IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Θα περίμενε κανείς ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ιταλίας νιώθει μεγάλη ικανοποίηση, αν όχι περηφάνια, που τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο Τζουζέπε Κόντε, απόφοιτος της Villa Nazareth, ονομαστού εκκλησιαστικού κολεγίου για άπορους φοιτητές στη Ρώμη. Ή που ο νέος υπουργός Εργασίας Λουίτζι ντι Μάιο εγκαινίασε την προεκλογική του εκστρατεία προσκυνώντας τη φιάλη αίματος του Αγίου Τζενάρο στη Νάπολη. Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση του Κινήματος Πέντε Αστέρων με την Λέγκα προκαλεί στην εκκλησιαστική ιεραρχία αμηχανία και ανησυχία, υποχρεώνοντάς την να εγκαταλείψει τη στάση χαμηλού πολιτικού προφίλ που γενικά τηρεί επί των ημερών του Πάπα Φραγκίσκου και μεταφράστηκε σε επιδεικτική σιωπή κατά το τρίμηνο των μετεκλογικών διαβουλεύσεων σε αναζήτηση κυβερνητικής λύσης. Μάλιστα, κατά την ολιγοήμερη πολιτική και συνταγματική κρίση η οποία προκλήθηκε από το βέτο του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα στον διορισμό του ευρωσκεπτικιστή καθηγητή Σαβόνα στο υπουργείο Ο

'Ηταν από κάθε άποψη μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση αυτή του Πάπα Φραγκίσκου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα χθες στο Βατικανό. 'Ηταν ενδιαφέρουσα πάνω απ’ όλα επειδή ξηλώνει, αν όχι σαρώνει, διάφορα ανόητα και πεπαλαιωμένα στεγανά του παρελθόντος – τόσα πολλά αλλά και τόσο πρόδηλα που δεν είναι ανάγκη ούτε καν να τα αναφέρει κανείς. Ηταν όμως επίσης πολύ ενδιαφέρουσα γι αυτά που είπαν ο «Πάπας των φτωχών» με τον αρχηγό ενός αριστερού κόμματος, του μόνου που διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις την εξουσία σε ευρωπαϊκή χώρα, κάτι που ασφαλώς έχει τη δική του ευρύτερη σημειολογία ιδίως πέραν των ελληνικών συνόρων, σημειολογία την οποία προδήλως ο ποντίφικας αντιλαμβάνεται. Το κυριότερο κοινό σημείο όμως των δύο χθεσινών συνομιλητών, είναι ότι παρά το γεγονός ότι τόσο οι χώροι από τους οποίους προέρχονται όσο και τα αξιώματα τα οποία φέρουν είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, προέρχονται και οι δύο από χώρες πτωχευμένες, οι οποί

(...) η ανέξοδη  «αντικαπιταλιστική » ρητορεία του Ποντίφικα δεν ξεφεύγει, στο διά ταύτα, από τα παμπάλαια στερεότυπα της φιλανθρωπίας (...) Η παράδοση θέλει τις κάμερες της διεθνούς δημοσιότητας να στρέφονται, τις τελευταίες ημέρες κάθε χρόνου, προς το Βατικανό. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων, η Πρωτοχρονιά, η εποχική έξαρση της φιλανθρωπίας, οι αναπόφευκτες σκέψεις για τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, ευνοούν την εστίαση της προσοχής στον Προκαθήμενο της ισχυρότερης χριστιανικής Εκκλησίας. Η φετινή χρονιά, η οποία σημαδεύτηκε από την εκλογή ενός νέου Ποντίφικα υπό εντελώς ασυνήθιστες συνθήκες (μετά την παραίτηση του προκατόχου του, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά ύστερα από 700 χρόνια), δεν αποτέλεσε βέβαια εξαίρεση. Το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς » και «Πάπα του λαού », αναγνωρίζοντάς του ταπεινότητα και γνήσια ευαισθησία για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους στη σύγχρονη κοιλάδα τ