IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Θαλάσσια Λιβάδια (Seagrass meadows)   Οικοσυστήματα θαλάσσιων λιβαδιών.  Τα λιβάδια που απλώνονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας , από τις παράκτιες ζώνες μέχρι τους ωκεανούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός οικοσυστήματος Η υψηλή οικολογική σημασία και η ανάγκη αποκατάστασής τους Μια χαραμάδα ελπίδας για την ανάκαμψη των υδρόβιων οικοσυστημάτων δημιούργησε η αποκατάσταση ενός θαλάσσιου λιβαδιού στα παράκτια νερά του Ατλαντικού, στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόγραμμα αποκατάστασης θαλάσσιου οικοσυστήματος που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ και αποτελεί το επιτυχημένο αποτέλεσμα μιας ερευνητικής προσπάθειας που ξεκίνησε το 1999 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με τη μελέτη της αναγέννησης των θαλάσσιων λιβαδιών αναδείχθηκε για ακόμα μια φορά η υψηλή οικολογική τους σημασία όχι μόνο για τη διατήρηση και τον εμπλουτισμό της βιοποικιλότητας αλλά και γιατί αποτελούν σημαντικοί σύμμαχοι στη μάχη εναντίων της κλιματικής αλλαγής καθώς δεσμεύουν μεγάλες ποσότητες άνθρακ

Στα 82 της χρόνια, η θρυλική ωκεανογράφος στέλνει το μήνυμά της ολοένα και πιο μακριά: «Τα πλαστικά πνίγουν τη θάλασσα, κόβουν την αναπνοή της, ο ωκεανός πεθαίνει». Εάν συνεχίσουμε έτσι, σημειώνει, θα καταλήξουμε ένας κόσμος χωρίς ωκεανούς, σαν τον πλανήτη Αρη... Είναι 82 ετών αλλά εξακολουθεί να συμπαρασύρει τους συνομιλητές της. Σαν ένα από τα κύματα μέσα στα οποία πέρασε σημαντικό μέρος της ζωής της. Παρότι διανύει την ένατη δεκαετία της, αυτή η « Γηραιά Κυρία» των ωκεανών όλου του κόσμου, εξακολουθεί να είναι τόσο ενεργητική γιατί επείγεται, γιατί πρέπει, όσο ακόμα υπάρχει χρόνος, να μεταδώσει το μήνυμά της σε όσους περισσότερους μπορεί: «Οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν, αλλά κόβεται η αναπνοή της θάλασσας, ο ωκεανός πεθαίνει. Σήμερα, ωστόσο, διαθέτουμε τις γνώσεις, μπορούμε ακόμα να επιλέξουμε! Και πρέπει να το κάνουμε σήμερα, όχι αύριο, αν θέλουμε να σώσουμε τους ωκεανούς όλοι μαζί».  Η Σίλβια Ερλ την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκε στη Ρώμη για να συμμετάσχ

 ► Για ρίξτε μια ματιά εδώ... Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον... Ο Χαράλαμπος Λιβαδάς, Πλοίαρχος Α τάξεως Εμπορικού Ναυτικού με τεράστια εμπειρία στη ναυσιπλοΐα αλλά και στα ναυτικά ατυχήματα, διερωτάται για τους λόγους που οδήγησαν στη βύθιση του δεξαμενοπλοίου «Αγία Ζώνη 2», αναφέροντας ορισμένες λεπτομέρειες που θα προκαλέσουν ανατριχίλα στους αρμόδιους και τις Αρχές... «Αξιότιμοι κύριοι αισθάνομαι επιτακτικά την ανάγκη να εκφράσω κ εγώ την άποψή μου γύρω από το πλέον μυστήριο κατ΄ άλλους ναυάγιο, αλλά όχι για μένα! Άκουσα σε τηλεοπτική εκπομπή την απολογητική ομιλία του πλοιοκτήτη κ. Κουντούρη. Σημείωσα ορισμένα στοιχεία τα οποία μου χτύπησαν έντονα και ως εκ τούτου κατέληξα στο ότι λείπουν κάποιοι κρίκοι από το ιστορικό του πλοιοκτήτη, αν και θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον αν άκουγα τον πρώτο μηχανικό του πλοίου να μας έλεγε κάτω από ποιες συνθήκες βούλιαξε το πλοίο. Σκοπός αυτής της παρέμβασής μου είναι να βοηθήσω με την εμπειρία μου τις ανακριτικές

 Τ ο ανθρώπινο αποτύπωμα στον πλανήτη είναι τόσο έντονο που έχει καταφέρει να αλλοιώσει τα γεωλογικά του χαρακτηριστικά. Και το πιο ύπουλο από τα απορρίμματα των ανθρώπων που μολύνει τεράστιες περιοχές σε στεριά και θάλασσα, είναι το πλαστικό. Οι Αμερικανοί επιστήμονες υπολόγισαν ότι μόνο τα τελευταία 65 χρόνια έχουν παραχθεί περίπου 8,3 δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού. Στις μέρες μας, το μεγάλο ζήτημα είναι ότι τα πλαστικά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα οι συσκευασίες, χρησιμοποιούνται για πολύ μικρό χρονικό διάστημα πριν καταλήξουν στο καλάθι των σκουπιδιών. Περισσότερο από το 70% της συνολικής παραγωγής καταλήγει σε χωματερές και στους ωκεανούς. Αυτό είναι άκρως απειλητικό για την πανίδα, καθώς πολλά είδη καταπίνουν τα πλαστικά ή εγκλωβίζονται σε αυτά και χάνουν τη ζωή τους. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2050 το 99,8% των θαλασσοπουλιών θα έχουν καταπιεί πλαστικά. Επιπλέον, η χρήση πλαστικών επιφέρει αλλοίωση του υποστρώματος του πυθμένα της θάλασσας, με σοβαρή επ

Λίγα λόγια για το ιστορικό των φίλτρων. Τη δεκαετία του 30, στο πλαίσιο της προώθησης των προϊόντων τους στις γυναίκες, οι καπνοβιομηχανίες τονίζουν το πόσο σημαντικό είναι να διατηρούνται τα χείλη των καπνιστριών υγρά και αισθησιακά, χωρίς κολλημένα πάνω τους υπολείμματα καπνού, κάτι που θα μπορούσαν να το επιτύχουν χρησιμοποιώντας μικρά περιστόμια, από φύλλα φελλού, στις άκρες των τσιγάρων. Από αυτή την αρχική χρήση κρατά η συνήθεια πολλά τσιγάρα να έχουν εξωτερικό περιτύλιγμα που να μοιάζει με φύλο φελλού. Παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται και οι ειδικές μεγάλες πίπες για τις πιο “προχωρημένες” κυρίες, για να μην μυρίζουν καπνό τα δάκτυλα τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 50, όμως συμβαίνει η μεγάλη αλλαγή. Καθώς οι αποδείξεις για τις αρνητικές επιδράσεις του καπνίσματος στην υγεία αρχίζουν να συσσωρεύονται, οι καπνοβιομηχανίες ως αντίδραση επικέντρωσαν την προσοχή τους στο σχεδιασμό τσιγάρων που με τη βοήθεια φίλτρων θα μπορούσαν να κατακρατούν τις επικίνδυνες για τη