IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

H Bιρτζίνια Γουλφ έγινε δεκτή ως ίση στον κύκλο του Μπλούμσμπερι,  μια παρέα ευφυών και μορφωμένων φοιτητών. Βιρτζίνια Γουλφ , μια κοινή, παθιασμένη, αναγνώστρια. Φαντάσου ότι είσαι έφηβη σε μια βικτωριανή Αγγλία που δεν λέει ν’ αλλάξει, η μητέρα σου μόλις έχει πεθάνει και ζεις σε μια οικογένεια μ’ έναν πατέρα που αδυνατεί, και θα αδυνατεί μέχρι τέλους, να αποδεχθεί την απώλεια και να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα. Λίγο αργότερα θα πεθάνει και η μεγαλύτερη αδελφή σου που είχε πάρει, θέλοντας και μη, τη θέση της μητέρας στο σπίτι, ενώ τα δύο μεγάλα ετεροθαλή σου αδέλφια σε αντιμετωπίζουν σαν κατώτερο είδος ανθρώπου – είσαι γυναίκα, μην το ξεχνάς, κι ας ζεις στο Λονδίνο στο γύρισμα του δέκατου ένατου προς τον εικοστό αιώνα. Ενας από τους δύο αδελφούς σου, μάλιστα, σε κακοποιεί σεξουαλικά: «Ακόμα μπορώ να θυμηθώ το συναίσθημα, καθώς το χέρι του έμπαινε κάτω απ’ το φόρεμά μου και αποφασιστικά και σταθερά προχωρούσε όλο και πιο βαθιά. Θυμάμαι με πόση ένταση ευχόμουν ν

Δεν έχουν μείνει πια άλλοι Ισραηλινοί γίγαντες. Ο Σιμόν Πέρες [1] ήταν η τελευταίος, και πέθανε προχθές [2] σε ηλικία 93 ετών. Στα βιβλία της ιστορίας, το όνομά του θα πρέπει να αναγράφεται παράλληλα με εκείνα του Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, του Γιτζάκ Ράμπιν [3], του Μεναχέμ Μπέγκιν και του Μοσέ Νταγιάν, ως ένας από εκείνους τους ηγέτες του Ισραήλ ο οποίος οικοδόμησε την χώρα μέσα από σκληρή δουλειά, ακόμη και καθώς παρέμενε προσηλωμένος σε ένα μεγαλύτερο όραμα. Αλλά με πολλούς τρόπους, ο Πέρες ανήκει στην δική του κατηγορία˙ εκτός από τον Ben-Gurion, τον πατέρα και πρώτο πρωθυπουργό του Ισραήλ, κανένας από τους άλλους γίγαντες δρν άλλαξε την πορεία της ιστορίας της χώρας σε τόσους πολλούς τομείς ζητημάτων: Στην άμυνα, στην κατοχή της Δυτικής Όχθης [4], στην οικονομία και την ειρηνευτική διαδικασία. Ο Πέρες παρέμεινε μια ξεχωριστή προσωπικότητα και για άλλους λόγους, σίγουρα από τις δικές του πράξεις, αλλά και από την επίμονη πεποίθηση των συμπολιτών του ότι είχε τεράστιες ικανότητες

Ο Καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος* συζητά με τον Ανδρέα Ζαμπούκα για τα πανεπιστήμια, την πολυπολιτισμικότητα, τους νέους και την αυτοσυνειδησία. Αναφέρεται στην σπουδαία θέση του Δασκάλου έναντι του Πολιτικού, στην «Σοσιαλδημοκρατία της Μεσευρώπης» και προσεγγίζει το ηθικό δια μέσου της «ηδονής». Εκφράζει την ανησυχία του για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία αλλά παραμένει αισιόδοξος με τους νέους που αφιερώνονται στην δημιουργία και στην καινοτομία. Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα Ο Βίλχελμ Ράιχ λέει κάπου: «Η ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου, θα πληρώνονται καλύτερα από τους πολιτικούς». Συμμερίζεστε αυτή την «ουτοπική» άποψη; Καλό ακούγεται. Πρώτα η Υπόσταση, κι ύστερα η Πράξη. Κι η υπόσταση «προσδίδεται» με την  π α ν τ ο ε ι δ ή  Παιδείαν, που είναι η «ανάπνευση Παρελθόντος κι η έκπνευση Μέλλοντος». (Κι εννοούμε βέβαια όλο το εύρος Παιδείας, απ’ την μετακένωση Γνώσεων και την ανάπτυξη Δεξιοτεχνιών, μέχρι την ριζιμ

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, «στολίζει» τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί στο βιβλίο του My Way, την πρώτη επίσημη βιογραφία του που κυκλοφόρησε στην Ιταλία. Όπως γράφει για τον Σαρκοζί δεν είναι παρά ένας «κρετίνος», «αυτάρεσκος, επιθετικός» άνδρας, που «ζηλεύει» τους άλλους. Ο Σαρκοζί είναι «ένας παραφουσκωμένος πολιτικός, με υπερμέγεθες εγώ», ένα «ναπολεόντειο πρόσωπο με έντονο πνεύμα και ευέξαπτη ιδιοσυγκρασία», αναφέρεται στο βιβλίο που έγραψε ο αμερικανός δημοσιογράφος Αλαν Φρίντμαν. «Ζήλευε, επειδή εγώ ήμουν πλούσιος κι εκείνος όχι» διαβεβαιώνει ο Μπερλουσκόνι αφηγούμενος, γελώντας, ότι μετά τον γάμο του με την Κάρλα Μπρούνι, την κληρονόμο μιας πάμπλουτης ιταλικής οικογένειας, ο Σαρκοζί του είπε: «Δες, Σίλβιο: Τώρα είμαι πλούσιος! Σαν εσένα!». Και συνεχίζοντας τις αναφορές στον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας γράφει: «Σε μια σύνοδο στις Βρυξέλλες, στα τέλη Οκτωβρίου 2011, λίγες εβδομάδες πριν από την αποχώρηση του Μπερλουσκόν

Σε όλη τη διάρκεια της λαμπρής του καριέρας, μία από τις κύριες ενασχολήσεις του Νόαμ Τσόμκσι ήταν να αμφισβητεί - και να μας κάνει να αμφισβητούμε - τις πεποιθήσεις και τις νόρμες που διέπουν τη κοινωνία μας.   Μετά από μια ομιλία με θέμα την εξουσία, την ιδεολογία και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ο ανεξάρτητος ιταλός δημοσιογράφος Τομάσο Σεγκαντίνι συναντήθηκε με τον ογδονταεξάχρονο για να συζητήσουν κάποια από τα θέματα αυτά, όπως και τη σχέση τους με τις διαδικασίες κοινωνικής αλλαγής. Για τους ριζοσπάστες, η πρόοδος προϋποθέτει να σκάσει η φούσκα του αναπόφευκτου: η λιτότητα, για παράδειγμα, «είναι μια πολιτική που ακολουθείται από τους ιθύνοντες προς ίδιον όφελος». Δεν εφαρμόζεται, λέει ο Τσόμσκι, «εξαιτίας κανενός νόμου της οικονομίας». Ο αμερικανικός καπιταλισμός επίσης επωφελείται από την ιδεολογική συσκότιση: παρά τη σύνδεσή του με τις ελεύθερες αγορές, ο καπιταλισμός τονώνεται με επιχορηγήσεις σε κάποιους από τους ισχυρότερους ιδιώτες. Αυτή η φούσκα πρέ