Νίκος Τσιφόρος – Το γαϊδούρι.
Αυτός ήταν ο καημός μου από παιδί. Μου το ’λεγε ο μακαρίτης ο μπαμπάς, γκρίνιαζε κι η δόλια η μάνα μου. -Εσύ, παιδί μου, δε θα βάλεις μυαλό ποτέ. Εσύ δε θα γίνεις άνθρωπος. Εσύ θα γίνεις γαϊδούρι. Και να δεις που τα ’χα όλα τα γνωρίσματα του γαϊδουριού. Φωνακλάς ήμουνα, ασήμαντος ήμουνα, αναίσθητος ήμουνα και το χειρότερο, πεισματάρης ήμουνα. Άλλου είδους πεισματάρης. Τίποτα δεν παραδεχόμουνα. Τράβαγε τα μαλλιά της η γριά. -Ντύσου να πας στην εκκλησία. -Δε θέλω. -Τι θα πει, δε θέλεις, βρε γαϊδούρι; Τι θα πει; Δεν είσαι χριστιανός εσύ; Δεν είσαι ορθόδοξος; Πήγαινα να της δώσω να καταλάβει: -Έστω. Είμαι χριστιανός. Ποιος μ’ έκανε όμως; -Ο νουνός σου. -Γιατί να με κάνει; Με ρώτησε; -Τι θα πει, σε ρώτησε; Έτσι γίνεται μ’ όλα τα παιδιά. -Ποιος το λέει; Εγώ ήθελα να ’μαι βουδιστής. Εγώ διάβασα τον Βούδα και μ’ αρέσει ο Βούδας. Κι αντί η ταυτότητά μου να γράφει Χου-0 ήθελα να γράφει Που-Βου. -Τι θα πει Που-Βου; -Πούρος Βουδιστής!