IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 «Η στρατηγική της ήπιας δύναμης και πως την εφαρμόζει ο Ερντογάν» - Δημ.Σκουτέρης. Η τουρκική εξωτερική πολιτική, που ακολουθεί ο Ερντογάν-σχεδιασμένη από τον πρώην πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου κατ’ εντολή της εθνικής τους αστικής τάξης- δείχνει να είναι πολύ αποτελεσματική. Η επιλογή της στρατηγικής της ήπιας ισχύος που εφαρμόζεται στις περιοχές των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, της Νότιας/Νοτιοανατολικής Ασίας και της Νότιας Αμερικής του δίνει την δυνατότητα, να εμφανίζει την Τουρκία στις κοινωνίες των προαναφερόμενων περιοχών   ως ένα νέο αναδυόμενο αλλά και ισχυρό παράγοντα στο περιφερειακό και παγκόσμιο πλαίσιο. Με αιχμή την θρησκεία-τον τούρκικο «πολιτισμό»-την εκπαίδευση επιδιώκει η κυβέρνηση του γειτονικού μας κράτους την διαρκώς αυξανόμενη την εμβάθυνση της τουρκικής επιρροής. Προς τούτο αξιοποιεί κρατικές ή ημικρατικές οντότητες όπως : η Diyanet ( Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων του Υπουργείου Παιδείας που όμως υπάγεται απευθείας σ

Η ευκαιρία του Ερντογάν να μετατρέψει τον «Αιώνα της Τουρκίας» σε «Αιώνα Ερντογάν» . Με αέρα νικητή έχει μπει στην κούρσα των 2 εβδομάδων ο Ταγιπ Ερντογάν , με προβάδισμα που του προσφέρει όχι μόνο η διαφορά του 4% του Α΄ Γύρου, αλλά και η επικράτηση του Συνασπισμού του στην Εθνοσυνέλευση, το μήνυμα για «σταθερότητα» και φυσικά η δυνατότητα του να χρησιμοποιήσει πλήρως όλο τον κρατικό μηχανισμό που έχει στα χέρια του προκειμένου να διασφαλίσει μια ακόμη εκλογική νίκη. Περιμένοντας να γιορτάσει τη νίκη του την επομένη των εκλογών στις 29 Μαΐου στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ως νέος «απελευθερωτής». Στην αρχή μιας νέας θητείας στη διάρκεια της οποίας θα μπορέσει και να δρομολογήσει τη διαμόρφωση της διαδοχής του και τη μετά Ερντογάν εποχή στηριγμένη στον ισλαμισμό και τον εθνικισμό…

Ο νικητής των τουρκικών εκλογών. Ο αντιδυτικισμός συνυφασμένος με την αυτονομία της Τουρκίας στο νέο διεθνές γίγνεσθαι επεκράτησε κατά κράτος. Η αρχική νίκη και η διαφαινόμενη επικράτηση Ερντογάν στον δεύτερο γύρο των τουρκικών εκλογών, δύναται να αποδοθεί σε τρεις δομικούς εσωτερικούς παράγοντες: Α) Στον μετασχηματισμό της τουρκικής κοινωνίας που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες, γεγονός που επιτρέπει στον Τούρκο Πρόεδρο να απευθύνεται προνομιακά σε ένα διευρυμένο ακροατήριο έχοντας ως προμετωπίδα τις συνιστώσες της τουρκοισλαμικής σύνθεσης: τον εθνικισμό και τον νεο-οθωμανισμό-ήτοι την τουρκική εκδοχή του πολιτικού Ισλάμ. Β) Στα ιδιαίτερα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά της τουρκικής πολιτικής αντιπαράθεσης , όπου το πρόταγμα της αυτονομίας της Τουρκίας στον νέο πολυπολικό κόσμο, συνυφασμένο με τον αντιδυτικισμό, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του πρώτου γύρου. Γ) Στην πολιτική κουλτούρα της τουρκικής κοινής γνώμης η οποία προκρίνει το μοντέλο του χαρισματικού

   Το χαρτί της Ελλάδας, η ρήξη με τη Δύση  και το Ισλάμ. Τα χαρτιά του προέδρου Ερντογάν καθ' οδόν προς τις εκλογές της 14ης Μαΐου είναι συγκεκριμένα και σε αυτή τη μάχη επιβίωσης για τον ίδιο τίποτα δεν αποκλείεται. Είναι μία κρίση με την Ελλάδα ένα χαρτί που θα προσδώσει στον Ερντογάν τα πολιτικά οφέλη που προσδοκά; Σύμφωνα με μια ερμηνεία, ένα τέτοιο σενάριο θα επέτρεπε στον Τούρκο πρόεδρο να προχωρήσει σε μια στρατιωτική ενέργεια που θα βελτίωνε τη χαμηλή συσπείρωση της εκλογικής του βάσης, θα εγκλώβιζε την εσωτερική συζήτηση σε κρίσιμα ζητήματα εθνικής ασφάλειας και θα «δικαίωνε» το αφήγημα μιας Τουρκίας που αντιμετωπίζει με αποφασιστικότητα τους εχθρούς που θέλουν να την περικυκλώσουν και την «κακιά» Δύση. Αλλά τα όρια και οι αντοχές της Δύσης αρχίζουν να εξαντλούνται με την Τουρκία, με κορωνίδα τη στάση της στο θέμα ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας, αλλά και την ένταση με την Ελλάδα. Η άποψη ότι η στάση της Τουρκίας προς τη Ρωσία και γενικά η στροφή της προς την Ανατ

  Η "εξάχρονη νύφη" που συγκλονίζει την Τουρκία.   Του Κώστα Ράπτη O ανθεκτικός επισκέπτης, που θα ανέβει όλο τον απότομο ανήφορο από το Φανάρι προς την Παμμακάριστο θα βρεθεί, μόλις φτάσει στην κορυφή του Πέμπτου Λόφου της Κωνσταντινούπολης, αντιμέτωπος με ένα ανοίκειο θέαμα: μια γειτονιά όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν με τουρμπάνια. Πρόκειται για την Τσαρσαμπά, εστία της υπερ-ισλαμιστικής σέκτας Ισμαήλαγα, που παίρνει το όνομά της από το παρακείμενο ομώνυμο τέμενος. Η Ισμαήλαγα, αποτελεί παρακλάδι του ευρύτερου παλαιού θρησκευτικού τάγματος των Νακσιμπεντί, στο οποίο φέρεται να έχει μυηθεί και ο Ταγίπ Ερντογάν. Μετά δε την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα μέλη του δικτύου του εξόριστου στις ΗΠΑ ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν έχει αποδυθεί, μαζί με περίπου τριάντα άλλες θρησκευτικές αδελφότητες, σε αγώνα για να καλύψει το "κενό”. Άλλωστε την κηδεία του ιδρυτή της Ισμαήλαγα, Mahmut Ustaosmanoğlu τον περασμένο Ιούνιο παρακολούθησε ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας. Σε

Γιατί η Τουρκία μένει σιωπηλή για την αναταραχή στο Ιράν.   Του Κώστα Ράπτη Στην Ανατολή, ο καθένας κοιτά ανατολικότερα – συνήθως με αποτροπιασμό. Οι κοσμικοί δυτικόστροφοι Τούρκοι, για παράδειγμα, συνηθίζουν να διεκτραγωδούν την άνοδο του πολιτικού Ισλάμ, λέγοντας "Τεχεράνη θα καταντήσουμε!”. (Και αντίστοιχα οι Ιρανοί θιασώτες του εκσυγχρονισμού εκμυστηρεύονται με αγανάκτηση: "Θα καταντήσουμε Καμπούλ!”). Όμως οι κοινωνίες της περιοχής αρκετές φορές αντάλλαξαν όχι απλώς τις προκαταλήψεις τους, αλλά και υποδείγματα χειραφέτησης. Η Συνταγματική Επανάσταση του Ιράν το 1906 προηγήθηκε κατά δύο χρόνια της Επανάστασης των Νεότουρκων και λειτούργησε για αυτήν ως πηγή έμπνευσης. Αντίστροφα, τις μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ Ατατούρκ θέλησε να μιμηθεί, χωρίς αντίστοιχη επιτυχία, κατά τον μεσοπόλεμο ο Σάχης Ρεζά Παχλεβί. Τι είδους κυκλοφορία των ιδεών και των εικόνων λειτουργεί άραγε και σήμερα, που το Ιράν έχει παραδοθεί στην αναταραχή, με πυροδότη τον θάνατο μιας νέας γυναίκας κουρδικής

   Η Δύση επιτρέπει στον Ερντογάν να είναι «απρόβλεπτος» Η ετοιμότητα της Δύσης να υποκριθεί ότι όλα «βαίνουν καλώς», όταν αυτό εξυπηρετεί έστω και προσωρινά τα συμφέροντά της. Έλενα Μπουλετή , Ιστορικός, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου – Το κείμενο περιλαμβάνεται στο 7ο Δελτίο Διεθνών & Ευρωπαϊκών Εξελίξεων του Ινστιτούτου ΕΝΑ που δημοσιεύεται στο www . enainstitute . org Είναι κοινή διαπίστωση ότι η επαμφοτερίζουσα στάση που εδώ και καιρό κρατάει ο Τούρκος Πρόεδρος μεταξύ «Δύσης και Ανατολής», σε μια προσπάθεια να αναβαθμίσει το ρόλο της Τουρκίας από απλό σύμμαχο των ΗΠΑ και μέλος του ΝΑΤΟ σε περιφερειακή δύναμη με δικό της λόγο, ατζέντα και αυτόνομη δράση στην ευρύτερη περιοχή της -που συμβαίνει να είναι και το θέατρο σημαντικών στρατιωτικών και διπλωματικών εξελίξεων ακόμη και πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία- φαίνεται να τον ωφελεί μέχρι στιγμής. Εύλογα λοιπόν επιμένει σε αυτή και αποπειράται να την εξελίξει εκμεταλλευόμενος την εκάστοτε συγκυρία. Α

   Τουρκία: Δύο φόνοι σε μια μέρα. Στις 6 Ιουλίου, ο καρδιολόγος Εκρέμ Καρακάγιατου Νοσοκομείου του Ικονίου (Κεντρική Ανατολία) και ο δικηγόρος Σερβέτ Μπακιρτάς του Δικηγορικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης πυροβολήθηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. «Η υγεία έχει πεθάνει, κάτω οι γιατροί! Η δικαιοσύνη έχει πεθάνει, κάτω οι δικηγόροι!», είχε ως τίτλο ο Αλί Τοπούζ, διευθυντής της  γενικής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας «ArtiGercek» («Περισσότερη Αλήθεια»). Όλες αυτές οι επιθέσεις σε γιατρούς, νοσηλευτές ή άλλους εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέαδεν μπορούν να θεωρηθούν ως ειδικές περιπτώσεις, διευκρινίζουν οι εκπρόσωποι Τύπου της αντιπολίτευσης και οι ανεξάρτητοι αρθρογράφοι. Η υποδομή και ολόκληρος ο υγειονομικός μηχανισμός βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας από την αρχή της πανδημίας. Η έλλειψη εξοπλισμού, οι πολλές ώρες εφημερίας, η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, οι μικρής διάρκειας ιατρικές επισκέψεις τωνασθενών είχαν παραλύσει το σύστημα. Η ιδιωτικοποίησ

Τα ιδρυτικά σύμβολα της Τουρκίας:  Το ξίφος και το σαρίκι. «Ποιος θα τον σταματήσει;… Για τον Ατατούρκ, το μέτρο ήταν η χώρα. Για τον Ερντογάν, ολόκληρος ο κόσμος». Μέχρι πρόσφατα, τόσο ο Μουσταφά Κεμάλ , ως το πρότυπο ενός ιακωβινικού κοσμικού τουρκικού εθνικισμού, όσο και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ως το πρότυπο ενός δημοκρατικού και λαϊκού ισλάμ, προβάλλονταν συστηματικά από τον Τύπο και τις κυβερνήσεις της Δύσης ως οι εναλλακτικές εκφράσεις ενός ειρηνευμένου τουρκισμού. Όμως το δοκιμίο του πρώην διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας , Jean-François Colosimo, Το ξίφος και το Σαρίκι, που εκδόθηκε στα ελληνικά από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις τον Δεκέμβριο του 2021. καταδεικνύει με ακλόνητα επιχειρήματα την εσώτερη ταυτότητα όλων των πλευρών του τουρκισμού, που χρησιμοποιεί ταυτόχρονα το ξίφος και το σαρίκι. Άλλωστε η ταύτιση του Κεμαλικού Κιλισντάρογλου με τον ισλαμιστή Ερντογάν έναντι της Ελλάδας είναι εδώ για να μας την υπενθυμίζει. Το βιβλίο του Κολοζιμό όχι