IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Ο ''κοινοτισμός'', οι  αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες, σάρκωναν-ως οργανική συνέχεια της αρχαιοελληνικής «πόλεως»,της «εκκλησίας» του δήμου  και της δημοκρατίας-τη συνέχεια  του «πολιτικού» βίου των Ελλήνων. Ήταν το   όραμα εφαρμοσμένης άμεσης δημοκρατίας που εμφανίστηκε ως πρόταση στον ελληνισμό, για ελάχιστες δεκαετίες στο πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα. Η κατά δήμο, κατά περιφέρεια, κατά κράτος καθολική λήψη αποφάσεων από τους πολίτες, μέσα από θεσμούς που οι ίδιοι δημιουργούν – δομές κοινοτικές πολιτικο-οικονομικές, δημοψηφίσματα, συνελεύσεις, τοπικά κοινοβούλια.  «Πού είναι το κράτος;» Το βιβλίο του Στέλιου Ράμφου «Διακόσια χρόνια γέννα» (Εκδόσεις «Αρμός» 2022) θα τολμούσα να πω ότι είναι το γονιμότερο αποκύημα των «εορτασμών» για τους δύο αιώνες από την εθνεγερσία μας των Ελλήνων, στην περυσινή χρονιά. Δυστυχώς, οι κρατικές εκδηλώσεις για την επέτειο ήταν όλες (ας συχωρεθεί η γενίκευση) νεκροφόρες: Υπηρετούσαν τη λογική και τα τεχνάσματα του επιδερμικού

  via Associated Press Βουλή 30 Ιανουαρίου 2022 Το κράτος και το «φονικό» ένστικτο της φύσης. Δεν είναι επιχείρημα το «εμείς είχαμε μηδέν θύματα» και η πρόταση μομφής δεν εξαγνίζει την αντιπολίτευση από την υποχρέωση να προβάλει προτάσεις. «Η  καταστροφή είναι πάντα το πιο ισχυρό ένστικτο στη φύση»   Κάπως έτσι ο Βρετανός χιουμορίστας Max Beerbohm (1872-1956) διακωμωδούσε σοβαρολογώντας τα καταστροφικά ένστικτα της φύσης . Η θέση του αυτή επιβεβαιώνεται περίτρανα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης, αφού οι καταστροφές που προκαλούνται από το «θυμό» της φύσης είναι τρομερές. Βέβαια κανείς δεν θα μπορούσε να ρίξει το ανάθεμα στη φύση και να την κατηγορήσει για το σκληρό της πρόσωπο.  Ωστόσο αυτό το «καταστροφικό ένστικτο» της φύσης αναδεικνύει και την αδυναμία του ανθρώπου να το αντιμετωπίσει. Η αποτρεπτική δύναμη του ανθρώπου οργανωμένου σε κοινωνίες – κράτος είναι αμελητέα μπροστά στις βίαιες εκδηλώσεις της φύσης. Οι σεισμοί, οι πυρκαγιές, οι τυφώνες και οι βροχές είναι οι πι

   Στον «Πύργο» του ΕΦΚΑ. Ενας χωροµέτρης ονόματι Κ. φτάνει στο χωριό και επιχειρεί ματαίως να προσεγγίσει τις Αρχές ώστε να αποκτήσει άδεια διαμονής. Ο Φραντς Κάφκα πέθανε πριν ολοκληρώσει το μυθιστόρημα «Ο Πύργος», αλλά από τις σημειώσεις του συγγραφέα προκύπτει ότι ο πρωταγωνιστής Κ. παίρνει την απάντηση του Πύργου λίγο πριν πεθάνει. Οι αόρατες Αρχές τού απαγορεύουν την παραμονή, αλλά του επιτρέπουν την εργασία. Αυτό που στην παγκόσμια λογοτεχνία θεωρείται αριστούργημα μυθοπλασίας, στην Ελλάδα είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Το ελληνικό Δημόσιο βρίσκεται πέρα από αυτό που οι φυσικοί ονομάζουν «ορίζοντα γεγονότων» στη μαύρη τρύπα. Αυτός, σύμφωνα με τη θεωρία, έχει δύο χαρακτηριστικά. Πρώτον, οι νόμοι της Φυσικής –οι νόμοι της λογικής– δεν ισχύουν. Δεύτερον, τίποτε, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Ο «ορίζοντας γεγονότων του Δημοσίου» προκύπτει και από την επιστολή αναγνώστη που δημοσίευσε χθες η «Κ». Ο συγγραφέας της, κ. Ισίδωρος Κούβελος, ανακάλυψε ξαφνικά ότι χρω

Χρήστος Μποκόρος     Εγκάρδια ευχή χωρίς εχέγγυα. Μέχρι κάποια ηλικία (συμβατικά θα λέγαμε: μέχρι τη συνταξιοδότηση) οι άνθρωποι ζούμε με συνείδηση περίπου αχρονίας, αυτονόητη βιωματική βεβαιότητα αιωνιότητας. Ξέρουμε ότι κάποτε θα πεθάνουμε, αλλά αυτό το «κάποτε» είναι εμπειρικά απροσδιόριστο, μια πληροφορία που δεν ανατρέπει τα αντανακλαστικά προοπτικών, σχεδιασμών του μέλλοντος ή και αποφάσεων – ένα ορμέμφυτο αθανασίας καθορίζει τον τρόπο της σκέψης και της συμπεριφοράς μας. Διαβάζω το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», συναρπαστικό ως τεκμηριωμένη αφήγηση και φωτισμός μιας ιστορικής περιόδου, που σφράγισε με ανεπανόρθωτες απώλειες τον Ελληνισμό στη φθίνουσα ιστορική του πορεία. Οι πρωτεργάτες τότε του ιστορικού γίγνεσθαι έχουν πεθάνει, δεν τους αγγίζει ούτε ψόγος ούτε έπαινος. Αν ενεργούσαν με λαθεμένα κριτήρια φιλοπατρίας, εγωκεντρικές εμπάθειες και διαστροφικές εμμονές ή μόνο με τυφλή ιδιοτέλεια και ωμή εξουσιολαγνεία, το καταστροφικό αποτέλεσμα δεν αλλάζ

 Να πώς ξοδεύονται, φορολογούμενε, τα λεφτά σου! Το παρακάτω δημόσιο έγγραφο πρέπει να το διαβάσει κάθε Έλληνας. Υπάρχει, βεβαίως, ένα σημαντικό πρόβλημα: δεν διαβάζεται! Δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης – βάζω και στοίχημα – που να έχει τον χρόνο και την ψυχική αντοχή στα όρια του μαζοχισμού, για να διερευνήσει ένα σήριαλ ανευθυνότητας 8 ετών των δημόσιων φορέων: Περιφέρειας Αττικής, Αρχαιολογικής Yπηρεσίας, Δήμου Σαρωνικού, ΕΥΔΑΠ, που αποτυπώνεται σε μια ογκωδέστατη αλληλογραφία μεταξύ τους και με τον ανάδοχο ενός σημαντικού έργου, τον οποίον, αφού του ανέθεσαν το έργο, δεν τον άφηναν να το προχωρήσει. Δείχνει όμως ανάγλυφα τι σημαίνει failed state, κράτος που είναι αδύνατον να λειτουργήσει κι ο Θεός ο ίδιος να γίνει πρωθυπουργός, όσο διατηρείται το θεσμικό μπάχαλο, η διάχυση αρμοδιοτήτων, οι “συνυπεύθυνοι” φορείς και κυρίως η πλήρης ατιμωρησία όταν ένας δημόσιος φορέας αντί να απαντήσει σε 10 μέρες απαντάει σε 10 μήνες ή ποτέ κι αντί να ολοκληρώσει ένα έργο σε 5 μήνες, περνάν 5 χρόνια