IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Διασπορά: Συνειδητή επιλογή της ελληνικής κοινωνίας.  Κατά βάθος, η ελληνική κοινωνία έχει κάνει σιωπηρά  μία ιστορική επιλογή:  την μεταβολή της σε διασπορά.  Όποιος ταξιδέψει στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, γρήγορα διαπιστώνει ότι υπάρχουν παντού Έλληνες, κυρίως νέα παιδιά: ξενοδοχοϋπάλληλοι, σερβιτόροι, υπάλληλοι σε ταξιδιωτικά γραφεία, γιατροί, πανεπιστημιακοί, στελέχη επιχειρήσεων και φοιτητές. Χιλιάδες Έλληνες, νέοι, μορφωμένοι, με προσόντα, έχουν κατακλύσει τα ευρωπαϊκά κράτη. Ο αριθμός τους υπολογίζεται από 500.000 έως 700.000, ανάλογα με τις στατιστικές. Μεγάλες ελληνικές κοινότητες έχουν σχηματισθεί στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις: στην Γενεύη, που στα χρόνια της ακμής του απόδημου Ελληνισμού την δεκαετία του ’80 η ελληνική κοινότητα αριθμούσε γύρω στα 1.500 άτομα, τώρα κατοικούν πάνω από 5.000 Έλληνες. Στο Μόναχο, στις Βρυξέλλες, στην Βιέννη, στο Λονδίνο, στην Λωζάννη, στο Παρίσι, υπάρχουν ολόκληρες ελληνικές πόλεις. Πρόκειται κυρίως για νέου

Ο Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης γεννήθηκε το 1991 στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το εκεί Μουσικό Σχολείο και σπούδασε Ιατρική. Έχει εκδώσει πεζογραφήματα από πολύ νεαρή ηλικία. Σήμερα ζει και εργάζεται ως ιατρός-ερευνητής, μοριακός βιολόγος και βιοπληροφορικός στην Αμερική, στο ογκολογικό νοσοκομείο του Harvard και στο ερευνητικό ινστιτούτο αιχμής του Harvard και του MIT. Πριν από λίγες ημέρες βραβεύτηκε στη Νέα Υόρκη από το 10th International Workshop on Waldenstrom’s Macroglobulinemia (IWWM) με το Βραβείο Νέου Ερευνητή (Υoung Investigator Award), ενώ τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα μιλήσει στο συνέδριο της Αμερικανικής Αιματολογικής Εταιρείας για τη δουλειά του πάνω στο μυέλωμα. Τον ευχαριστώ θερμά για τη συζήτηση που είχαμε, ή μάλλον για την τιμή που μου έκανε να απαντήσεις στις μάλλον αμήχανες ερωτήσεις μου — δεν γνωρίζω καθόλου το αντικείμενο, αλλά παρακολουθώ τις δημοσιεύσεις που κάνει στα social media για την έρευνά του και είμαι φυσικά απολύτως εντυπωσιασμένος: τόσο από τον όγκο

 Άγιος Γεώργιος-  Des Moines, Iowa, Η.Π.Α.  (*) Π​​όσο στο καχεκτικό, μεταπρατικό μας κρατίδιο όσο και στην αχανή διασπορά της αποδημίας, η ελληνικότητα θα μπορούσε να διασωθεί μόνο σαν κοσμοπολίτικη ποιότητα-πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα. Ποτέ σαν υπηκοότητα, και μάλιστα κράτους μιμητικού, που και στη μίμηση αποτυχαίνει ταπεινωτικά. Πρόταση πολιτισμού σημαίνει: «νόημα» ζωής σαρκωμένο σε «τρόπο» βίου, δηλαδή κάτι που δεν προκύπτει από την ατομική συμμόρφωση με ιδεολόγημα ή με ορθολογικές προστακτικές. O πολιτισμός είναι πάντοτε κοινωνικό γεγονός, σαρκώνεται πάντοτε σε θεσμούς και λειτουργίες αυτοδιαχείρισης της συλλογικότητας, διασώζει τον πολιτισμό κάθε κοινωνούμενη πρακτική: η γιορτή, ο χορός, το τραγούδι, η κουζίνα, το καφενείο ως κατάλοιπα της «Aγοράς». Oλοι οι παραπάνω άξονες πολιτισμικής ιδιαιτερότητας και κοινωνικής συνοχής, ταυτότητας και συνέχειας του Eλληνισμού, υπονομεύθηκαν σκόπιμα και προγραμματικά από τον βίο του μεταπρατικού μας κρατιδί

Οι Αμερικάνοι λένε πως "το μέλλον φτιάχνεται, δεν κληρονομείται". Αντίθετα για εμάς τους νεοέλληνες το μέλλον προκύπτει- σχεδόν υπαγορεύεται- από το παρελθόν. Κάποτε ως κατεύθυνση, άλλοτε ως νουθεσία, ενίοτε ως πλάνη. Ξεχνάμε ότι η ιστορία δεν υπαγορεύει κείμενα, αλλά χρησμούς, ότι αρκεί μια λάθος ερμηνεία για να παράξει μια εσφαλμένη εντύπωση. Η κρίση της τελευταίας οκταετίας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια τέτοια ιστορική πλάνη. Μέσα στον αχό της μετεμφυλιακής και στον απόηχο της μεταπολιτευτικής περιόδου πιστέψαμε ότι η Ευρώπη ήταν μια ανερχόμενη νέα δύναμη (το αντίπαλο δέος της Αμερικής) και ότι τα μεγάλα ζητήματα που μας απασχολούσαν ήταν ταυτόσημα με τα ζητήματα της Ευρώπης. Απεμπολήσαμε έτσι το καθήκον δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους, και την χάραξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής, παρά αναθέσαμε στην κεντρική εξουσία τον ρόλο του διαχειριστή κοινοτικών οδηγιών, κανονισμών και κονδυλίων. Κάπως έτσι πλανηθήκαμε ξανά γιατί η σύγχρονη Ευρώπη μπορεί να