IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τέλος εποχής. Και ξανά τέλος εποχής. Τοποθετήσαμε αυτή την ταμπέλα σε τόσα περιστατικά –γεγονότα σημαντικά ή μικρά, με συμβολική συμπύκνωση– που δεν έχει μείνει χώρος για να καρφιτσώσουμε ούτε ένα ελάχιστο σημαιάκι αφετηρίας. Ας είναι. Μια ταμπέλα ακόμη: ο Π. Κωστόπουλος παρουσιάστηκε αυτοβούλως στο αστυνομικό τμήμα, πρωί, και συνελήφθη για χρέη προς το Δημόσιο (προφανώς η δίκη πήρε αναβολή). Ο Πέτρος Κωστόπουλος αποτελεί ενσάρκωση του τόκου που το παρόν μας πληρώνει στα δάνεια του παρελθόντος. Τον σημαιοφόρο του μεγάλου άδειου που έγινε τρόπος ζωής, στόχος ζωής, κυνήγι ύπαρξης. «Είμαστε όλοι Κωστόπουλοι» διαφήμιζαν τα σκουπιδοέντυπά του, περιγράφοντας τον ίδιο ως ενσάρκωση ενός τρόπου για να υπάρχεις, του μόνου αποδεκτού τρόπου για να υπάρχεις, ως δυνατότητα του οποιουδήποτε για την κατάκτηση του πιο νανοειδούς μεγαλείου. «Είμαστε όλοι Κωστόπουλοι », αυτοδημιούργητοι που κατέβηκαν από το χωριό για να κατακτήσουν τις βλαχομπαρόκ Βερσαλίες των Αθηνών. Ντοπαρισμένοι με απολιτίκ...

(...) Από πού ξεφύτρωσαν όλα αυτά τα ωραία κειμήλια του «lifestyle», αυτά τα αναμνηστικά γκάτζετ της χαζοχαρούμενης Ελλάδας που έτρεχε, ενθουσιασμένη από τον εαυτό της, κατευθείαν στο ντουβάρι;  Ποιος υποτιμά τόσο πολύ τους εφήβους και τους καθηγητές τους ώστε να πιστεύει ότι τους εκπαιδεύει ξεναγώντας τους στην επικράτεια του κιτς; (...) Εστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη. Κι ενώ ο ήλιος που μεσουρανούσε χάριζε γενναιόδωρα τη διαύγειά του στα σκοτισμένα μυαλά των κατοίκων του λεκανοπεδίου, η φωνή της νεότητας, σαν άρωμα γλυσίνας ή νεραντζιάς, ξεπηδούσε από τις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου, ουρανομήκης, δροσερή και αειθαλής πνοή του ελληνισμού: «Για την ειρήνη και τη φιλία των λαών! » Το ημερολόγιο έδειχνε Παρασκευή 12 Απριλίου του 2013 και κανείς δεν έμοιαζε ικανός να ανακόψει την ορμή της μαθητιώσας νεολαίας που είχε συγκεντρωθεί στο Στάδιο για να ψυχαγωγηθεί με την αναπαράσταση των Πρώτων Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Κανείς, εκτός από τον

Για χρόνια, μας τα είχαν ζαλίσει με το στυλ. Το δίδασκαν συνέχεια μέσα από τα περιοδικά τους ως ειδήμονες. Εκατοντάδες glossy σελίδες τυπώθηκαν, κανόνες ανδρισμού τέθηκαν και κάθε είδους «βλαχιές» κατακεραυνώθηκαν να λοιδωρήθηκαν. Όμως, οι περίφημοι «αυτοδημιούργητοι» εκδότες, η πρώτη γενιά του νέου πλούτου, μόλις τα πράγματα έσφιξαν, αποδείχθηκε ότι ήταν απλοί τρακαδόροι που θα έκαναν κάθε είδους γυφτιά για να μην πληρώσουν τα μικροχρέη τους, στους ανθρώπους που δούλευαν γι΄ αυτούς. Αυτοί που δίδασκαν class, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να επιδείξουν τον στοιχειώδη αυτοέλεγχο - που ως γνωστόν, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του στυλ – αλλά βούτηξαν στα Interni, στα Kiton, στα Frank Muller και στα Cayenne, όπως ακριβώς κάποιος πεινασμένος βλάχος βουτάει στον μπουφέ. Και τώρα με τα ζόρια της κρίσης που τα προσχήματα έπεσαν, φάνηκε το πραγματικό κύτταρο: Αντί για «άρχοντες», όπως πόζαραν, αποδείχθηκαν τζάμπα κουραδόμαγκες της καφετέριας (ή μάλλον του «σουσάδικου»). Γιατί στα δύσκολα ξε...

(...) Ας ξύσουμε τη φτενή χρυσομπογιά, που γράφει κλικ, μαξ, φλας, νίτρο, φρι πρες, σταρ, δεν ξέρω γω τι. Ο τσίγκος, από κάτω, είναι χτυπημένος με τατουάζ «ΠΑΣΟΚ for ever», «χρήμα ­ber alles», «σκυλοπόπ», «κλεπτοκρατία». H βιοτεχνία μεταποιούσε φτηνά υλικά και τα πουλούσε σαν Greek Dream. Η κλεπτοκρατία χρειαζόταν όργανα ιδεολογικής κυριαρχίας πολυδύναμα, πέρα από την επίσημη προπαγάνδα. Το λαϊφστάιλ ήταν αυτό ακριβώς το όργανο υπόγειας, αθέατης, διαβρωτικής προπαγάνδας, όργανο εκμαυλισμού και κυριαρχίας: πλάσαρε την παράγκα για παλατάκι, κι ο φτωχοδιάβολος μες στην παράγκα χόρταινε την απληστία του με ηδονοβλεψία και ψευδαίσθηση (...) Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών Tου Νικου Γ. Ξυδακη Aλλος με χειροπέδες προφυλακισμένος για χρέη προς το Δημόσιο, άλλος πουλάει το σπίτι του για να μην πάει φυλακή, άλλος λουφάζει και περιμένει τη σειρά του. Το λαϊφστάιλ πέθανε, λένε. Δεν πέθανε τώρα, διορθώνω. Εχει πεθάνει από καιρό, τώρα εξαπολύθηκε η δυσωδία των πτωμ...