IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση έβαλε έναν στρατηγικό στόχο, να μειώσει την επόμενη δεκαετία το επίπεδο φτώχειας των πολιτών που ζουν στις χώρες της. Βρισκόμαστε ήδη στο 2016 και όλα τα στοιχεία δείχνουν πως συμβαίνει το αντίθετο. Ενώ το 2010 το σχετικό ποσοστό φτώχειας στο συνολικό πληθυσμό της Ένωσης ήταν 23,8% (αρκετά μεγάλο) έφτασε στο 24,4%. Σε απόλυτους αριθμούς, αυτό σημαίνει πως 122 εκατ. Ευρωπαίοι πολίτες απειλούνται από τη φτώχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Περίπου ο ένας στους τέσσερις. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά στην Ευρώπη. Η εξάπλωση της φτώχειας, δεν αφορά μόνο χώρες σαν τη δική μας, τη Ρουμανία ή τη Βουλγαρία. Προχθεσινή είδηση μας πληροφορεί πως περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Ιταλούς (το 28,7%) κινδυνεύει να βρεθεί σε κατάσταση ένδειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Την ίδια ημέρα, μαθαίνουμε (με βάσει στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής υπηρεσίας), ότι στην Γερμανία υπολογίζεται ότι περίπου 13,4 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το μέσο επίσημο όριο της φτώ

Σκίτσο του Hλία Mακρή Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Μεγαλώνει το χάσμα του πλούτου ανάμεσα στους πολίτες των ισχυρών κρατών-μελών στον πυρήνα της Ευρωζώνης και εκείνων που ανήκουν στον ευρωπαϊκό Νότο, με την Ελλάδα να βρίσκεται στη δυσμενέστερη θέση. Σύμφωνα με έρευνα που παρουσίασε η γερμανική επενδυτική εταιρεία Flossbach von Storch, η περιουσία των Γερμανών και των Αυστριακών αυξήθηκε πάνω από 7% στα τέλη του 2015 από την αντίστοιχη περσινή περίοδο. Είναι σχεδόν διπλάσια αύξηση σε σχέση με τον πλούτο των νοικοκυριών στην Ιταλία και στην Ισπανία. Αντιθέτως, οι Ελληνες έχουν υποστεί μείωση πάνω από 4% στην περιουσία τους. Το διευρυνόμενο χάσμα στην περιουσιακή κατάσταση των πολιτών μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας της Ευρωζώνης γεννά και εντείνει πολιτικές εντάσεις.   Η εξασθένηση των τιμών των ακινήτων στην Ισπανία και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο αποτέλεσε βαρύ πλήγμα στον πλούτο των νοικοκυριών και στη φερεγγυότητα των επιχειρήσεων. Κομβικό ρόλο στην ενίσχυση της

Καμπανάκι από την Κομισιόν για το χρέος 11 κρατών μελών  (μεταξύ τους Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία) Καμπανάκι χτυπά η Κομισιόν για το ύψος του χρέους 11 κρατών-μελών της ΕΕ, ανάμεσά τους η Γαλλία, η Ιταλία και η Βρετανία, τονίζοντας ότι αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο σε ότι αφορά τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους τους, διότι ακόμη και σε 10 χρόνια από σήμερα θα είναι υψηλό. Στην    έκθεσή της για τη βιωσιμότητα των δημοσιονομικών των κρατών-μελών   της ΕΕ, η Κομισιόν αναφέρει ότι το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Κροατία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία, η Σλοβενία, η Φινλανδία και η Βρετανία αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο. Όπως τονίζει    το  Reuters   ο ι εκτιμήσεις αυτές βασίζονται στις μακροοικονομικές προβλέψεις για τα 28 κράτη μέλη που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα τον Νοέμβριο και αφορούν δείκτες για την προσεχή διετία. Στην έκθεση δεν διατυπώνονται συστάσεις, καθώς η Κομισιόν αναμένεται να εκδώσει συστάσεις για κάθε χ

Πολιτική εμβάθυνση της Ευρωζώνης με μετεξέλιξη της Κομισιόν σε κυβέρνηση και συγκρότηση Βουλής του ευρώ ή αντίθετα αποδυνάμωσή της με υπαγωγή της εφαρμογής της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε ανεξάρτητη αρχή; Με άλλα λόγια, αποδοχή της πρότασης Ολάντ - Μακρόν ή του σχεδίου Σόιμπλε; Η απάντηση δεν υπάρχει αν αναζητηθεί στις ομιλίες Μέρκελ και Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο την Τετάρτη. Οι δύο ηγέτες βρήκαν κοινό παρονομαστή στο προσφυγικό, όπου επικοινωνιακά η Μέρκελ έκλεψε την παράσταση από τον Ολάντ, ο Γάλλος πρόεδρος εκδήλωσε την αλληλεγγύη του προς την Ελλάδα χωρίς να δυσαρεστεί την καγκελάριο, με τη «Μοντ» της ίδιας μέρας να μας πληροφορεί ότι από την επαύριο των εκλογών του Ιανουαρίου στην Ελλάδα Παρίσι και Βερολίνο παίζουν μια κοινή προσυμφωνημένη παρτιτούρα, και στη συνέχεια επιβεβαίωσαν την ταύτισή τους απέναντι στη σύγκρουση στην Ουκρανία αλλά και τη βούλησή τους να ελέγξουν τις αποκλίσεις τους στη Συρία. Πέραν όμως της αναφοράς Ολάντ για ανάγκη πολιτικής εμβάθυνσης στ

Δύο πράγματα  καθορίζουν τις τύχες μας σαν ναναι αυτές μοίρα και κισμέτ. Το  ευρώ  και το  χρέος . Το ευρώ  είναι ένα νόμισμα  ζουρλομανδύας . Είναι  αναντίστοιχο  με τις διαφορετικές δημοσιονομικές πραγματικότητες, ανόμοιων κατά την εθνική τους στρατηγικής χωρών που μάλλον αποκλίνουν παρά συγκλίνουν (και οι  χώρες και οι στρατηγικές). Ως εκ τούτου σιγά  –  σιγά  το ευρώ μετατρέπεται σε ένα  πανίσχυρο   μάρκο  που ηγεμονεύει, υπαγορεύει και εν τέλει διατάσσει υπηκόους και υποτελείς διαφόρων διαβαθμίσεων, απ’ τους Ολλανδούς έως τους Έλληνες. Με έναν παράδοξο τρόπο που παράδοξος δεν είναι το ευρώ εισάγει στην πολιτική και κοινωνική ζωή των χωρών που κατέχει, έναν  οικονομικό   ρατσισμό ,  ταξικό , που καταλήγει στην αναπαραγωγή (και παραγωγή νέων)  εθνικιστικών   στερεοτύπων . Μέσα  στον ορυμαγδό της εποχής, όπου η κρίση εστιάζει την προσοχή των πολιτών στο μερικό κι όχι στο όλον, έχει περάσει απαρατήρητο (σχετικώς) το γεγονός ότι η Γερμανία έχει αλλάξει ακόμα και το

Sonderweg στην κυριολεξία σημαίνει «Iδιαίτερο Mονοπάτι», ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα τέλη του 19ου αιώνα από ιστορικούς, διεθνολόγους, θεωρητικούς της γεωπολιτικής και δημοσιογράφους στη Γερμανία για να περιγράψει τη συνολική ιδιαιτερότητα του γερμανόφωνου κόσμου ως προς την ταυτότητα αλλά και τη θέση τους στους διεθνείς συσχετισμούς. Mεθαύριο Παρασκευή, στην Oυάσιγκτον, όπου συνέρχεται η ετήσια Σύνοδος του ΔNT και της Παγκόσμιας Tράπεζας, το Bερολίνο θα βρεθεί για πολλοστή φορά μόνο απέναντι σε όλους, μόνο να έχει κλειστεί στο Mπούνκερ της λιτότητας την ώρα που όλοι οι άλλοι θέτουν ως επείγουσα προτεραιότητα την αποφασιστική στήριξη της ανάπτυξης. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η ηγεσία της Kεντρικής Tράπεζας των HΠA, της Fed, που υπό τον απελθόντα Mπερνάνκι και τώρα υπό τη Γιέλεν άρχισε και ολοκληρώνει τη συρρίκνωση και το πάγωμα της ποσοτικής χαλάρωσης, με βασική υπόθεση εργασίας ότι το κενό ρευστότητας θα καλυφθεί από το τύπωμα χρήματος από την Tράπεζα τη

Ένα σαββατοκύριακο του 2015 ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος, μετά από τις άκαρπες προσπάθειες του να συνεννοηθεί με τη Γερμανία και κάτω από την απειλή επικίνδυνων κοινωνικών αναταραχών, αποφασίζει να εγκαταλείψει το ευρώ – ένα υποθετικό σενάριο Η Ευρώπη ήταν για πολλές χιλιετίες η «περιοχή παραγωγής» νέων νομισμάτων – με ενώσεις, οι οποίες δημιουργούνταν με στόχο τη συναλλαγματική σταθερότητα ή εντός του εσωτερικού των αυτοκρατοριών. Οι ενώσεις ήταν συνήθως συνώνυμες με τη σύνδεση σε ένα μεγαλύτερο κράτος, όπως συνέβη με την ίδρυση της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871 – όπου όλα τα μέχρι τότε νομίσματα απορροφήθηκαν από το μάρκο. Σε άλλες περιπτώσεις, τα επί μέρους κράτη διατηρούσαν την ανεξαρτησία τους – όπως συμβαίνει με την Ευρωζώνη. Οι «πολυεθνικές» (πολυμερείς) νομισματικές ενώσεις, όπως αυτή του ευρώ, προέρχονται από πολλά νομίσματα – ενώ οι μονομερείς από την υιοθέτηση ενός ξένου νομίσματος. Η συναλλαγματική σταθερότητα έχει στόχο να οδηγήσει σε μεγαλύτερες εισροές

«Η Ευρώπη είτε θα ξαναγεννηθεί ως πραγματικά αλληλέγγυα είτε δεν θα υπάρξει» Ο Μέτερνιχ είπε κάποτε για την Ιταλία ότι είναι μόνο μια γεωγραφική έκφραση. Και όταν σχεδόν μισό αιώνα αργότερα γεννήθηκε το ιταλικό κράτος, ένας από τους πρωταγωνιστές του Ρισορτζιμέντο είχε συμπληρώσει: «Φτιάξαμε την Ιταλία. Απομένει τώρα να φτιάξουμε και τους Ιταλούς». Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να πει κανείς για μια Ευρώπη που σταδιακά κατασκευάστηκε πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος. Φτιάξαμε μιαν Ευρώπη, αλλά δεν έχουμε ακόμα αρχίσει να κατασκευάζουμε τους Ευρωπαίους. Μια Ευρώπη ξεκρέμαστη και έωλη, δίχως στρατευμένους συμμέτοχους, μια εν δυνάμει χώρα δίχως ενεργούς πολίτες. Σκορδαλιά δηλαδή χωρίς σκόρδο, όπως έλεγε ο Ροΐδης. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς φτάσαμε εδώ και γιατί. Και το δεύτερο, αν μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα με στόχο να αναστρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Η σχηματική απάντηση που θα δώσω στο πρώτο ερώτημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν κατάλα

Growing inequality between the rich and poor in Western societies has again become a key issue. But the reason this time is not only the social unrest caused by unjust income distribution in the Western world. There are some new ideas that poverty might be the most serious problem hampering recovery. Until the beginning of the last century, unjust income distribution was effectively accepted as a mechanical problem that could halt economic growth whenever there was a deterioration in the interests of investors or the working class. The logic behind that belief was simple: A sharp decline in profits or a serious fall in total demand that again resulted in a profit loss would discourage new investments and, as a result, would halt economic activity. During the last century, governments, especially in Western countries, began to approach unjust income distribution as a social and humanitarian problem. Naturally, it was accepted that poverty could also create some political pr