IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το αίνιγμα της βιοπολιτικής. Η έκρηξη της πανδημίας του κορονοϊού έφερε στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης ζητήματα ζωής και θανάτου. Φανέρωσε έτσι την άμεση σχέση ανάμεσα σε πολιτικές παρεμβάσεις και τη βιολογική ζωή των πληθυσμών, αυτό δηλαδή που ονομάζουμε «βιοπολιτική». Ο Μισέλ Φουκό ήταν εκείνος ο οποίος επανέφερε την έννοια της βιοπολιτικής στη διεθνή θεωρητική συζήτηση και της έδωσε συστηματική μορφή, συνδέοντάς την με την ιστορία και την επιστημολογία. Με τον όρο «βιοπολιτική» ο Φουκό εννοούσε «τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε, από τον 18ο αιώνα και μετά, να εξορθολογιστούν τα προβλήματα που έθεσαν στη διακυβερνησιακή πρακτική τα φαινόμενα που χαρακτήριζαν ένα σύνολο ζώντων συγκροτημένων σε πληθυσμό: υγεία, υγιεινή, γεννητικότητα, μακροζωία, φυλές…» ( Μισέλ Φουκό, «Η γέννηση της βιοπολιτικής» , Πλέθρον 2012, σελ. 289). Ο Φουκό όμως δεν επινόησε ούτε τον όρο ούτε την έννοια της βιοπολιτικής. Ο Ρομπέρτο Εσπόζιτο , στο βιβλίο του «Bios» (Einaudi 2004)

Επιμένει ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης να φωνασκεί και να ουρλιάζει ζητώντας να γίνουν εκλογές· φουσκώνει, ξεφουσκώνει, αγριεύει σχεδόν, επιτίθεται λεκτικά στον πρωθυπουργό - κι έχει ένα βλέμμα... σε πιάνει κρύος ιδρώτας, λες τώρα θα πάθει τίποτα ο άνθρωπος (Θεός φυλάξοι...). Τα γεγονότα βοούν ότι και να έρθει στην εξουσία το μόνο που θα καταφέρει είναι μια τρύπα στο νερό, ό,τι ακριβώς πράττει ο νυν πρωθυπουργός - αποδείχτηκε ότι οι ιδεολογίες, όσο και να διαφέρουν στη θεωρητική τους σκευή, είναι ακριβώς οι ίδιες όταν καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά (ποιος σοσιαλισμός και ποιος φιλελευθερισμός και ποια σοσιαλδημοκρατία και ποιος κομμμουνισμός και κουραφέξαλα· το χρήμα πάνω από όλα και ας καίγεται ο ντουνιάς). Ξέρει μάλλον τι κάνει ο κ. Μητσοτάκης· λέγε-λέγε [άχρηστος και ανίκανος ο πρωθυπουργός, η χειρότερη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο και άλλα εξόχως πολιτικά και κριτικά (!)], όλο και κάτι καταφέρνει στο χαμηλό ούτως ή άλλως επίπεδ

Έχετε δει τον «Νονό» ή άλλες αντίστοιχες ταινίες, όπου περιγράφονται οι σχέσεις μεταξύ των μαφιόζικων οικογενειών; Όσοι τον έχουν δει ας τον θυμηθούν και όσοι δεν τον έχουν δει ας μην τον χάσουν. Θα βρουν εκεί τη βασική αιτία, που η αξιολόγηση μονίμως καρκινοβατεί, είτε είναι δεύτερη είτε εκατοστή, και που ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης Κλάους Ρέγκλινγκ αποκαλεί την Ελλάδα «ειδική περίπτωση». Για να ξεκινήσω από τις μαφίες, η μεγάλη έχει στη δούλεψή της τις μικρές ή οι μικρές της πληρώνουν νοίκι για τις περιοχές που ελέγχουν. Ανεξάρτητη μαφιούλα που να δουλεύει σε πόλη δεν υπάρχει. Όποιος παραβαίνει τον κανόνα πεθαίνει. Παρ όλο που κάποιοι θα σοκαριστούν, το ίδιο γίνεται και στην οικονομία. Επειδή τα λεφτά είναι πολλά και η εξουσία μεγάλη. Στην πόλη Ευρώπη κάνουν κουμάντο οι μεγάλες Μαφίες με capo τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες είναι κλεφτρόνι. Και δεν είναι κλεφτρόνι λόγω μεγέθους, αλλά λόγω νοοτροπίας. Λουξεμβο

  Στόχος κάθε εκπαιδευτικού συστήματος είναι η δημιουργία των εγκεφαλικών-νοητικών προϋποθέσεων για την εκδήλωση των κοινωνικών συμπεριφορών που υπηρετούν καλύτερα τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας Οι πιο μεγαλειώδεις αλλά και οι πιο αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις των ανθρώπων επηρεάζονται από τις κοινωνικές, ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες μέσα στις οποίες εκφράζεται η ανθρώπινη φύση μας.  Η συμπεριφορά μας επηρεάζεται δραματικά από τις πρώιμες εμπειρίες μας στο ιδιαίτερο οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον: αν τα βιώματά μας είναι καταστροφικά τότε και η συμπεριφορά μας -απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους- θα είναι κατά κανόνα καταστροφική. Πόση όμως συνείδηση των πραγματικών κινήτρων της λεγόμενης «απάνθρωπης» συμπεριφοράς τους μπορούν να αντέξουν οι άνθρωποι; Σε αυτό το αποφασιστικό ερώτημα επιχείρησε, το 1963, να απαντήσει ένα πρωτοποριακό τότε ψυχολογικό πείραμα το οποίο θα παρουσιάσουμε σήμερα, όχι μόνο επειδή πιστεύουμε ότι είναι επίκαιρο

Οι φόροι είναι κάτι τόσο σίγουρο για τον καθένα μας, όσο και ο θάνατος. Κι αν ο θάνατος δεν αλλάζει, οι φόροι έχουν τουλάχιστον αυτή την ευελιξία... Κατά τους αιώνες οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο έχουν επιβάλει φόρους στα πάντα. Από τα ούρα και τα γένια των πολιτών τους, μέχρι το μέλλον των παιδιών τους, τους μαστούς των γυναικών τους και το χώμα των νεκρών τους. Αυτοί είναι μερικοί από τους παράξενους φόρους που έχουν επιβληθεί ανά τους αιώνες κι ευτυχώς δεν έχουμε πια: Ο φόρος τουαλέτας της Αρχαίας Ρώμης Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι θεωρούσαν πολύτιμα τα ούρα εξαιτίας της περιεκτικότητας τους σε αμμωνία. Βρήκαν λοιπόν σε αυτή, τον φυσικό εχθρό της βρωμιάς, πολύτιμο για το πλύσιμο ρούχων ακόμα και για τη λεύκανση των δοντιών τους. Κι όπως όλα τα πολύτιμα αγαθά, έπρεπε να φορολογηθεί. Ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός λοιπόν, βρήκε τρόπο να κερδίζει χρήματα από τη φορολόγηση των ούρων που συγκεντρώνονταν στα δημόσια ουρητήρια της εποχής. Ακόμα και οι πλούσιοι όμως έβρισκαν α