IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Ο Νιλ Φέργκιουσον δείχνει ξεκούραστος και έτοιμος για δράση. Είναι πρωί Παρασκευής, στο roof garden της «Μεγάλης Βρεταννίας». Σε λίγες ώρες θα φύγει για τους Δελφούς και το Οικονομικό Φόρουμ. Το προηγούμενο βράδυ, μιλώντας σε εκδήλωση του ινστιτούτου Καραμανλή, είχε υπερασπιστεί τις προτεραιότητες της κυβέρνησης Τραμπ και είχε παροτρύνει την Ευρώπη να μιμηθεί τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ στην προσήλωσή του στην τόνωση της ανάπτυξης και στην υιοθέτηση μιας στιβαρής εξωτερικής πολιτικής. Του λέω ότι η ομιλία του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και ότι διαφώνησα περίπου με το 83% των όσων είπε. Γελάει και απαντά, με προσποιητή απογοήτευση, ότι ο στόχος ήταν το κοινό να διαφωνήσει με το 100% των λεγομένων του. Ωστόσο, ο διακεκριμένος Σκωτσέζος ιστορικός, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες και είναι σήμερα senior fellow στο ινστιτούτο Hoover του Στάνφορντ, δεν έχει σκοπό μόνο να προβοκάρει: ήταν σφοδρός επικριτής της οικονομικής και της εξωτερικής πολιτικής του Μπαράκ Ομπάμα και πραγματικά

   Niall Ferguson   Οι δύο λέξεις που είναι λιγότερο πιθανό να ακούσεις από έναν πανεπιστημιακό είναι «Εκανα λάθος».  Ε λοιπόν, έκανα λάθος όταν ήμουν εναντίον του Brexit, όπως παραδέχθηκα και δημοσίως την περασμένη εβδομάδα.  Αυτό δεν σημαίνει ότι «θα ήθελα να έχω υποστηρίξει την πλευρά που κέρδισε», αλλά ότι «θα ήθελα να έχω μείνει πιστός στις αρχές μου».  Για χρόνια υποστήριζα ότι ένας από τους λόγους που η Ευρώπη έγινε ο πιο δυναμικός πολιτισμός μετά το 1500 ήταν ο πολιτικός κατατεμαχισμός και ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων ανεξάρτητων κρατών. Υποστήριζα επίσης ότι το κράτος του νόμου ήταν μια από τις βασικές «εφαρμογές» του δυτικού πολιτισμού. Ημουν ένας ένθερμος θατσερικός. Ημουν ένας υπερήφανος ευρωσκεπτικιστής. Γιατί λοιπόν – αναρωτιόντουσαν πολλοί παλιοί μου φίλοι – είχα πάρει το μέρος του «remain» στο δημοψήφισμα;   Μια απάντηση είναι ότι είχα ειλικρινά πείσει τον εαυτό μου πως το κόστος του Brexit θα ήταν μεγαλύτερο από το όφελος. Είχα δείξει όμως υπερβολικ

Τα κεντρικά γραφεία της Λίμαν Μπράδερς, στη Νέα Υόρκη.  Ο Φέργκιουσον περιγράφει τον τρέχοντα εκφυλισμό του Δυτικού κόσμου σα να καταγράφει εγκεφαλικό επεισόδιο. NIAL FERGUSON: ''Ο μεγάλος εκφυλισμός'' Μετ.: Νίκος Ρούσσος, εκδ. Παπαδόπουλος-Σελ. 182 Η εικόνα που δίνει ο Φέργκιουσον για τον κόσμο είναι απαισιόδοξη: επιβράδυνση της ανάπτυξης, ογκούμενα δημοσιονομικά χρέη, αύξηση ανισοτήτων, ανεργία, δημογραφικές ανατροπές, αντικοινωνικές συμπεριφορές... Το πρίσμα θέασης του κόσμου μέσα από τους θεσμικούς ιστορικούς πυλώνες τής άλλοτε ένδοξης Βρετανίας και των ΗΠΑ -προβοκατόρικο εδώ σε πολλά σημεία- δεν αποτελεί συχνά επιλογή των σύγχρονων θεωρητικών. Ωστόσο, το πώς παρακμάζουν οι θεσμοί και πεθαίνουν οι οικονομίες (ο υπότιτλος του Φέργκιουσον) ερμηνεύεται με τέσσερα μαύρα κουτιά του «Μεγάλου εκφυλισμού» που ξεκλειδώνουν τα μυστικά τους, σπονδυλωτά, στα κεφάλαια των αντίστοιχων κινητήριων δυνάμεων του καθημερινού βίου: τη δημοκρατική διακυβέρνη

Ο ιστορικός του Χάρβαρντ Νάιαλ Φέργκιουσον εξηγεί γιατί κυριάρχησε ο δυτικός πολιτισμός και περιγράφει ποιοι είναι σήμερα οι κύριοι ανταγωνιστές του Γιατί κυριάρχησε ο δυτικός πολιτισμός; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει ο ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον στο νέο του βιβλίο με τίτλο  Πολιτισμός   (εκδόσεις Παπαδόπουλος). Οπως εξηγεί ο ίδιος, δεν πρόκειται για ένα ερώτημα που έρχεται να λύσει τις απορίες κάποιου αργόσχολου που του αρέσει η Ιστορία αλλά ένα ερώτημα που οι πιθανές απαντήσεις του θα συνεισφέρουν στην αυτογνωσία μας και πιθανόν στο να δούμε πτυχές του μέλλοντός μας. Αν κάποιος μπορούσε να περιηγηθεί ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, η Δυτική Ευρώπη του 1411 θα του φαινόταν ένας ελεεινός βαλτότοπος καθώς μόλις συνερχόταν από τη μεγάλη επιδημία. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια, η Κεντρική Ευρώπη μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες, όταν την ίδια στιγμή στο Πεκίνο των Μινγκ χτιζόταν η Απαγορευμένη Πόλη, είχαν ξεκινήσει οι εργασίε