IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το έγκλημα της Τουρκίας συνεχίζεται:  Ο νέος εποικισμός της Κύπρου… Έχουμε νέα εισβολή! Νέο εποικισμό. Αυτόν των παράτυπων μεταναστών και προσφύγων, που χωρίς καμιά πλέον αμφιβολία οργανώνει η Τουρκία. Αφού έχει αλλάξει δημογραφικά τα κατεχόμενα, τώρα μετατρέπει το προσφυγικό, ένα ζήτημα ανθρωπιστικό, σε πολιτικό. Σε εργαλείο υψηλής στρατηγικής για να αλώσει και τον ελεύθερο νότο και τα ελληνικά νησιά. Ο τουρκικός σχεδιασμός είναι εμφανής. Το γνωρίζει η Κυβέρνηση. Οι πάντες. Οι Τούρκοι στέλνουν τους παράνομα αφιχθέντες στη χώρα πρόσφυγες και παράτυπους μετανάστες στα κατεχόμενα με «βίζα» τριών ημερών και από εκεί περνούν παντοιοτρόπως στις ελεύθερες περιοχές. Σε ευρωπαϊκό έδαφος. Για να έχουν όλα τα σχετικά οφέλη, που δεν είναι λίγα, ειδικώς στην περίπτωση του πολιτικού ασύλου. Αυτός είναι ο πρώτος μηχανισμός επί του οποίου οικοδομείται ο νέος σε βάρος μας εποικισμός. Ο άλλος ξεκινά από τον Λίβανο. Οι Σύροι πρόσφυγες που βρίσκονται στη γειτονική χώρα πετούν προς Κ...

ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ Ο εποικισμός, δηλαδή η οργανωμένη και συστηματική μεταφορά πληθυσμού σε συγκεκριμένο χώρο, είτε υπό ειδικό καθεστώς είτε κατεχόμενο, με σκοπό τη δημογραφική και εθνική αλλοίωση του, υπήρξε χαρακτηριστική συνισταμένη της τουρκικής στρατηγικής αφελληνισμού τόσο της Ίμβρου και της Τενέδου, όσο και της Κύπρου. Μία συγκριτική προσέγγιση της τουρκικής στρατηγικής σε αμφότερες τις περιπτώσεις αποδεικνύει την άνωθεν διαπίστωση.  Στη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, η Τουρκία προέβαλε το γεωπολιτικό επιχείρημα ότι τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος αποτελούν φυσικά στρατηγικά ερείσματα στο στόμιο του Ελλησπόντου και, ως εκ τούτου, θα έπρεπε να κατέχονται από την Τουρκία. Με αυτόν τον τρόπο το γεωπολιτικό κριτήριο υπερίσχυσε του ιστορικού και της δημογραφικής πραγματικότητας, παραμερίζοντας το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Ελλήνων των δύο νήσων, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες τους. Ενημερωτικώς, το 1923 οι Έλληνες κάτοικοι της Ίμβρου αριθμούσαν περίπου 9.500 (π...

Ο εποικισμός, δηλαδή η οργανωμένη και συστηματική μεταφορά πληθυσμού σε συγκεκριμένο χώρο, είτε υπό ειδικό καθεστώς είτε κατεχόμενο, με σκοπό την δημογραφική και εθνική αλλοίωση του, υπήρξε χαρακτηριστική συνισταμένη της τουρκικής στρατηγικής αφελληνισμού τόσο της Ίμβρου και της Τενέδου όσο και της Κύπρου. Μία συγκριτική προσέγγιση της τουρκικής στρατηγικής σε αμφότερες τις περιπτώσεις αποδεικνύει την άνωθεν διαπίστωση. Στη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, η Τουρκία προέβαλε το γεωπολιτικό επιχείρημα ότι τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος αποτελούν φυσικά στρατηγικά ερείσματα στο στόμιο του Ελλησπόντου και, ως εκ τούτου, θα έπρεπε να κατέχονται από την Τουρκία. Με αυτόν τον τρόπο το γεωπολιτικό κριτήριο υπερίσχυσε του ιστορικού και της δημογραφικής πραγματικότητας, παραμερίζοντας το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Ελλήνων των δύο νήσων, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες τους. Ενημερωτικώς, το 1923 οι Έλληνες κάτοικοι της Ίμβρου αριθμούσαν περίπου 9.500 (ποσοστό 92%) και της Τενέ...