IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Αριστοτέλης: Ο καλός πολίτης.   Η έννοια του πολίτη είναι κεντρική όχι μόνο στην Πολιτική θεωρία του Αριστοτέλη, αλλά συνδέεται στενά και με την Ηθική του. Πολίτης δεν είναι ο κάτοικος μιας πόλης, αυτό είναι ξεκάθαρο στον Αριστοτέλη, αλλά αυτός που αποτελεί ενεργό μέλος της. Με ποιον τρόπο όμως; Ο Αριστοτέλης είναι έτοιμος να συζητήσει την έννοια του πολίτη στα πρώτα κεφάλαια του Γ βιβλίου των Πολιτικών, προτού μιλήσει για την πόλη. Η πόλη είναι ένα σύνολο ανθρώπων, ένα πλήθος πολιτών (ἡ γὰρ πόλις πολιτῶν τι πλῆθός ἐστιν) και ο πολίτης διαφέρει ανάλογα με το πολίτευμα. Άλλος είναι ο πολίτης στη δημοκρατία και άλλος στην ολιγαρχία. Ωστόσο, μία γενική διαπίστωση έχει να κάνει με τα δικαιώματα στα οποία μετέχει, λόγος για τον οποίο πρέπει να αποκλειστούν οι μέτοικοι, οι δούλοι, τα παιδιά και οι γέροντες. Ο Αριστοτέλης δεν αργεί να δώσει τον πρώτο ορισμό: «Πολίτης ορίζεται επακριβώς εκείνος που μετέχει στη δικαιοσύνη και τη διοίκηση ». Πολιτικά Γ 1, 1275a 22-23 Ο συγγραφέας των Πολιτικ

  «Ας φρόντιζαν...» Είναι ο τίτλος ποιήματος του Καβάφη που γράφτηκε το 1930 και περιγράφει την παρακμιακή σχέση συνενοχής κυβερνήτη και κυβερνώμενου. Ο πολίτης ενστερνίζεται την πολιτική σήψη, ενώ παράλληλα απαιτεί να ενσωματωθεί στο σύστημα για να απολαύσει κι αυτός όσα πιστεύει ότι δικαιούται. Η αποδοχή του πολιτικού μιθριδατισμού και η μοιρολατρία δεν έχει εκλείψει και βασικό εργαλείο για την επιβολή της είναι η λεξιπενία. Η γλώσσα είναι ο διαμεσολαβητής των σκέψεων με την πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, η φτωχή γλώσσα δεν προάγει την κριτική σκέψη και οδηγεί σε παραίτηση και μη συμμετοχή στα κοινά. Σήμερα, όπως επισημαίνει ο Ζαν Πολ Φιτουσί, πέρα από τη γλωσσική ένδεια, η πολιτική ορολογία έχει εξελιχτεί σε μια  ακατανόητη  ασαφή  καινούρια γλώσσα που τα μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν συνεχώς. Αυτή  η  επαναληπτικότητα  συνοδεύεται  από μαθηματική/λογιστική τεκμηρίωση,   γεγονός που οδηγεί στην νομιμοποίηση των κυβερνητικών αποφάσεων για αδήριτες “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις”, οι οποίε

   Το σημερινό εκπαιδευτικό καθεστώς χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς που “διδάσκουν” την πολιτική παιδεία. Το ίδιο και τα ΜΜΕ. Έτσι συγκροτείται ο καθεστωτικός άνθρωπος. Κάθε Πολιτεία έχει τη δική της πολιτική παιδεία. Οι θεράποντες της “μοναρχικής Πολιτείας” (της “εκλόγιμης μοναρχίας”) επιχειρούν να πείσουν τους υπηκόους τους ότι είναι πολίτες και ότι το σύστημα είναι δημοκρατικό. Ό,τι επομένως εάν αμφισβητήσουν το σύστημα αυτό θα είναι υπόλογοι φιλικών αισθημάτων προς τη δικτατορία. Προφανώς και δεν αναμένεται να ομολογήσουν ότι το κρατούν γενικώς παντού σημερινό σύστημα είναι αυθεντικά ολιγαρχικό. Όχι τόσο γιατί εντρέπονται να αποδεχθούν ότι είναι θεράποντες της ολιγαρχίας, αλλά επειδή θα απωλέσουν τη νομιμοποίησή του. Καθένας τότε θα αρχίσει να σκέφτεται πώς θα φέρει τη δημοκρατία. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι στο ελληνικό σχολείο διδάσκεται η πολιτική παιδεία της εκλόγιμης, της μοναρχευομένης ολιγαρχίας, σαν αυθεντικά δημοκρατικής. Ταυτοχρόνως, αποφεύγεται κάθε