IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ASSOCIATED PRESS Βαδίζοντας το δρόμο της κατάρρευσης. Δεν γίνεται να ζητάς μετά μανίας δημοσιονομική πειθαρχία για το «κοινό καλό» και στην επόμενη στροφή να αφήνεις ένα μέλος εκτεθειμένο στην ουσία, γιατί «αδυνατείς» ή δεν θέλεις να ξεχωρίσεις τι είναι εθνικό και τι Ευρωπαϊκό. Όσο η Ευρώπη έρχεται αντιμέτωπη με ζωτικά θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας των μελών της, τόσο πιο ευδιάκριτο γίνεται το σημαντικότερο πρόβλημα στην ίδια της την ιδιοσυγκρασία. Το πρόβλημα αυτό είναι τα αντικρουόμενα συμφέροντα στο εσωτερικό της και πηγάζουν φυσικά από το αξίωμα «η Ευρώπη των εθνών» και τις προεκτάσεις κυρίως που παράγει. Δηλαδή η Ευρώπη των εθνικών συμφερόντων. Όσο υπάρχουν ηγέτες σαν τον Ερντογάν, οι οποίοι είναι ικανοί να παίζουν βρώμικα εις βάρος Ευρωπαϊκών κρατών, η Ευρώπη ως οργανισμός θα έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό. Θα αδυνατεί «αιωνίως» να χαράξει και να υλοποιήσει μια ενιαία εξωτερική πολιτική που να εξασφαλίζει τα συμφέροντα όλων των μελών της

Επενδύσεις στους τομείς της έξυπνης τεχνολογίας, των καθαρών μορφών ενέργειας, των δικτύων (οδικών και ψηφιακών) και πολιτικές στήριξης της απασχόλησης, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της κοινωνικής εμβάθυνσης και καταπολέμησης της φτώχειας, χρηματοδοτούνται από το νέο ΕΣΠΑ 2021-2027. Στην εγκύκλιο που απέστειλαν στους αρμόδιους φορείς υλοποίησης ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης και ο υφυπουργός Οικονομίας, Ευστάθιος Γιαννακίδης, περιγράφονται οι στόχοι, οι πόροι και οι προτεραιότητες της νέας προγραμματικής περιόδου. Σύμφωνα με την πρόταση της Κομισιόν, στη χώρα μας κατανέμονται 19,2 δισ. ευρώ (σε τιμές 2018) για το 2021-2027, έναντι 17,8 δισ. ευρώ (τιμές 2018) για το 2014-2020, δηλαδή αύξηση των πόρων από την Πολιτική Συνοχής κατά 1,4 δισ. ευρώ (+8%), σε σχέση με την τρέχουσα δημοσιονομική περίοδο. Η πολιτική συνοχής εξακολουθεί να επενδύει σε όλες τις Περιφέρειες, λαμβάνοντας πάντα ως βάση τις 3 κατηγορίες. Οι κ

Στις Ευρωεκλογές, σε μια εβδομάδα, ψηφίζουμε τους συμπολίτες μας που θα μας εκπροσωπούν, για πέντε χρόνια, στο «Ευρωκοινοβούλιο». Πόσο επηρεάζει τα κρατικά και τα κοινωνικά μας προβλήματα η συμμετοχή είκοσι και ενός συμπολιτών μας σε αυτό τον νεόκοπο θεσμό; Το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει καμιά, μα απολύτως καμιά διατακτική και εκτελεστική αρμοδιότητα – καμιά εξουσία πολιτικών αποφάσεων δεσμευτικών για τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Δεν νομοθετεί ούτε δημιουργεί Δίκαιο. «Υποβάλλει ερωτήσεις» (!!) στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και «συζητάει» (!!) για τη νομισματική πολιτική με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί μια διακοσμητική γραφικότητα στο πλαίσιο της Ε.Ε. Ισως και μια επένδυση ελπίδων για όσους θεωρούν ελπίδα τον εφιάλτη να εξελιχθεί η Ε.Ε. σε κακέκτυπο των ΗΠΑ – κάποιο είδος ευρωπολτού, με αφανισμένες τις πολιτισμικές, χαρακτηρολογικές και ιστορικές ιδιαιτερότητες κάθε ευρωπαϊκής κοινωνίας. Στο όνομα ελπιζόμενων οικονομικών ωφελημάτων που θα προκύψουν, α

Υπάρχει μια συχνά επαναλαμβανόμενη αλλά λαθεμένη εκτίμηση ότι η Ευρώπη τρέχει και εμείς, η Ελλάδα, μένουμε πίσω. Μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας εύκολης αντιπολίτευσης στην εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά δεν αντανακλά την πραγματικότητα στη μεγάλη εικόνα της. Δυστυχώς – ισχυρίζομαι. Γιατί αν η Ευρώπη, πράγματι, έτρεχε στις ράγες της ανάπτυξης, θα μπορούσαμε να νιώσουμε μια σχετική ανακούφιση, υπό το πρίσμα ότι μια εύρωστη και δυναμική ευρωπαϊκή οικονομία θα μπορούσε να παρασύρει στην άνοδό της και μια μικρή χώρα που δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου προϊόντος – αρκεί αυτή η χώρα να μην πέφτει σε τραγικά λάθη. Δυστυχώς, όμως, η Ευρώπη δεν τρέχει. Αντιθέτως, είναι διάχυτες οι ανησυχίες για την πορεία της. Το ΔΝΤ μείωσε στο 1,6% την πρόβλεψή του για την οικονομική μεγέθυνση της ευρωζώνης. Ο ΟΟΣΑ, επίσης, την Τρίτη αναθεώρησε πτωτικά τις σχετικές προβλέψεις που είχε κάνει τον Νοέμβριο, σε 1% και 1,2% (έναντι 1,8% και 1,6%) το 2019 και το 2020. Έγκυροι

​​​Ένας παραλληλόγραμμος πορσελάνινος δίσκος με το οικόσημο της Santa Maria da Feira, της πόλης που συγκεντρώθηκαν στις 19/6/2000 οι ηγέτες της Ε.Ε. για να δρομολογήσουν την απόφαση ένταξης της Ελλάδας στο Ευρώ, παραμένει μέχρι σήμερα το μοναδικό αναμνηστικό εκείνης της ημέρας.  Το πήραν πήραν μαζί τους, όσοι παραβρέθηκαν στην "είσοδο” της Ελλάδας στο κλαμπ των ισχυρών του νέου νομίσματος ECU/Euro, για την δημιουργία του οποίου είχαν αποφασίσει την 1/1/1999 οι ηγέτες ένδεκα χωρών της Ευρωπαϊκής Άνωσης.  Το εγχείρημα για το ενιαίο νόμισμα στην Ευρώπη ήταν πρωτόγνωρο σε ιστορική κλίμακα και βάθος.  Δεν ήταν όμως το πρώτο βήμα, αλλά η κάπως καθυστερημένη... είσοδος σε ένα νέο "κόσμο” που είχε αποκρυσταλλωθεί με το Σύμφωνο του Μάαστριχ το 1992.  Τότε, τρία ολόκληρα χρόνια μετά την κατάρρευση του σταλινισμού στην πρώην ΕΣΣΔ, οι ισχυροί της Ευρώπης είχαν αποφασίσει μετά από μακρές ζυμώσεις, πολιτικές συμφωνίες, αλλά και συγκρούσεις, ότι είχε έρθει η ώρα

Κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ που σέβεται τον εαυτό της συμμετέχει στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, προσκομίζοντας κι όχι απαλλοτριώνοντας την εθνική της ιδιαιτερότητα και τις πολιτισμικές της αποσκευές. Αυτό δεν είναι τόσο προφανές όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Υπονομεύεται από το διαδεδομένο σύνδρομο του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού. Πριν την εκδήλωση της ευρωπαϊκής κρίσης, το εν λόγω σύνδρομο συνήθως εκδηλώνεται με δύο μορφές: Πρώτον, ως μετέωρος κοσμοπολιτισμός, που πρότασσε την ταμπέλα του ευρωπαϊσμού και του εκσυγχρονισμού. Δεύτερον, ως το ακριβώς αντίθετο, ως τάση δαιμονοποίησης της ΕΕ. Ο πολιτικοψυχολογικός μηχανισμός των δύο αυτών εκδοχών είναι ο ίδιος. Με τη μία ή την άλλη του μορφή, ο ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός αντανακλά εθνικά πλέγματα και τάσεις στρουθοκαμηλισμού, που εμπόδιζαν την ισότιμη συμμετοχή της όποιας εθνικής συνιστώσας στη διαμόρφωση του κοινοτικού γίγνεσθαι. Ούτε η πρώτη εκδοχή ήταν βιωμένη υπέρβαση της εθνοκεντρικής περιχαράκωσης και των στε

Ο​​ι εγκυρότερες γερμανικές εφημερίδες (όχι οι λαϊκής κυκλοφορίας φυλλάδες που και εκεί υπάρχουν) ολοφύρονταν με θρηνώδεις κορώνες για την καταστροφή που απειλούσε τις κοινωνίες της βρετανικής κοινοπολιτείας, αν υπερψηφιζόταν το Brexit. Προέβλεπαν οι «σοβαρές» εφημερίδες παταγώδη κατάρρευση της βρετανικής οικονομίας μέσα σε τρεις μήνες, διάσπαση του Eνωμένου Bασιλείου, «δραματικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής», «ακόμα και η γεωγραφική όψη της Bρετανίας μπορεί να μεταβληθεί», «θα χαθούν οπωσδήποτε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας» – και άλλα απειλητικά παρόμοια. Eχουν περάσει οι τρεις μήνες και τα δεινά που πρόβλεπαν οι έγκυρες (πραγματικά σοβαρές) γερμανικές εφημερίδες δεν επακολούθησαν. Aξίζει να προβληματιστεί κανείς, ποια πολιτική σκοπιμότητα ήταν τόσο σημαντική, ώστε να δεχθούν γι’ αυτήν να θυσιάσουν τη σοβαρότητα και εγκυρότητά τους φύλλα πολύ υψηλής δημοσιογραφικής ποιότητας, καταξιωμένα στη διεθνή αγορά. Nα διερωτηθούμε και γιατί η πλειοψηφία τ