Το άλλο έλλειμμα
Πάει καιρός που δεχτήκαμε τέτοιο ανελέητο βομβαρδισμό από λέξεις, ώστε θεωρήσαμε πως τα μόνα ελλείμματά μας είναι εκείνα του ισοζυγίου πληρωμών, των τρεχουσών συναλλαγών ή το εμπορικό ή το δημοσιονομικό, τα δίδυμα ελλείμματα, καθώς τα λένε, έτσι που στο τέλος μοιάζει να μας έγινε μαράζι η άμεση εξισορρόπηση τους. Να βάλουμε τα φράγκα του κράτους στις ευρωπαϊκές ζυγαριές με τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες, να ζυγιάσουμε το «έχει» του και τα «δούναι» του. Μαραζώνουμε φορτώνοντας ολόκληρο το «είναι» της ζωής μας στο ζυγό που παριστάνει τη συσκευή της ζυγαριάς. Ψιλιασμένοι κάπως, αλλά εντούτοις και ανυποψίαστοι -πώς γίνεται;- ότι οι ζυγαριές είναι, απ’ τα χρόνια του γέρο Κάρολου, «πειραγμένες» και η «αγορανομία», είναι «πιασμένη» κι αυτή. Ίσως γιατί η τόση ενασχόληση μας με τις «ζυγαριές» είναι ένα αποκούμπι, ένα υποκατάστατο, μη τύχει και ανταμώσουμε το πραγματικό μας έλλειμμα. Τη μεγάλη μας έκλειψη. Σε αντίθεση μάλιστα με την εμμονική μας προσήλωση στα «δίδυμα ελλείμματα», μο