IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα. Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν π

  Η ευφυΐα της Μελόνι και η ανοησία των δημοκρατών. Η στενομυαλιά και ο βανδαλισμός δεν διαθέτουν πολιτικό πρόσημο. Δεν ξέρω αν η νικήτρια των Ιταλικών εκλογών έγραψε η ίδια την ομιλία της που ακολουθεί. Ακόμη και αν η κεντρική ιδέα ανήκει σε λογογράφο, η σύλληψη ήταν εξαιρετική. «Γιατί είναι εχθρός η οικογένεια; Γιατί φοβίζει τόσο; Επειδή είναι η ταυτότητά μας. Επειδή κάθε τι που μάς ορίζει έγινε εχθρός για εκείνους που θέλουν να είμαστε απλά σκλάβοι της κατανάλωσης. Επιτίθενται στην εθνική ταυτότητα, στην θρησκευτική ταυτότητα, στην ταυτότητα φύλου, στην οικογενειακή ταυτότητα. Θέλουν να είμαστε πολίτης χ, φύλο χ, γονέας 1, γονέας 2, ένας αριθμός… Υπερασπιζόμαστε την αξία του ανθρώπινου όντος» ( https://www.eviemagazine.com/post/giorgia-meloni-first-female-prime-minister-italy-promises-protect-god-country-family ). Τα λόγια της μού θύμισαν τους μεταμοντέρνους νέους στην ψυχοθεραπευτική συνεδρία: «Δεν μπορείτε να μέ ορίσετε. Κανείς δεν μπορεί να μέ ορίσει. Δεν είμαι

 «Η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει». Η άποψη πως η Χούντα έπεσε από την εθνική καταστροφή στην Κύπρο, δεν εκθέτει το Πολυτεχνείο ή την Αριστερά τη Χούντα εκθέτει και όλους τους νοσταλγούς της. Ο τρόπος που αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ στα λεγόμενα του Υφ. Παιδείας Αγγ. Συρίγου, επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς του . Οι οποίοι δεν ανήκουν σε κανέναν ιστορικό αναθεωρητισμό . Αρκετοί, που προέρχονται από την αριστερά, τις πιο ριζοσπαστικές της εκδοχές αν θέλετε, τους επαναλαμβάνουν ακατάπαυστα από εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του 1974, που μας έφερε την εισβολή και την κατοχή της μισής Κύπρου. Το ότι η κυρίαρχη άποψη για την μεταπολίτευση, θεμελιώθηκε στη λήθη του γεγονότος ότι η Χούντα έπεσε λόγω της εισβολής και της κατοχής, σήμαινε ότι η θεσμική της ιδεολογία απωθούσε την εθνική καταστροφή που γέννησε την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Ξεχνούσε, την ίδια στιγμή που σε κάθε επέτειο της καταστροφής, έλεγε υποκριτικά «δεν ξεχνώ». «Η Κύπρος είναι μακριά» , είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλ

Η ιδιοποίηση του κοινού μας κόσμου. Κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας το βιβλίο που έγραψαν από κοινού δύο Γάλλοι στοχαστές, ο φιλόσοφος Πιερ Νταρντό και ο κοινωνιολόγος Κριστιάν Λαβάλ, με τίτλο «Κοινό» (μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος, Βίκυ Ιακώβου, επιμέλεια: Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Εκκρεμές 2020).   Ο υπότιτλος («Δοκίμιο για την επανάσταση στον 21ο αιώνα») υποδηλώνει ότι το πολιτικό σχέδιο των συγγραφέων κατατείνει στον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η επανάσταση, όπως την αντιλαμβάνονται οι Νταρντό και Λαβάλ, δεν προϋποθέτει εμφύλιες συγκρούσεις και αιματοχυσία ή κατάληψη κάποιων «Χειμερινών Ανακτόρων» από μια μειοψηφική πρωτοπορία. Η ιδέα της επανάστασης συνδέεται με την έννοια της «αυτοθέσμισης της κοινωνίας» που πρότεινε ο Καστοριάδης. Σημαίνει δηλαδή την αλλαγή κεντρικών θεσμών και τελικά της συνολικής δομής της κοινωνίας μέσα από την αυτόνομη δραστηριότητα της ίδιας της κοινωνίας. Η ακόλουθη συνέντευξη των Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό

  Ο στόχος της δίκαιης κοινωνίας.   Με το βιβλίο του « Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα » (Πόλις 2014) ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ένας από τους εγκυρότερους μελετητές του φαινομένου των οικονομικών ανισοτήτων. Στο τελευταίο μεγάλο έργο του « Capital et ideologie » (Seuil 2019) ο Πικετί καταθέτει τις προτάσεις του για την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας και σκιαγραφεί το σχέδιο ενός «συμμετοχικού σοσιαλισμού». Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε στο ιταλικό περιοδικό «L’ Espresso». ● Καθηγητή Πικετί, μάθαμε ότι μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ζούμε σε έναν μετα-ιδεολογικό κόσμο. Στο βιβλίο σας «Κεφάλαιο και ιδεολογία» γράφετε ότι «η ανισότητα δεν είναι οικονομική ή τεχνολογική· είναι ιδεολογική και πολιτική». Τι εννοείτε όταν μιλάτε για ιδεολογία; Η ιδεολογία είναι η προσπάθεια της κοινωνίας και των ατόμων να βρουν μιαν απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η δίκαιη κοινωνία και οικονομία. Συγκεκριμένα αυτό σημαίνει να δώσουν έ

  ANADOLU AGENCY VIA GETTY IMAGES Το δύσκολο άθλημα. Είναι δυνατόν να είναι ιστορικά ξεπερασμένη η Αριστερά; Δεν το έμαθα τώρα. Το ήξερα ανέκαθεν. Η αριστερά είναι ένα δύσκολο, επίμοχθο άθλημα. Ένα άθλημα που απαιτεί συνεχή επιβεβαίωση της σχέσης. Και δεν εξαντλείται σε δηλώσεις ή πόζες αλλά είναι εσωτερική βάσανος και στάση ζωής... Απέναντι στην ατέλειωτη αδικία του κόσμου; Ρομαντικό;  Ρομαντικότατο, περίοδο εξάλλου που γεννήθηκε η αριστερά. Μία αριστερά που όσο πιο απαξιωμένη και άνευ λόγου υπάρξεως είναι, τόσο πιο πολύ την έχουμε ανάγκη σ′ αυτούς τους εκτός ιστορικής συνείδησης, καιρούς. Σ’αυτόν τον νέο μεσαίωνα των ελάχιστων ολιγαρχών που καταδυναστεύουν τα δισεκατομμύρια των πληβείων (και των αποβλακωμένων).  Η αριστερά λοιπόν έχει να κάνει μ′ εσένα τον ίδιο αλλά και τη θέση που εσύ προσωπικά παίρνεις στον κόσμο για τον κόσμο. Σαν κάποιος θεός να έχει εναποθέσει την μοίρα όλου, ακριβώς, του κόσμου στα χέρια σου. Αποκλειστικά. Όχι για να σε κάνει ευτυχισμένο αλλά υπεύθυνο. Δηλαδή δ

Κυριακή 15/11/2020 Στιγμιότυπο από την επίσκεψη Ερντογάν  στην κατεχόμενη Κύπρο (ASSOCIATED PRESS) Πολυτεχνείο - Αμμόχωστος - Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός στην περιοχή μας σήμερα  εκφράζεται από την εθνικιστική Τουρκία.   Α ν θέλουμε να δούμε τη σύγχρονη αξία του Πολυτεχνείου θα πρέπει να εκτιμήσουμε τι σημαίνει στην εποχή μας το δημοκρατικό, αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό μήνυμά του και όχι η χρήση του ως φετίχ για κομματική χρήση - ακόμα και κομμάτων που τότε είχαν αντιταχθεί στην αντιχουντική εξέγερση.  Ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός στην περιοχή μας σήμερα εκφράζεται από την εθνικιστική Τουρκία. Από τον Καύκασο έως τη Συρία και τη Λιβύη, με άμεσο και έντονο στόχο την Ελλάδα και την Κύπρο.  Οι πλέον πρόσφατες εκδηλώσεις αυτού του επιθετικού ιμπεριαλιστικού ισλαμοφασισμού, είναι η επίθεση κατά των Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η αιχμάλωτη Αμμόχωστος στην Κύπρο.  Διαβάστε επίσης: Αμετάβλητος ο στόχος της Τουρκίας για έλεγχο της Κύπρου Εξάλλου, η Κύπρος

  'Εργο του Δημοσθένη Κοκκινίδη,Ιούνιος 1967 (HUFFPOST GR) Η επέτειος και η ντροπή. Στον φίλο μου Κυριάκο Κατζουράκη  Επιτέλους τελείωσε και αυτή η επέτειος. Η τρομερή επέτειος της υποκρισίας και του αριστερού κονφορμισμού. Της επαναστατικής γυμναστικής των επαγγελματιών θρησκόληπτων. Των έξι χιλιάδων αστυνομικών που περιφρουρούν (!), του ελικόπτερου της ΕΛΑΣ και των drone, της άδειας Αθήνα από το Σάββατο ακόμη και του κόσμου που κλείνεται στα σπίτια του φοβούμενος τα χειρότερα. Σχεδόν μισόν αιώνα περιφέρουμε ένα πτώμα που μυρίζει θανατίλα και εμείς υποστηρίζουμε ότι μοσχοβολάει. Ουδείς, εδώ και χρόνια, σέβεται το νόημα του Πολυτεχνείου, αλλά όλοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια πάνω στη σορό του. Μια δήθεν γιορτή της δημοκρατίας και της αντιφασιστικής πάλης που κατάντησε γιορτή των παρακρατικών, των τρομοκρατών και των επαγγελματιών της ιδεολογίας. Η πόλη αστυνομοκρατείται επί μιαν εβδομάδα ενώ οι αναρχικοί βορείων προαστίων απείλησαν να κάψουν πάλι την Αθήνα. Τι ντροπή για το μήνυμα