IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Τα ελληνικά χωριά. Η εξαιρετικά γόνιµη και αναγκαία συζήτηση που άνοιξε η «Καθημερινή» για το μοντέλο του τουρισμού και η θαυμάσια ανάλυση του Στάθη Καλύβα μάς οδηγεί σε κάτι ευρύτερο. Είναι μια δημόσια συζήτηση που πρέπει να γίνει και να ανοίξει ακόμη περισσότερο, καθώς υπάρχουν πολλά καίρια ζητήματα που προκαλούν σκέψεις για το πώς θα είναι η χώρα το 2040 αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα. Πέραν του τουριστικού μοντέλου που τείνει να καθιερωθεί (και του αποκλεισμού του μικρομεσαίου Ελληνα από πολλούς προορισμούς), υπάρχει και το μείζον θέμα της υπαίθρου στην ηπειρωτική χώρα. Υπάρχει υπερσυγκέντρωση σε κάποια νησιά και τουριστικές περιοχές και από την άλλη, ερήμωση σε άλλα σημεία της χώρας. Απέραντες αραιοκατοικημένες περιοχές στη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας, από τη Στερεά έως τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, την Ηπειρο και τη Θράκη, με φθίνοντα πληθυσμό, λιγότερους νέους και λίγες δουλειές, γεννούν ερωτήματα για το πώς θα κληροδοτηθούν αυτές οι περιοχές στις επόμενες γενιές. Ιδίως τα χωριά της ο

  Το αρχέτυπο που εχάθη!  (μέρος 3 ο  από τα 3 α ) Το ελληνικό χωριό. Η εμπνοή του χωριού ήταν η κοινωνική μέθεξη, το συμμέτοχον στη βιωματική, που ήταν η βιολογία του τόπου, η ψυχική του αναπνοή. κάτι που συγκροτούσε το δημιουργικό νενίκηκα του ανθρώπου. Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης συνίστατο τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, που αποτελούσαν τελετουργίες της μνήμης κι ήταν το καταπίστευμα της ψυχής του λαού. Η Πρωτοχρονιά, η πρωτομαρτιά, η πρωταπριλιά, η πρωτομαγιά, οι ισημερίες, ήταν πρωτάτες μέρες, σημαδιακές. Οι γιορτές, οι ονομαστικές και οι επίσημες, πάντα γιορταζόμενες (ακόμα και στον πόλεμο, όπως μούλεε ο παππούς), αποτελούσαν τον Ιχώρ της κοινωνίας. Ο κλήδονας (το κάψιμο των στεφανιών της πρωτομαγιάς), οι Απόκριες, τα κάλαντα, τα χελιδονίσματα κ.ά., ήταν έθιμα βασικά του βίου των ανθρώπων του χωριού. Ήταν τελετουργίες πώφτιαχναν την εθιμοτυπία του τόπου, αφού στον καθένα είχαν το δικό τους τρόπο ή αποτελούσαν αποκλειστικά τοπικό έθιμο, που τον χαρακτήριζε και τον ταυτοποιούσε.

Pierre Bitoun ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ε.Δ.ΝΙΑΝΙΟΣ [Ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπιτούν* είναι κατηγορηματικός: η εξαφάνιση των χωρικών είναι εθνοκτονία γιατί οδηγεί στην καταστροφή και όλων των άλλων τάξεων. Μιλάει βέβαια για τη χώρα του, τη Γαλλία, αλλά αν ισχύει για μια χώρα, αυτή είναι η Ελλάδα της καταστροφής που βιώνουμε. Επειδή προηγήθηκε αυτής η ερήμωση της υπαίθρου είτε με κατασταλτικούς μηχανισμούς – αστυνομοκρατία, δασική υπηρεσία σε ρόλο οικολογικής αστυνομίας – είτε με παντελή ανυπαρξία προγραμμάτων αξιοποίησης των τοπικών πλουτοπαραγωγικών πηγών (σήμερα το Κράτος επιδοτεί τους ιδιώτες για την εκμετάλλευσή τους) είτε με το δέλεαρ της βιομηχανικής ανάπτυξης που ακόμα έρχεται…(Και να βάλουμε κάποτε τα πράγματα στη θέση τους: όταν μιλούμε για ΧΩΡΙΟ, θα πρέπει να αναλογιζόμαστε ότι είναι αυτό που με το αίμα του, απελευθέρωσε την Ελλάδα από τον τουρκικό ζυγό και μετέπειτα αποτέλεσε υγιή οικονομικά παραγωγική μονάδα). Η επέλαση του κερδοσκοπικού καπιταλισμού στη συνέχεια αποτελείωσε