Μετά τα Αφύσικα τον Ιούλιο.+
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι. Την εποχή του Ελύτη, το ελληνικό καλοκαίρι σκοτωνόταν με περίστροφο. Χρειαζότανε όντως μόνο μια μοναδική, υγρή σφαίρα. Η δολοφονία συνέβαινε κάπου τέλη Αυγούστου. Συνέπιπτε πάνω-κάτω με τα γενέθλιά μου. Είχε κατασκευαστεί μάλιστα στον παιδικό μου νου μια μεταφυσική συνωμοσία. Τα γενέθλια να γίνονται επέτειος θανάτου, ξόδι του θέρους. Μια πίκρα πως τελειώνανε οι διακοπές. Θυμάμαι πάντως ξεκάθαρα τα όμορφα καλοκαίρια που δεν έβρεχε ποτέ Ιούνιο και Ιούλιο. Μάλλον υπερβάλλει η μνήμη μου. Ίσως έχει αφαιρέσει επιλεκτικά την όποια βροχόπτωση σαν ενοχλητικό λεκέ από λευκό τραπεζομάντηλο. Συγκρατεί μόνο ατέλειωτες φωτεινές μέρες. Με τον φίλο Ανδρέα να παίζουμε με μανία σκάκι στην εξοχή στην πρώτη γυμνασίου. Διάλειμμα για βουτιά στη θάλασσα και μετά πάλι βουτηγμένοι στη σκακιέρα. Θυμάμαι πως είχα επικρατήσει μετά από εκατό παρτίδες με 50,5-49,5. Ο Ανδρέας θυμάται πως είχε επικρατήσει εκείνος με 50,5-49,5. Έτσι είναι τα καλοκαίρια...