IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το αδιέξοδο στην πολιτική μας ζωή είναι χειροπιαστό . Κι ενώ θεωρητικά στη δημοκρατία δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, ο τόπος το βιώνει εδώ και έξι χρόνια. Οι αρχαίοι έλληνες είχαν εφεύρει τον «από μηχανής θεό», ο οποίος έσωζε την κατάσταση με ασυνήθιστο τρόπο . Οι παρεμβάσεις του ήταν όμως αποδεκτές, είτε «ποιητική αδεία», είτε λόγω της κάθαρσης, με το τέλος του δράματος. Να μην ξεχνάμε λοιπόν ούτε τους δραματουργούς, ούτε τον Αριστοτέλη, ο οποίος έδωσε και τον ορισμό της τραγωδίας: « Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι' ἀπαγγελίας, δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν ». « Είναι λοιπόν η τραγωδία   μίμηση (δηλ. αναπαράσταση επί σκηνής) πράξης σημαντικής και ολοκληρωμένης, η οποία έχει κάποια διάρκεια, με λόγο ποιητικό («γλυκό» ή «διανθισμένο», στην κυριολεξία), τα μέρη της οποίας διαφέρουν στη φόρμα τους, που παριστάνεται ενεργά κ

Βρισκόμαστε 41 χρόνια μετά την πτώση της Χούντας και τις μετέπειτα εκλογές που όρισαν ως πολίτευμα της χώρας την "Προεδρευόμενη Δημοκρατία". Και ενώ με βάση το Σύνταγμα του 1974 δεν υπάρχει κληρονομική διαδοχή σε κανένα πολιτικό ή πολιτειακό αξίωμα, στην πράξη παρατηρούμε τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά, με αποτέλεσμα να τίθεται το ερώτημα: Έχουμε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ή μήπως η Ελλάδα αποτελεί Πριγκιπάτο; Για παράδειγμα, μεταξύ των πολύ αξιόλογων τεσσάρων ανδρών που διεκδικούν την προεδρία του ιστορικού αστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, οι τρεις εξ αυτών είναι πολιτικοί γόνοι, ή αλλιώς όπως λέμε, "τζάκια". Γιος πρώην βουλευτή της ΕΡΕ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, παιδί του πρώην Πρωθυπουργού ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τέκνο πρώην υπουργού ο Απόστολος Τζιτζικώστας.  Και  παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει από την πλευρά μου η παραμικρή πρόθεση φτηνού λαϊκισμού, (και οι τρεις προαναφερόμενοι, έχουν διακριτό αξιόπιστο, ανεξάρτητο δικό τους στίγμ

Οι κρίσεις  -αυτή που περνά η Ευρώπη από το 2008 δεν αποτελεί εξαίρεση-   δρουν ως ισχυροί αποκαλυπτικοί μηχανισμοί.   Από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, η απειλή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) να κόψει κάθε τροφοδοσία του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι πλέον υπόθεση  -που αναφέραμε τη Τρίτη στις στήλες μας-  αλλά πραγματικότητα. Ο εκβιασμός είναι σαφής: εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν εγκαταλείψει, τον Φεβρουάριο, την εφαρμογή του προγράμματος της, οι ελληνικές τράπεζες θα στερηθούν από οξυγόνο.  Στη σύγκρουση μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου  -και τα ανταγωνιστικά οικονομικά σχέδια τους-  το θεσμικό ίδρυμα που διευθύνεται από τον Mario Draghi, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs 1, επέλεξε το στρατόπεδο του . Δεν ήταν έκπληξη. Η υποτιθέμενη ουδετερότητα των κεντρικών τραπεζών   -νεοκλασικό τέχνασμα  που σχεδιάστηκε για να αφαιρέσει τον έλεγχο του νομίσματος από τη περίμετρο της δημοκρατίας-  σπεύδει να εξαφανιστεί μόλις διακυβεύονται ο

Φωτογραφίες του ΚΩΣΤΑ ΤΣΙΡΩΝΗ «Πρέπει η Αριστερά να ανασυνδεθεί με την πρόοδο. Να πάψει να νομίζει ότι το πολιτικό σύστημα αποτελεί το ταυτολογικό ισοδύναμο του κράτους και να εξαγγείλει την ανασύνδεσή του με την κοινωνία των πολιτών», λέει στον ''Δρόμο της Αριστεράς''   ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Γιώργος Κοντογιώργης. Επίσης, αξιολογεί το εκλογικό αποτέλεσμα και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους καλείται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει πολιτικές υπέρβασης του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η μαζική υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, η κοινωνική δυναμική που αναπτύχθηκε κόντρα στην «αριθμολαγνεία» των προεκλογικών αντιπαραθέσεων, άφησε άραγε πίσω της γενικότερα την «πολιτική» όπως τη γνωρίζαμε ως σήμερα; Να είμαστε ακριβείς. Τηρουμένων των αναλογιών, δεν πρόκειται για μαζική υπερψήφιση, αλλά για σημαντική μεν αλλά αναγκαστική μετατόπιση του εκλογικού σώματος. Εάν συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία διέρχεται μια πρωτοφανή κατα

Πνύκα Πριν λίγο καιρό, ξεκινήσαμε μιαν απόπειρα θεωρητικής τάχα υπενθύμισης των βασικών αρχών της Δημοκρατίας (αρχών διαδικαστικών καί αξιακών), επειδή φαίνονται να πληθαίνουν επικίνδυνα κάμποσες αντιδημοκρατικές φωνές. Σήμερα (για όσους τυχόν δέν πλήττουν με τόσο «γνωστά» πράγματα), προτείνω να φέρομε στην επιφάνεια καί τις δυνητικές ανεπάρκειες δημοκρατικότητας. Ανεπάρκειες μόνον - όχι απειλές κατά της Δημοκρατίας, οι οποίες είναι άλλο καυτό κεφάλαιο. 1.  Θα αμφισβητήσω πρώτα τον μύθο της παρθενογένεσης της Δημοκρατίας: Δέν «φυτρώνει» απο μόνη της. Απλώς   γίγνεται , κομμάτι-κομμάτι, ως συνέχεια, ως διεργασία κι ως πάθος - όχι ως πράγμα που έπεσε απ' τον ουρανό. Υπάρχουν επομένως   κληρονομούμενες   ανεπάρκειες της Δημοκρατίας: Αυτό που ήταν «πρίν», μπορεί να ήταν λιγότερο (ή και καθόλου) δημοκρατικό - και δέν το ξεριζώνεις τελείως. Υστερα, ακόμα και το καινούργιο (το δημοκρατικότερο) καθώς έρχεται, είναι πλεγμένο με τη δικιά-του περιρρέουσα ατμόσφαιρα - τα π

 Οπως έχουμε ξαναγράψει, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η ελπίδα κάπως σωματοποιήθηκε, ο κόσμος διασκεδάζει, απολαμβάνει την απομάκρυνση των ακροδεξιών τύπων που επί δυόμισι χρόνια κυβέρνησαν την έρμη τούτη χώρα. Κύριο αίτημα της κοινωνίας: ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Μες στα πανηγύρια ας διαβάσουν οι νικητές και οι ηττημένοι και άπαντες ημείς ένα βιβλιαράκι-βόμβα, από τις ε κδόσεις «Εξάρχεια », του Ραούλ Βάνεγκεμ με τίτλο «Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται» . Αφορά όλους μας, γυναίκες, άντρες, παιδιά, προλετάριους, αστούς, αγροτοκτηνοτρόφους· όλους. Ενας οργισμένος, οξυνούστατος, κριτικός, αλληλέγγυος, κοινωνικός αγωνιστής, ο ογδοηκοντάχρονος Βέλγος (ποιος δεν θυμάται το «Επανάσταση στην καθημερινή ζωή», που άλλαξε τις ζωές πολλών τότε εφήβων) μιλάει έξω από τα δόντια. Ξεγυμνώνει την εξουσία, καλεί τον άνθρωπο να στοχαστεί, να θυμηθεί ότι είναι ον με επιθυμίες και αξιοπρέπεια και όχι ένα εθελόδουλο ον, έρμαιο της κρατικής εξουσίας και των πολυεθνικών (της)

Απομονωμένοι από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα της φτώχειας και της λιτότητας, οι εκλεγμένοι των Βρυξελλών και του Στρασβούργου αμείβονται πλουσιοπάροχα, στα όρια της πρόκλησης, ακόμα και για υπηρεσίες που δεν παρέχουν.        Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη  για την Εφημερίδα των Συντακτών   Σε μια εποχή αιματηρών περικοπών στους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, το Ευρωκοινοβούλιο αύξησε τον προϋπολογισμό του κατά 3,3% φέτος. Την άνοιξη άρχισαν εργασίες σε ένα κτίριο αξίας 123 εκατ. ευρώ, που μετονομάστηκε «Wilfried Martens» (προς τιμήν του εκλιπόντος Βέλγου πρωθυπουργού και προέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος), προκειμένου να στεγαστεί ο αυξανόμενος αριθμός υπαλλήλων, καθώς πλέον απασχολεί κάπου 6.200 (και 1.525 βοηθούς βουλευτών). Και προκειμένου να εκθειάσει το έργο των εκλεγμένων εκπροσώπων μας καθιέρωσε την ετήσια multimedia έκθεση Parlamentarium, το κόστος της οποίας φέτος αυξήθηκε κατά 27%, φτάνοντας τα 5,3 εκατ. ευρώ. Οι Βρυξέλλες ζουν σε μια φούσκα έχοντας