IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η εγκατάλειψη του κτιριακού πλούτου της Αθήνας έγινε οξύ κοινωνικό πρόβλημα στη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης και επανέρχεται ως ζήτημα άμεσης προτεραιότητας.   Το στοίχημα για τις παλιές πολυκατοικίες της Αθήνας. Το γηρασμένο κτιριακό απόθεμα της Αθήνας ζητεί επειγόντως λύσεις για να περάσει στον 21ο αιώνα .   Το γηρασμένο κτιριακό απόθεμα της Αθήνας ζητεί επειγόντως λύσεις για να περάσει στον 21ο αιώνα. Διαμερίσματα και χώροι γραφείων σε κτίρια που χτίστηκαν ήδη από τον Μεσοπόλεμο, κυρίως όμως στις μεταπολεμικές δεκαετίες, χρήζουν άμεσης συντήρησης, πλήρους ανακαίνισης και ενεργειακής αναβάθμισης που θα συνοδεύεται από στατική ενίσχυση, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να «κρυφτούν» οι βλάβες που ένα κτίριο μπορεί να έχει υποστεί ή να υποστεί, λ.χ., σε ένα σεισμό.. Η αθηναϊκή πολυκατοικία στον 21ο αιώνα Του Νίκου Βατόπουλου Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, αν όχι η μεγαλύτερη, που καλείται να αντιμετωπίσει η Αθήνα τα προσεχή χρόνια είναι η συντήρηση κα...

 Η ελληνική πολυκατοικία, φορέας της δημοκρατικής πόλης. Έχουμε συνηθίσει να θέτουμε στο στόχαστρο τις πολυκατοικίες των μεγάλων ελληνικών πόλεων, καθώς στα μάτια μας συμβολίζουν τον νεοελληνικό υδροκεφαλισμό, την απώλεια της ιδιαίτερης αστικής αισθητικής, την κυριαρχία του τσιμέντου και της έλλειψης πρασίνου. Ωστόσο, όπως και το άρθρο ευσύνοπτα περιγράφει, ο κοινωνικός χαρακτήρας της πολυκατοικίας είναι αν μη τι άλλο διφορούμενος. Γιατί αν από την μια η επίδρασή του υπήρξε σαρωτική, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα –και εδώ αξίζει να θυμηθούμε τα εξαιρετικά κείμενα του Βακαλόπουλου για την Κυψέλη, που μας το υπενθυμίζουν, από την άλλη σηματοδότησαν έναν (ακόμη) θρίαμβο της ελληνικής μικροϊδιοκτησίας: Στην πολυκατοικία, λοιπόν, θα πρέπει να αποδόσουμε την μαζικοποίηση της αστικής εμπειρίας, που μέχρι πρότινος ήταν αυστηρά ταξικά διαχωρισμένη, μια και το χάσμα πόλης-υπαίθρου ήταν σημαντικό στην ελληνική κοινωνία και οικονομικά και πολιτισμικά. Το κείμενο στέκεται στον ιδιαίτερο τ...

Η Αθήνα των πολυκατοικιών. Στις μέρες μας μια νέα ανάγκη προβάλλει επιτακτική. Η ανακαίνιση των παλαιών πολυκατοικιών, καθώς τα γερασμένα κελύφη χρειάζονται επισκευές, εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων ή ενίσχυση του φέροντος οργανισμού τους. Την ίδια στιγμή, καλούνται πλέον να στεγάσουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής απ’ αυτόν που εγκαθίδρυσε το στερεότυπο της αντιπαροχής. Η Αθήνα είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα πόλης στον διεθνή χώρο, της οποίας σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άλλαξε τόσο δραματικά η μορφή της. Η εξάπλωσή της ήταν εκρηκτική και σαν πλημμυρίδα σάρωσε όλο το Λεκανοπέδιο, σκαρφαλώνοντας απειλητικά στα βουνά που την περιβάλλουν. Η Αθήνα έχει χτιστεί πολύ περισσότερο απ’ όσο άντεχε ο τόπος. Ξεχείλισε καλύπτοντας ποτάμια, ρέματα, λόφους, ενώ προεκτάθηκε ακόμη και μέσα στη θάλασσα. Μια συνεχής πυκνοδομημένη αστική μάζα σκέπασε μια για πάντα την άλλοτε πανέμορφη αττική γη. Η μικρή πόλη με τα νεοκλασικά σπίτια και τα περίτεχνα δημόσια κτίρια του 1...

«Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες στην Ελλάδα είχαν επί χρόνια μικρή ενίσχυση, στο πλαίσιο της πολιτικής ελαχιστοποίησης των εθνικών πόρων που επενδύονταν στην «ελεύθερη» έρευνα. Δηλαδή, στην έρευνα που κινητοποιούν η επιστημονική περιέργεια και η κριτική προσέγγιση, χωρίς προϋποθέσεις άμεσης ανταπόδοσης ή συμβολής στην επίλυση συγκεκριμένου προβλήματος», λέει στην «Κ» ο κ. Θωμάς Μαλούτας. Γενικός γραμματέας Ερευνας και Τεχνολογίας και καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, ο Θ. Μαλούτας μαζί με άλλους 73 επιστήμονες, οργανώνοντας τον διαδικτυακό κοινωνικό Ατλαντα της Αθήνας, απαντά στα μειονεκτήματα της προσέλκυσης κονδυλίων και της «τοπικότητας» που αντιμετωπίζει η έρευνα των κοινωνικών επιστημών στις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα. «Σκεφθείτε το παράδειγμα: η έρευνα μιας πρωτεΐνης δεν αλλάζει σημαντικά μεταξύ διαφορετικών τόπων, όπως αλλάζει εκείνη της πολιτικής κουλτούρας», εξηγεί ο κ. Μαλούτας που επιμελήθηκε τον Ατλαντα μαζί με τον Σταύρο Σπυρέλλη (συμβασιο...

Φέτος, ούτε η πολυκατοικία μας θα έχει θέρμανση. Μέχρι τώρα, με διαφωνίες, αντεγκλήσεις, κουτσά στραβά, για ελάχιστες ώρες κάθε μέρα, κάτι γινόταν. Αυτόν τον χειμώνα όμως καμία συμπόρευση δεν είναι εφικτή, όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πληρώσουν για την αγορά πετρελαίου είναι η συντριπτική πλειονότητα. Και λοιπόν; Ακόμη μία πολυκατοικία προστίθεται στην (πολύ) μακρά αλυσίδα των μη θερμαινόμενων ελληνικών κατοικιών. Το συνηθίσαμε κι αυτό. Είναι όμως έτσι ή προχωράει αργά αλλά σταθερά το σημείο θραύσης τής πιο διαδεδομένης κτιριακής υποδομής της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας; Τα άμορφα κτίρια που επινοήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες της ανοικοδόμησης στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 κυρίως -δεν αναφερόμαστε στις περιορισμένες εξαιρέσεις- δείχνουν πλέον όχι μόνο την ηλικία τους αλλά και την εγγενή δυσλειτουργικότητά τους. Κλειστά διαμερίσματα, ανοίκιαστα ή ακατοίκητα, αφρόντιστες είσοδοι, σκονισμένες βεράντες, κατεβασμένα ρολά. Ο κηρυγμένος πόλεμος της θέρμανσης ...

(...) ελάχιστοι μιλούν για την μητέρα όλων των ελληνικών κρίσεων˙  την πολεοδομική.  Το ελληνικό μεταπολεμικό αναπτυξιακό μοντέλο συνίστατο στην άνευ όρων και προϋποθέσεων καταστροφή των αστικών κέντρων χάριν της «ανάπτυξης» (...) Εάν εμείς, τα εγγόνια της αντιπαροχής, δεν ανασυγκροτήσουμε τις πόλεις μας, δηλαδή τους τόπους όπου ζούμε, παράγουμε και δημιουργούμε, θα είναι μάλλον απίθανο να ξαναφτιάξουμε όλα τα υπόλοιπα.   Η αυτοκριτική για το ελληνικό «παραγωγικό» μοντέλο, που μας έφερε στην χρεοκοπία είναι εύλογη, χρήσιμη και αναπόφευκτη, παρόλο που εκτυλίσσεται την ώρα που συμπολίτες μας καταστρέφονται σε καθημερινή βάση από την ύφεση. Ωστόσο, ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στην ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού, τη χαμηλή προστιθέμενη αξία των εν Ελλάδι παραγόμενων προϊόντων, την κακή παράδοση στην παροχή υπηρεσιών, την γραφειοκρατική και άχρηστη πλευρά του δημοσίου, την εκπαίδευση του λαού στη σιγουριά της επιδότησης και μί...