IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Όσοι ανατρέφουν, εκπαιδεύουν ή διοικούν ανθρώπους ας διαβάσουν με προσοχή αυτήν εδώ την εξομολόγηση που κάνει ο Πιετσόριν μέσα στο περίφημο μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Λέρμοντοβ «Ένας ήρωας του καιρού μας » (1840): «Ναι , αυτή ήταν η μοίρα μου από τα παιδικά μου χρόνια. Όλοι διαβάζανε στο πρόσωπό μου τα σημάδια κακών κλίσεων που πραγματικά δεν είχα. Τις υπέθεταν, και αυτές γεννήθηκαν μέσα μου. Ημουνα σεμνός, και με κατηγορούσαν για υποκρισία έγινα πανούργος... Είχα τη διάθεση ν’ αγαπήσω τον κόσμο ολόκληρο, αλλά κανείς δεν με καταλάβαινε, και έμαθα να τον μισώ. Η νεότητά μου, η άχρωμη, εξαντλήθηκε μέσα στους αγώνες μου εναντίον του εαυτού μου και εναντίον του κόσμου ολόκληρου. Επειδή φοβόμουνα μήπως με περιγελάσουν, παράχωσα τα ευγενέστερα αισθήματά μου στο βάθος της καρδιάς μου — και εκεί πέθαναν. Έλεγα την αλήθεια, αλλά δεν με πίστευαν και έγινα ψεύτης... Αρρώστησα Ηθικά το μισό μέρος της ψυχής μου δεν υπήρχε πια, είχε ξεραθεί, είχε πεθάνει. Το κοψα, το πέταξα

«Εάν φτάσει η παρατήρηση ή ο λογισμός στην άκρη του σύμπαντος (ως γεμάτου χώρου), τί έχει να βρει παραπέρα;» Είναι προτιμότερο ν’ αφήσαμε αναπάντητα μερικά ερωτήματα παρά να παραβιάσουμε τους κανόνες για την αναζήτηση της αλήθειας.                                                         Jean Hamburger Το «ίσως» (πιθανόν ναι — πιθανόν όχι), μια μικρή δισύλλαβη λέξη, είναι το αλάτι της φιλοσοφίας. Δεν λείπει, δεν μπορεί να λείψει από οποιοδήποτε παρασκεύασμά της· χωρίς αυτό οι προτάσεις του φιλοσοφικού λόγου όχι οι αναλυτικές ή «ταυτολογικές», όπως τις ονομάζουν οι ειδικοί, άλλα οι συνθετικές, οι «πραγματολογικές» — είναι καταδικασμένες στην ανεπανόρθωτη φθορά. Επομένως, ως βρώσιμη ύλη, είναι επικίνδυνες για την πνευματική μας υγεία. Την αρχή αυτή, θεμελιώδη κανόνα ή αξίωμα του κριτικού στοχασμού, τη λησμονούν (ή όταν τη θυμούνται, την περιφρονούν) οι άνθρωποι που από αφέλεια ή μωρία είναι «βέβαιοι» για όλα. Οι δογματικοί. Τους  αναγνωρίζετε αμέσως από την ε