IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΟΥΛΙ -  Το κάστρο της Κιάφας Η κα Ρεπούση, πάλι! Σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα μας προβλήματα. Η έλλειψη ιδεών, η έλλειψη πολιτικής, η έλλειψη παραδείγματος. Ο νανισμός που ενδημεί στη χώρα επιτείνοντας την συλλογική μελαγχολία. Την άκουσα να «απολογείται» δις ενώπιον τηλεδικαστών και την λυπήθηκα. Ούτε να υποστηρίξει τη θέση της δεν τόλμησε. Απλώς δεσμεύτηκε πως δεν θα ξανανακατέψει την ιστορία με την πολιτική (sic). Τέτοια σύγχυση, τόση υποκρισία. Λες και διαχωρίζεται η πολιτική από την ιστορία ή, είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς ή να πράξει πολιτικά χωρίς να διαθέτει προηγουμένως συνείδηση ιστορίας. Αυτό και αν είναι γκάφα έστω και αν δεν το παρατήρησε κανείς. Χειρότερη από τις αδολέσχειες περί Ζαλόγγου. Τι κάνει στην πράξη η κα Ρεπούση; (Νομίζει ότι) διακονεί τη μοντέρνα ιστορία. Δηλαδή μεθοδικά αρνείται ό, τι διαστέλλει το ιστορικό γεγονός από το μονοσήμαντο ή το καθημερινό και το καθιστά σύμβολο. Το «παράδειγμα» που ανέφερα πιο πάνω. Θεωρεί επίσης πως

Με μίσος καλό σας εχθρεύομαι Γ. Χειμωνάς Το kitsch είναι εδώ, ακατανίκητο. Το kitsch μεταμορφώνει αυτόματα σε καγχασμό την οποία μελαγχολία. Η γελοιότητα κυρίαρχη αβρύνει το άγχος, το άγος των ημερών. Είναι τρομερό, κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτε, σπιθαμιαία μεγέθη, κανείς δεν δέχεται ν' αλλάξει ούτε στο απειροελάχιστο. Η πολιτική ως απελπισμένη απόπειρα αντιψυχανάλυσης. Ο τόπος βαδίζει χωρίς μνήμη, χωρίς κρίση, χωρίς (αυτό)κριτική, χωρίς τρόμο για την ύβρη που συντελείται και συνεπώς χωρίς ελπίδα καθάρσεως. Νομίζω πάντως πως και μόνο η συνειδητοποίηση της γελοιότητας που καθημερινά βιώνουμε από παντού, μπορεί να λειτουργήσει παιδαγωγικά, δηλαδή καθαρτικά! Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε και δεν ανέβλεψαν μόνο οι τετρακόσιοι τυφλοί της Ζακύνθου. Κάθε μέρα το έθνος παρακολουθεί εμβρόντητο και από μια -καινούρια- αποκάλυψη της -δικής του- αθλιότητας. Μόνη ελπίδα: Η ξεγύμνωμα των πάντων, το ξεβράκωμα των ειδώλων, μπας και εξορκιστεί το κακό. Αυτό το μεταφυσικό κακό που μας τα

Τριώροφα γιαπιά στην Παραλία Σπίτια για Κινέζους Άγιος Ρωμανός Τήνου, Σεπτ. 2011  (φωτ. V. Maire) H κτηνωδία που λέγεται νεοελληνικός πολιτισμός μνήμη Πικιώνη Κάποτε οι Kυκλάδες ήταν ηφαίστεια και η θάλασσα άλλοτε πορφυρή, άλλοτε μαύρη. Έπειτα τα κύματα ηρέμησαν κι ήρθαν άλλα νερά, νέοι άνθρωποι. Oι βράχοι έγιναν τείχη και σπίτια, τα μάρμαρα ναοί και βρύσες, τα νερά γέμισαν καράβια, η ενέργεια των νερών ακατάβλητη και των ανέμων· ως σήμερα που είναι τα ηφαίστεια σβηστά. Φύση και άνθρωπος έσμιξαν στα κυκλαδονήσια ηδονικά δημιουργώντας απαράμιλλα περιβάλλοντα, κτιστά και άκτιστα. Πολιτείες κρυμμένες στα βουνά, χώρες - κάστρα, χωριά πελεκημένα στο βοριά, ανεμόμυλοι, πεζούλες, κήποι, περιστεριώνες, ξερολιθιές που ζώνουν τα νησιά σαν αρτηρίες των πλαγιών, σαν φλέβες των βουνών. Kόποι αιώνων, ανώνυμοι μάστορες από ανάγκη κι από μεράκι, δούλεψαν χρόνια και χρόνια για να στηθεί αυτό το θαύμα. Tο θαύμα που ενώνει το τοπίο το φυσικό και το τοπίο το κατασκευασμέν