Οι όψεις της λατινικής κυριαρχίας.
Σε γενικές γραμμές, η οργάνωση των λατινικών κτίσεων είχε ως πρότυπο εξουσίας της Μεσαιωνικής Δύσης το φεουδαλικό σύστημα. Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι το προσάρμοζε με θρησκευτική ευλάβεια και απαρέγκλιτα σε όλες τις κτήσεις της. Η ισοπεδωτική αυτή αντίληψη βόλεψε τον 19o αιώνα την κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία και ενσωματώθηκε στη λαϊκή κουλτούρα εδραιώνοντας έναν βαθύ αντιδυτικισμό του οποίου τον απόηχο βιώνουμε ως τις μέρες μας, αρνούμενοι να αποδεχθούμε δίχως ήξεις αφήξεις την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα χωρίς ιδιότυπες παρεκκλίσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο διατηρείται απαξιωτικά ζωντανή στη λαϊκή συνείδηση η περίοδος της Φραγκοκρατίας, την οποία ερμηνεύουμε ως παρακμιακό φαινόμενο της βυζαντινής περιόδου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι βυζαντινές περιοχές που είχε παραμελήσει η κεντρική εξουσία, γνώρισαν κατά τη διάρκεια της λατινοκρατίας μια σχετική ανάπτυξη – τουλάχιστον κατά τον πρώτο αιώνα της κατάκτησής τους, όπως για παράδειγμα η Πελοπόννησος και η Κύπρος. Σύμφωνα