Το τέλος των οικονομικών.
Το 1998, καθώς η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση έβλαπτε τις περισσότερες από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στον κόσμο και ήταν κάτι σαν γενική δοκιμή της πολύ μεγαλύτερης κρίσης που μια δεκαετία μετά έπληξε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, ο «New Yorker» έσπευσε σε ένα άρθρο που περιέγραφε τις διεθνείς προσπάθειες διάσωσης να σκιαγραφήσει έναν «έξοχο» διπλωμάτη, έναν άνθρωπο με μεγάλες ιδέες που ως οικονομολόγος αργότερα προστέθηκε στη λίστα των «αρίστων». Ο προφανής υποτίθεται τότε σοβαρός λόγος για το καλωσόρισμα του Λόρενς Σάμερς, τότε υφυπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, ήταν η διαδεδομένη αντίληψη ότι διέθετε μια ειδική γνώση που θα έσωζε την Ασία από την κατάρρευση. Οι ρηξικέλευθες ιδέες του Λόρενς Σάμερς για την παγκόσμια οικονομία είχαν ξεκινήσει από τα τέλη του 1991, όταν ως γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών της κυβέρνησης Κλίντον, αλλά και εξέχον στέλεχος της, όπως ονομάστηκε έκτοτε, νέας γενιάς τεχνοκρατών, υποστήριζε με άρθρο του στο περιοδικό «Econo
