IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Οι φιλόσοφοι για τη δημοκρατία. Διεθνώς γνωστός μελετητής του έργου του Αριστοτέλη, ο Πιερ Πελεγκρέν είναι ομότιμος διευθυντής έρευνας στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο που έχει συγγράψει μαζί με τον Μισέλ Κριμπελιέ «Αριστοτέλης. Ο φιλόσοφος και οι επιστήμες» (Εστία 2011). Η ακόλουθη συνέντευξη του Γάλλου φιλοσόφου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Le Point». ● Ο ορισμός που δίνουμε σήμερα στη δημοκρατία θα ικανοποιούσε έναν Αθηναίο του 5ου αιώνα π.Χ.; Αμφιβάλλω. Η ιδεώδης δημοκρατία που αποδίδουν ορισμένοι στους αρχαίους Ελληνες είναι μια πρόσφατη ερμηνεία. Στην Αθήνα μόνο το 20% του πληθυσμού μπορούσε να ενταχθεί στην κατηγορία των πολιτών. Επιπλέον, δεν ήταν κάποιος πολίτης χάρη στα ιδεώδη του ή τη στράτευσή του, αλλά επειδή ήταν πολίτες οι γονείς του. Για τους υπόλοιπους, το να γίνουν πολίτες ήταν σχεδόν αδύνατο, ακόμη και αν είχαν σώσει την πόλη, όπως ο ρήτορας Λυσίας, ο οποίος είχε βοηθήσει στην αποκατάσταση της δημοκρατία

     Πλάτωνας:  Ο θάνατος του φιλοσόφου. «Όσοι ορθά φιλοσοφούν μελετούν τον θάνατο τους και ο θάνατος δεν τους φοβίζει όσο τους άλλους ανθρώπους »                                  Πλάτωνας, Φαίδων 67e Η βεβαιότητα του θανάτου ανέκαθεν προκαλούσε φόβο στον άνθρωπο. Τι μπορεί να έπεται; Είναι ο θάνατος το τέλος ή όχι; Πρώτος ο Πλατωνικός Σωκράτης ορίζει τη μελέτη του θανάτου ως αντικείμενο της φιλοσοφίας στην Απολογία, όπου ευφυώς συνοψίζει τις δύο πιθανότητες: «Γιατί ένα από τα δύο είναι το να πεθάνει κανένας· ή είναι δηλαδή σαν να μην είναι (μηδὲν εἶναι), ούτε έχει αίσθηση από τίποτε ο πεθαμένος, ή όπως λένε κάποια αλλαγή είναι ο θάνατος και η ψυχή αλλάζει κατοικία από τον τόπο αυτό σε άλλο τόπο.»                          Πλάτωνας, Απολογία Σωκράτους 40c Η αντίληψη περί αθανασίας της ψυχής και ο χωρισμός της από το σώμα ακολουθεί όλη την Πλατωνική σκέψη. Ο Πλάτωνας καθιστά τον Σωκράτη κοινωνό της μεταθανάτιας ύπαρξης της ψυχής, γεγονός που του επιτρέπει να αποδεχτεί τον θάνατό του (ποτ

Τι είναι ένας «πλατωνικός» έρωτας; Ο έρωτας που συνήθως ονομάζουμε «πλατωνικό» είναι ένα ζήτημα για το οποίο συχνά γίνεται λόγος. Όταν μιλάμε για πλατωνικό έρωτα, συνήθως τείνουμε ν’ αναφερόμαστε σε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο, αγνό και χωρίς τη σεξουαλική εμπειρία. Τι εννοούσε όμως ο Πλάτων όταν έκανε λόγο για τον έρωτα; Ο όρος που χρησιμοποιούμε παραπέμπει όντως στη σκέψη του μεγάλου αρχαίου φιλοσόφου ή μήπως είναι παραπλανητικός; Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε χωρίς περίπλοκες ακαδημαϊκές αναλύσεις. Αρχικά, πρέπει να παρατηρηθεί ότι οι επιδράσεις της πλατωνικής φιλοσοφίας είναι αναμφίβολα τεράστιες: εκτός από τη φιλοσοφική παράδοση που ανέπτυξαν οι σπουδαστές του Πλάτωνα στην Ακαδημία, μερικούς αιώνες αργότερα ιδρύθηκε η σχολή σκέψης του Νεοπλατωνισμού από τον Αμμώνιο Σακκά και εκπροσωπήθηκε από τον Πλωτίνο. Την ίδια εποχή εμφανίστηκε και ο Φίλων ο Αλεξανδρέας, ο οποίος συνδυάζοντας την πλατωνική σκέψη με τις εβραϊκές παραδόσεις, διαμόρφωσε ένα σύστημα σκέψης που έλαβε την ονομασία Ιου