Απειλή πραξικοπήματος στην Ελλάδα



Οι κρίσεις  -αυτή που περνά η Ευρώπη από το 2008 δεν αποτελεί εξαίρεση-   δρουν ως ισχυροί αποκαλυπτικοί μηχανισμοί.  
Από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, η απειλή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) να κόψει κάθε τροφοδοσία του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι πλέον υπόθεση  -που αναφέραμε τη Τρίτη στις στήλες μας-  αλλά πραγματικότητα.

Ο εκβιασμός είναι σαφής: εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν εγκαταλείψει, τον Φεβρουάριο, την εφαρμογή του προγράμματος της, οι ελληνικές τράπεζες θα στερηθούν από οξυγόνο. 
Στη σύγκρουση μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου  -και τα ανταγωνιστικά οικονομικά σχέδια τους-  το θεσμικό ίδρυμα που διευθύνεται από τον Mario Draghi, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs 1, επέλεξε το στρατόπεδο του .

Δεν ήταν έκπληξη. Η υποτιθέμενη ουδετερότητα των κεντρικών τραπεζών   -νεοκλασικό τέχνασμα  που σχεδιάστηκε για να αφαιρέσει τον έλεγχο του νομίσματος από τη περίμετρο της δημοκρατίας-  σπεύδει να εξαφανιστεί μόλις διακυβεύονται ορισμένα συμφέροντα. 
Το παρατηρήσαμε αμέσως μετά την κρίση των subprime, όταν οι εγχώριες εθνικές τράπεζες είχαν διαταχθεί να εξυγιαίνουν τις ιδιωτικές ομόλογες τους. 

Στη συνέχεια, ξεχνώντας ξαφνικά το αντι-πληθωριστικό δόγμα τους, αυτοί οι ίδιοι φορείς που είναι αρμόδιοι για την έκδοση του νομίσματος, το δάνεισαν γενναιόδωρα, με γελοία επιτόκια στις ιδιωτικές τράπεζες. 
Τεράστια χρηματικά ποσά καρποφόρησαν οι χρηματοπιστωτές σε αναδυόμενες ή κερδοσκοπικές αγορές, ενισχύοντας την κερδοφορία τους. Και όλα αυτά με το πρόσχημα της ενίσχυσης της τοπικής πραγματικής οικονομίας ... 

Ακόμα και η Ελβετία είχε παρασυρθεί και, μετά τη διάσωση της UBS, ενίσχυσε πάλι την Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας το 2011, όταν το ισχυρό φράγκο άρχισε να απειλεί τα περιθώρια κέρδους της εξαγωγικής βιομηχανίας . Πριν να ανακληθεί στην πραγματικότητα τον περασμένο Ιανουάριο από μεγαλύτερους παίκτες.

Ωστόσο, ένα από τα δύο πράγματα συμβαίνει: είτε αυτά τα ιδρύματα έχουν καθήκοντα άσκησης οικονομικής πολιτικής και πρέπει να υπόκεινται στην πολιτική εξουσία, είτε είναι απλά τεχνικές υπηρεσίες, μόνο αρμόδιες για να ελέγχουν το πληθωρισμό, και ως εκ τούτου μπορούν να χειραφετηθούν από τις  κυβερνήσεις. 

Την απάντηση, φρόντισε η ΕΚΤ να μας την υπενθυμίσει τη Τετάρτη, αρνούμενη να θεωρήσει την αξία των ελληνικών ομολόγων, ενώ η Αθήνα είχε εγείρει την ίδια ημέρα, 812,5  εκατομμύρια ευρώ με  2,75% στις χρηματοπιστωτικές αγορές 

Το πλήγμα είναι άτιμο:  η Αθήνα δεν είχε λάβει καμία μονομερή ενέργεια που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την υποτίμηση των υποχρεώσεών της. 

Είναι πολιτικό: στοχεύει την αχίλλειος πτέρνα των Ελλήνων, τις ιδιωτικές τράπεζες «τους».
Είναι ιδεολογικό: θέλει να αναγκάσει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει το σχέδιο εξόδου της από τη κρίση που όμως εγκρίθηκε από τις κάλπες (δικαιότερη φορολόγηση, καταπολέμηση της διαφθοράς, τόνωση της κατανάλωσης) και να επανεξετάσει τα μέτρα ιδιωτικοποιήσεων και λιτότητας που επιβλήθηκαν από τη Τρόικα. 
Μια στρατηγική περικύκλωσης, αφού προϋποθέτει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να αναλάβει τον έλεγχο της κεντρικής τράπεζας της, ή ακόμη και του σύνολου των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της και να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. 

Συμπεριληπτικά: το θεσμικό ίδρυμα έκδοσης νομίσματος των Ελλήνων στράφηκε εναντίον τους. 
Όπως μια χούφτα πραξικοπηματιών Στρατηγών, ο πρώην μισθοφόρος της Goldman Sachs και οι ανώτεροι υπάλληλοι του, όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, απειλώντας την με οικονομικό πραξικόπημα, αν δεν ξαναβρεί τα «λογικά» της ... 

Αυτή η «Μάχη των Αθηνών», όπως κάποτε εκείνη της Χιλής, ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα.
Είναι η μάχη της δημοκρατίας ενάντια στην παντοδυναμία της νεοφιλελεύθερης ζουρλομανδύας. 

Πέρα από την αυθόρμητη αλληλεγγύη μας με τον ελληνικό λαό, μας αφορά όλες και όλους.

1  Υπενθυμίζεται ότι ο Mario Draghi ήταν υπεύθυνος των ευρωπαϊκών δημόσιων χρέων στην Goldman Sachs, τη στιγμή που αυτή η τράπεζα φαλκίδευε τους ελληνικούς λογαριασμούς.
   

Benito Perez στο ''LE COURRIER''-Ελβετία. 
 Μτφρ. Κριστιάν 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:


Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α

 Menace de putsch en Grèce

Les crises – et celle que traverse l’Europe depuis 2008 ne fait pas exception – agissent comme de puissants  révélateurs. Depuis mercredi soir, la menace de la Banque centrale européenne (BCE) de couper toute alimentation au système financier grec n’est plus une hypothèse – évoquée mardi dans nos colonnes – mais une réalité. Le chantage est limpide: si le gouvernement d’Alexis Tsipras ne renonce pas, courant février, à appliquer son programme, les banques grecques seront privées d’oxygène. Dans le conflit qui oppose Athènes à Berlin – et leurs projets économiques antagoniques –, l’institution dirigée par Mario Draghi, l’ancien cadre de Goldman Sachs1, a choisi son camp.
On n’en sera pas surpris. La prétendue neutralité des banques centrales – fiction néoclassique destinée à soustraire la monnaie au périmètre de la démocratie – a tôt fait de disparaître dès que certains intérêts sont en jeu. On a pu l’observer juste après la crise des subprimes, lorsque les banques nationales avaient été sommées d’assainir leurs homologues privées.
Puis, oubliant soudain leur dogme anti-inflation, ces mêmes instituts chargés d’émettre la monnaie l’ont généreusement prêtée, à des taux dérisoires, aux banques privées. Des sommes faramineuses que les financiers ont fait fructifier sur les marchés émergeants ou spéculatifs, relançant ainsi leur profitabilité. Le tout sous prétexte de relancer l’économie réelle locale...
Même la Suisse s’est laissé séduire et, après le sauvetage d’UBS, a de nouveau actionné la BNS, en 2011, lorsque le franc fort commençait à menacer les marges de l’industrie d’exportation. Avant qu’elle ne soit rappelée à la réalité en janvier dernier par de plus gros joueurs.
Or, de deux choses l’une: soit ces instituts ont des tâches de politique économique et doivent être soumis au pouvoir politique, soit ils ne sont que des organismes techniques, juste bons à contrôler l’inflation, et peuvent donc s’émanciper des gouvernements. La réponse, la BCE s’est chargée de nous la rappeler mercredi, en refusant de considérer la valeur des titres grecs, alors même qu’Athènes venait de lever, le jour même, 812,5 millions d’euros à 2,75% sur les marchés financiers.
Le coup est déloyal: Athènes n’avait pris aucune mesure unilatérale pouvant justifier une dévaluation de ses obligations. Il est politique: il vise le talon d’Achille des Grecs, «leurs» banques privées. Il est idéologique: il veut forcer le gouvernement de Syriza à abandonner son plan de sortie de crise pourtant approuvé par les urnes (fiscalité plus juste, lutte contre la corruption, relance de la consommation) et à revenir aux mesures de privatisation-austérité imposées par la Troïka. Une stratégie d’encerclement, puisqu’elle présuppose que le gouvernement grec n’osera pas reprendre le contrôle de sa banque centrale, voire de l’ensemble de ses établissements financiers, et quitter la zone euro.
En résumé: l’institution d’émission de la monnaie des Grecs s’est retournée contre eux. Tel un quarteron de généraux factieux, l’ex-mercenaire de Goldman Sachs et ses hauts-fonctionnaires se sont dressés contre un gouvernement démocratiquement élu, le menaçant d’un putsch financier s’il ne retrouvait pas «la raison»...
Cette «bataille d’Athènes», comme naguère celle du Chili, dépasse les frontières grecques. Elle est celle de la démocratie contre la toute-puissance du carcan néolibéral. Au-delà de notre solidarité spontanée à l’égard du peuple grec, elle nous concerne toutes et tous.

1 Rappelons que Mario Draghi s’occupait des dettes souveraines européennes chez Goldmann Sachs au moment où cette banque maquillait les comptes grecs.

VENDREDI 06 FéVRIER 2015
Benito Perez Postez un commentaire