Μέγιστο μάθημα ενάρετης ανυπακοής από έναν ταπεινό λογιστή
Η ΕΡΤ πρόβαλε πρόσφατα την τηλεοπτική σειρά Mr. Selfridge, ένα δραματοποιημένο χρονικό της δημιουργίας του ομώνυμου λονδρέζικου πολυκαταστήματος και της ζωής του ιδρυτή του. Εκεί λοιπόν, κάπου στον 3ο κύκλο, ο Mr. Crabb, ο λογιστής της εταιρείας, όταν πληροφορείται ότι ο Mr. Selfridge, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της χαμένης γυναίκας του σχεδιάζει να χρηματοδοτήσει, με κεφάλαια της εταιρείας, ένα συγκρότημα κατοικιών για τη στέγαση των βετεράνων του πολέμου, μετά από μια βασανιστική διεργασία αναστολών και ψυχικών συγκρούσεων θα βρει το κουράγιο να αναρριχηθεί σε δυσθεώρητο ηθικό ύψος, να κοιτάξει στα μάτια το μεγάλο αφεντικό και με απροσδόκητο θάρρος να εκστομίσει μια φράση που θα αφήσει άφωνο τον παντοδύναμο συνομιλητή του. Σ’ αυτό το σημείο, και προς χάριν όσων δεν έχουν δει τη σειρά, έτσι για να εισπραχθεί και απ’ αυτούς, όσο πιο δραματολογικά γίνεται, η αξία της φράσης, είναι απαραίτητο να περιγράψουμε εδώ την απόσταση που χωρίζει τους...