται τον κάθε εκβιασμό, τότε οι αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες κάτω από αυτή αλληλοσπαράσσονται προσπαθώντας να την κατακτήσουν»  έλεγε πρόσφατα μιλώντας στο «Βήμα» έμπειρος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος με θλιμμένο βλέμμα στεκόταν έξω από το κεντρικό κτίριο των Προπυλαίων. Η επέμβαση της αστυνομίας στην πρυτανεία του Πανεπιστημίου, που βρισκόταν υπό κατάληψη για 17 ημέρες, έγινε τελικά το πρωί της Παρασκευής. Αστυνομικοί μπήκαν από πλαϊνή είσοδο και η υπόθεση έληξε με την προσαγωγή και σύλληψη συνολικά 22 ατόμων. Ωστόσο η ακαδημαϊκή κοινότητα στο σύνολό της εκφράζει τη θλίψη της για την εικόνα που παρουσιάζει το παλαιότερο πανεπιστήμιο της χώρας, που θεωρείται ως ο επιστημονικός και ιστορικός «χάρτης» της Ελλάδας και τον τελευταίο καιρό αποτελεί το ορμητήριο κάθε ομάδας διαμαρτυρόμενων, που επιλέγει την βία ως μέθοδο αντίδρασης. Την ίδια στιγμή η ελληνική κοινωνία παρακολουθούσε επί 17 ημέρες α...

(...) ΟΙ πολιτικοί, επειδή έχουν ιδιαίτερα αυξημένο (μέχρι και «ακονισμένο») το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η ύβρις (τους) ολοκλήρωσε τον κύκλο της και τώρα αρχίζει το έργο της Νέμεσης, της τιμωρίας τους. (...)   Βια-σμοί της λογικής;   Απαξ κληθήκαμε στην αίθουσα του πεπρωμένου μηδενός εξαιρουμένου Μυρσίνη Αρώνη, Στη μεγάλη συναυλία Τόσα χρόνια που η βία (άμετρη, αναίτια, άχρηστη) στρεφόταν κατά των αστυνομικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων, των πανεπιστημιακών, των πολιτών, οι πολιτικοί μας είτε αοριστολογούσαν περί της αιτιότητας (βιολογισμοί, ψυχολογισμοί, κοινωνιολογισμοί) είτε δοξολογούσαν ορισμένες μορφές βίας (ως προ-επαναστατική δράση;!) είτε απέδιδαν το φαινόμενο στην (όποια) αρνητική πολιτική της (όποιας) κυβέρνησης. ΤΩΡΑ όμως που η βία στράφηκε κατά των πολιτικών, ξάφνου άρχισαν οι βαθυστόχαστοι προβληματισμοί για τα όρια της κοινωνικής απειθαρχίας, της πολιτικής ανυπακοής και της συμβολικής/εκφ...

Ηρθαν οι ράμπο της ηθικής; Θα ζήσουν με το φόβο της επάρκειάς τους Τάσος Ηλιάδης, «Αίθριος λόγος» Τι θα κάνουμε με αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες που διατείνονται ότι ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη εκ των άνω (και υπό των ιδίων) χειρουργικής ηθικής επέμβασης; Αμερικανο-γερμανο-πουθενά σπουδαγμένοι, με ελάχιστη ώς μηδενική γνώση του βάθους της ελληνικής ιστορίας και κουλτούρας, με νοοτροπία Νέας οθωνικής Αντιβασιλείας ανέλαβαν μόνοι τους το εθνικό(;) καθήκον να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους «ιθαγενείς». ΔΕΝ θα σταθώ στο ερώτημα « πού ήσαν και τι ακριβώς έπρατταν όλοι αυτοί την εποχή της κοινωνικής αποκατάστασης ή την εποχή της "μεταρρυθμιστικής " παλινόρθωσης, διότι η εμπλοκή σε προσωπικές στάσεις ζωής (και ανάληψης κινδύνων) δεν έχει στη φάση αυτή πολιτικό ενδιαφέρον. Απλώς υπενθυμίζω ότι όσοι έπαιξαν πολύ το χαρτί της ηθικής κάθαρσης εντέλει κάηκαν οι ίδιοι στο πουργατόριο που χωρίς σύνεση άνοιξαν. ΠΛΑΪ στους νεόκοπους του σο(ϊ)σιαλισμού της φαμίλιας ...

Θα μας τρελάνουν; Κατά τα άλλα παραδοθήκαμε άνευ όρων Γιάννης Κακουλίδης, Στρατιώτης παγιοφύλαξ εν περισκέψει Πέραν της κρίσης στρατηγικής, ιδεολογίας, πολιτικής, της κρίσης εμπιστοσύνης και αντιπροσωπευτικότητας που διατρέχει όλο το σκηνικό, διαπιστώνουμε εσχάτως και κρίση (στοιχειώδους) λογικής σε συνδυασμό με ηθική ακρισία των εξουσιαστών. * Αυτοί λένε: αποτύχαμε αλλά θα μείνουμε γιατί δεν βρίσκετε καλύτερους (ή λιγότερο κακούς). * Εμείς λέμε: μόνον αν φύγετε θα ξεμυτίσουν οι καλοί (των οποίων άλλωστε «κλείνετε» συχνά-πυκνά το δρόμο προς τη δημόσια ζωή). * Αυτοί λένε: η λευκή ψήφος και η αποχή μάς έδωσαν το μήνυμα να συνεχίσουμε, κάτι σαν λευκή επιταγή με ξεθωριασμένο αστερίσκο. * Εμείς λέμε: ο λαός «απουσιάζει» όταν το όλον σύστημα «μπάζει» και θέλει να τον καταστήσει συνένοχο στα παιχνίδια του. Δεν ελευκάνθησαν διά του λευκού. Μάλλον ακυρώθηκαν διά του άκυρου και κόντυναν διά της αποχής. «ΙΔΙΩΤΗΣ» (κατά Περικλή ή και κατά οποιονδήποτε άλλον) είναι ο απέχ...

Του Π.ΖΕΡΒΟΥ Στην΄΄ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ΄΄ Ελληνικά αυτ-ανόητα; Διαφανείς είμαστε όσο κι αν κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία Ελ. Δαμβουνέλη, Διαφανείς είμαστε Δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοεί το πολιτικό σύστημα (και ιδιαίτερα η κυβέρνηση) όταν μιλάει για τη διεκδίκηση του αυτονόητου. Αναφέρεται στα διεθνώς (ή έστω ευρωπαϊκώς) παραδεδεγμένα περί αυτονοήτου ή υποστηρίζει την ελληνοβαλκανική εκδοχή του; Ορισμένα παραδείγματα: * Είναι αυτονόητο ο εγγονός και γιος πρωθυπουργού να θεωρεί ως πεπρωμένο ή κεκτημένο το να γίνει και ο ίδιος πρωθυπουργός; Τα ογδόντα και πλέον χρόνια δημόσιας και πολιτικής εξουσίας μιας ή δύο οικογενειών μήπως δημιουργούν στους απογόνους μια αίσθηση για δικαιώματα χρησικτησίας επί της χώρας; * Είναι αυτονόητο οι διακηρύξεις περί διαφάνειας να αφορούν όλους τους άλλους, όχι όμως τα εσωτερικά των πολιτικών οικογενειών (πολλώ μάλλον όταν η παρέα γίνεται και κυβέρνηση); * Είναι αυτονόητο να εξαγγέλλονται μεγάλες επενδύσεις από το εξωτερικό, χωρίς να γνωρίζει η ...

... Μας βάζουν να μαλώνουμε για τα σκάνδαλα, τις τοπικές εκλογές και τα ελλείμματα, ενώ οι ίδιοι διευρύνουν τον υπόγειο ιστό της ισόβιας κληρονομικής διακυβέρνησης του Greek Emirate. Του ΣΤΑΘΗ Από την '''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΠΙΑ'' Η Ελλάδα ως εμιράτον; Του χρόνου καβαλάρης του φόβου αρνητής και των κακών καιρών μαστιγωτής Παναγ. Κρητικός, «Πού τελειώνει το ταξίδι σου;»   Το παλιό, κλασικό και πάντοτε επίκαιρο ερώτημα «Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;» μπορεί ν' απαντηθεί με τουλάχιστον τρεις τρόπους.   Η αυτ-ανόητη πρώτη εκδοχή είναι ότι κυβερνάει ο λαός μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων του. Αυτό δεν το πιστεύουν πλέον ούτε και οι αγαθότεροι των Ελλήνων . Η δεύτερη τρέχουσα, ίσως και βολική, εκδοχή είναι ότι τη χώρα διοικούν η τρόικα και οι «εντολοδόχοι» υπουργοί. Αυτή η άποψη έχει βάση ως προς τις οργανωτικές ή και λειτουργικές (συγκυριακές;) εξουσίες και παρεμβάσεις του ΔΝΤ και των λοιπών εταίρων αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει την ιστορικότητα, το βάθος της διαρκούς ...

Τι μας ζητάς, βρε πατρίδα; Την ευθύνη για το άδικο την έχουν αυτοί που δε ζητούν το δίκηο τους Αν. Μπαξεβανίδης, Εμπειρικά Σε μια χώρα που δεν τιμάει τους μαχητές, αλλά τους ριψάσπιδες, με διανοούμενους που δεν ματώνουν, αλλά συνεχώς κλαψουρίζουν για τους ηττημένους, με πολιτικούς που στενοχωριούνται και πονάνε, αλλά δεν ρισκάρουν τίποτα, με ιδεοληπτικούς που αφήνουν την Ελλάδα να ρημάζει (προκειμένου να μην την εκμεταλλευτούν οι ξένοι), έχουμε την αίσθηση ότι όλοι (κόμματα, συνδικαλισμός, φορείς) μας βγάζουν στο ευρωπαϊκό και διεθνές παζάρι ως σκλαβοείλωτες. ΚΙ ΕΜΕΙΣ που επί χρόνια βολευόμαστε σαν «αδικημένοι» και πλουτίζουμε σαν «προδομένοι» και συμπεριφερόμαστε κοινωνικά σαν «επαναστατημένοι» τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα πολλά «σαν», «δήθεν», «τάχα» έχουν συνήθως κακό τέλος μιας και οι πραγματικά ισχυροί (και όχι οι παρακοιμώμενοι) αλλάζουν κατά βούληση τους κανόνες του πραγματικού παιχνιδιού της επιβίωσης (εθνικής και προσωπικής). ΚΑΙ ΤΩΡΑ τι μας ζητάς, βρε πατρίδα; Να (ξανα)π...

... ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ να κυβερνήσουν αυτούς που τα έλεγαν και εδιώχθησαν, αυτούς που μπορούσαν να μπουν στο «πάρτι» και αρνήθηκαν. Δεν είναι ούτε πολιτικά ηθικό ούτε κοινωνικά αποδεκτό να θέλουν να μας σώσουν όσοι πλουτίσανε, όσοι τους βοηθήσανε, αλλά και όσοι έβλεπαν/ήξεραν, αλλά δεν μιλούσαν (λόγω συγγενείας, κομματικής πειθαρχίας ή ευήθειας). ... Χαρακτικό της Β.Κατράκη Θα μας επιστρέψουν τη ζωή μας; Αφήνω την πόρτα ανοιχτή παίρνω και το παλτό μαζί ενώ έχω σκοπό να πέσω στο κενό Κ. Μπεβεράτος, Αδημοσίευτο Ως γνωστόν, για να λειτουργήσει το σύστημα της διαφθοράς/διαπλοκής, χρειάζονται πέντε. Αυτός που διαφθείρει, αυτός που διαφθείρεται, αυτός που κοιτάζει - δεν μιλάει, αλλά επωφελείται, αυτός που κρατάει τους θεσμούς ανενεργούς, και τα ΜΜΕ που επιλέγουν ποιον θα «ξε-κρεμάσουν». ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, στα 36 μεταπολιτευτικά χρόνια κυβέρνησαν δύο κόμματα, ορκίστηκαν δεκάδες υπουργοί, «δραστηριοποιήθηκαν» χιλιάδες παρατρεχάμενοι, συνέπραξαν πολλοί έχοντες και κατέχοντες, καιροφυλακτούσαν (και ...

  Έργο της Βάσως Κατράκη Η πιο Μεγάλη Ωρα; Στο εξής οι νομοτέλειες δεν θα οδηγούν μόνο στην πτώση Γιάννης Β. Κωβαίος, Περί-πτωση Οποιο κι αν είναι το μέγεθος και το βάθος της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, όσο κι αν ευθύνεται ο δικομματισμός (διά πράξεων) και η Αριστερά (διά παραλείψεων) νομίζω πως αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να μπούμε σε μια λογική «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών του παρελθόντος». ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν ο καπιταλισμός λειτουργεί σε βάρος των ασθενέστερων (ζήτημα που πρέπει να το συζητήσουμε σοβαρά αλλά όχι με εύκολες επαναστάσεις ταβέρνας), ούτε αν το πολιτικό σύστημα αυτο-επιδοτήθηκε (ζήτημα που πρέπει να οδηγήσει σε καταδίκες προσώπων και πολιτικών χωρίς εξαιρέσεις και συμψηφισμούς), αλλά το αν θα καταφέρουμε να κρατήσουμε σθεναρή (ή έστω λιγότερο τραυματισμένη) την κοινωνική συνοχή . Εχουμε άραγε φανταστεί τι θα συμβεί γύρω μας (και μέσα μας) εάν θεωρήσουμε όλοι ότι αποδεσμευόμαστε (ο καθείς για το δικό του λόγο) από το εθνικό κοινωνικό συμ...

''Μάρμαρα'' του Απ. Παπαποστόλου Θείον πυρ ή αυτοπυρπόληση ; Κάποιος ζει τη ζωή που ήταν να ζήσω (Σπ. Θεριανός, Η άλλη ζωή) Εκτός από τις φωτιές που ανάβουν οι άνθρωποι για να φωτίσουν, να ζεσταθούν ή να κάψουν, υπάρχει και το θείον πυρ που εμπνέει και κινητοποιεί . Αυτό το θείον πυρ ως εθνική διαπνοή και ανάσασμα έχει ανάγκη η χώρα. Αυτό το θείον πυρ, που δεν σχετίζεται με τις παρακαταθήκες του Μεγάλου Θείου, τις εντολές του Μεγάλου Παππού και Πατέρα, τις ατσάλινες γροθιές του Πατερούλη των λαών ή τα οράματα όποιου άλλου σύγχρονου Μωυσή. ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους τα golden boys της Δεξιάς, τα λαϊκά γιαπίδια της Αριστεράς, οι SAAB-ίστες (κατά το Σαντινίστες) της Κεντροαριστεράς ν' αφήσουν τα προνόμιά τους (ως κυβερνώντες, ως εν γένει καταγγέλλοντες ή και ως απλοί διαχειριστές) και να βοηθήσουν τον λαό να βγει από το λούκι στο οποίο οι ίδιοι (διά πράξεων ή παραλείψεων) τον έβαλαν. ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ οι Νεοδημοκράτες να πιστεύουν στην Αγοραία Δημοκρατία και στην κοινωνιοβιολογία...