IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Είναι περισσότερο μια «απάντηση» ασέβειας στην ευσέβεια, μια κοροϊδία, ένα βγάλσιμο γλώσσας, όχι μια οντολογική στάση που μάχεται τον θεϊσμό και τις επιζήμιες πτυχές θρησκευτικών πρακτικών και δογμάτων, τις προκαταλήψεις και τα «παράθυρα» στον δογματισμό και τον αυταρχισμό. Και ως κοροϊδία –όχι ως σκωπτική σοφία, ως φιλοπαίγμον προπετές σχόλιο–, είναι απλώς ένα πυροτέχνημα, μια «διδασκαλία» χωρίς βάθος, ένα σκάλωμα στα επιφαινόμενα, που βρίσκει περισσότερο γόητρο στο σκώμμα παρά στην ανδρεία, στη φάρσα παρά στην ενόραση, που τόσο έχουμε σήμερα ανάγκη. Φέτος είναι η έκτη χρονιά, διευκρίνισε η Ενωση Αθεων, που διοργανώνεται σε ψητοπωλεία στην Ελλάδα, Μ. Παρασκευή, πάρτι κρεατοφαγίας (ήχησε σαν εκείνες τις σκανταλιές που κάνουν τα μικρά παιδιά για να τραβήξουν πάνω τους την προσοχή), απαντώντας στη βροχή σχολίων και τους χλευασμούς για την εκδήλωση, ακόμη και από άθεους. Και διεβεβαίωσε ότι διεκδικεί συστηματικά τους σκοπούς της και με άλλους τρόπους πλην του μεγαλοπαρασκε

  Ιερά Μονή Ιβήρων  Αγίου Όρους - ''Άκρα Ταπείνωσις'' Τέτοιες μέρες πάντα, και εδώ και δύο περίπου δεκαετίες η κορύφωση του Θείου Δράματος που έλαβε χώρα σε ανθρώπινες διαστάσεις, (ο λόγος που ο Χριστός αποκαλείται και Υιός του Ανθρώπου) ακολουθούν συζητήσεις για τη Θεία (ή μη) φύση του Χριστού και εσχάτως, για το αν κάποιος πνευματικά ανήλικος, μπορεί να έχει εδέσματα «κοψίδια» και κρεατικά. Σαφώς και μπορεί. Ειδικά από τη στιγμή που δηλώνει «άθεος» (ο πνευματικός αντίποδας της θρησκοληψίας, το άλλο άκρο) έχει το δικαίωμα να πράξει όπως νομίζει, αφού είναι αδιάφορος προς το θείο. Αδιάφορος, σημαίνει οτι δε χρειάζεται να προσβάλλεις ως «ηλιθίους» όσους κάνουν το αντίθετο, αλλά η αλήθεια είναι οτι δεν μπορούμε να περιμένουμε τέτοιους τρόπους από δογματικούς. Ο κόσμος της πίστης είναι διαφορετικός από τον κόσμο της λογικής, ο ανθρώπινος κόσμος (κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό γίγνεσθαι) εξίσου διαφορετικός από την πρόταση του Θεανθρώπου. Άλλωστε, ο ίδιος ο Χρι

1. Μετοχή και ιδιωτεία Οταν μιλάμε για ελληνική παράδοση –τότε που λειτουργούσε– δεν εννοούμε μια συλλογική ιδεοληψία, κυρίαρχη ιδεολογία παρατεινόμενη σε διάρκεια αιώνων. Θα τολμούσα την αποφθεγματική, αλλά όχι αυθαίρετη διατύπωση ότι «παράδοση» για τους Ελληνες ήταν η πείρα που παραδινόταν από γενιά σε γενιά. Και είχε κριτικό χαρακτήρα αυτή η μεταβίβαση πείρας: κάθε γενιά ξεσκαρτάριζε ό, τι περιττό και ανώφελο από τα όσα παραλάμβανε και πρόσθετε τις δικές της εμπειρικές εκτιμήσεις για το αναγκαίο και για την ποιότητα. Στην ελληνική, λοιπόν, παράδοση ήταν πραγματικά αδιανόητος ο ατομικός, ιδιωτικός χαρακτήρας της μεταφυσικής αναζήτησης. Αυτό συνάγεται καταφανέστατα από τις γραπτές απομνημειώσεις, τις καλλιτεχνικές εκφάνσεις, τις εθιμικές πρακτικές της παράδοσης. Δυσκολευόμαστε σήμερα να το αντιληφθούμε, γιατί οι δικοί μας εθισμοί, μαζί με τις εντολές «πολιτικής ορθότητας» που μας επιβάλλει η νατοϊκή Νέα Τάξη πραγμάτων, απωθούν τη μεταφυσική