ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ (...) Πιστεύω στην ανακούφιση, στην ανάταση, στην παρηγοριά που μπορούν να προσφέρουν η Ιστορία μας, οι αποστομωτικοί θησαυροί του παρελθόντος μας, οι παράγοντες που με έκαναν να νιώσω υπερήφανος όταν η κυρία του bed and breakfast είχε την αφέλεια να συγκρίνει τις «πέτρες» της με τα περίτεχνα σμιλεμένα μάρμαρά μας. Την ίδια, όμως, στιγμή δεν μπορώ να μη θαυμάσω την κυρία και (στο πρόσωπό της) ολόκληρο τον λαό της. Γιατί εκείνες τις πέτρες που εγώ σνόμπαρα τις είχαν φροντίσει και αναδείξει περισσότερο από όσο έχουμε αναδείξει εμείς τους σημαντικότερους θησαυρούς μας. Το «τίποτά» τους το είχαν κάνει κάτι. Ενώ εμείς το κάτι μας το κάνουμε συνήθως τίποτα. Εν κατακλείδι, αν αναζητάμε στην ανασκαφή της Αμφίπολης έναν λόγο για να αισθανθούμε «πρώτοι των πρώτων», κάποιοι άλλοι, αξιοποιώντας στο έπακρο τα μικρά, τα ελάχιστα που τους έλαχαν, προηγούνται σε έναν «αγώνα» όπου δεν κερδίζει ο πιο προικισμένος, αλλά εκείνος που κατάλαβε, σεβάστηκε, φρόντισε. ...