IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τροχαία δυστυχήματα, εγκληματικότητα και το πρόβλημα της αργής απονομής δικαιοσύνης. Επιβάλλεται η αναπροσαρμογή ολοκλήρου του πλαισίου απονομής της δικαιοσύνης για την σωστή λειτουργία των σκοπών της ποινής. Το πρόβλημα της ορθής και ταχείας απονομής της Δικαιοσύνης, «δικαίας δίκης» κατά το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ, είναι ίσως για τη χώρα μας το σοβαρότερο και πλέον δυσεπίλυτο με πολλαπλές επιπτώσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο, αλλά και στο κυβερνητικό έργο, κυρίως όμως για τις προοπτικές της οικονομικής ανάπτυξης, της εμπέδωσης του κράτους δικαίου και της δημόσιας ασφάλειας. Το πρόβλημα δεν είναι μονοσήμαντο ούτε επιλύεται μόνο με την ψηφιοποίηση των δικαστικών υπηρεσιών, αλλά απαιτείται προς τούτο η ειλικρινής συνεργασία όλων των εμπλεκομένων στην απονομή της δικαιοσύνης τάξεων, που μέχρι τώρα δια των συνδικαλιστικών τους οργάνων δεν έδειξαν σχετικά δείγματα γραφής εμμένοντας στη διατήρηση των συνδικαλιστικών τους κεκτημένων. Επιπλέον απαιτείται τόλμη από την κυβέρνηση που για

 Τι απέγινε η μεταρρύθμιση στη Δικαιοσύνη;   Καθώς τελειώνει ο χρόνος, έρχονται στο μυαλό μου εικόνες και εμπειρίες που βίωσα πρόσφατα και μου δημιούργησαν έντονους προβληματισμούς. Μία από αυτές συνέβη τον περασμένο Σεπτέμβριο στις Βρυξέλλες. Είχα πάει σε μία διεθνή συνάντηση, όπου μεταξύ άλλων ακαδημαϊκών και τεχνοκρατών, συμμετείχαν και άνθρωποι της αγοράς. Ένας από αυτούς έτυχε να καθίσει δίπλα μου. Εκπροσωπούσε ένα σημαντικό επενδυτικό fund, με σημαντική παρουσία σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, όχι όμως στη χώρα μας. Ξεκινήσαμε συζήτηση στην οποία δεν μπορούσα να κρύψω την απορία μου: «Γιατί δεν έχετε επενδύσει στην Ελλάδα, αφού έχουν γίνει τόσα πολλά στη χώρα το τελευταίο διάστημα;». Η απάντηση που πήρα ήταν άμεση και αφοπλιστική: «Δεν έχουμε έρθει στην Ελλάδα γιατί η δικαιοσύνη δε λειτουργεί αποτελεσματικά». Και φυσικά τον ρώτησα τι ακριβώς εννοεί. Με έκπληξη διαπίστωσα τη λεπτομερή γνώση του για όσα συμβαίνουν στη λειτουργία και την απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας . Αρχικά μου

Δημόσιο über alles Με πρόσφατη εγκύκλιο (2/72297/28-09-2021) το Υπουργείο Οικονομικών, ως διαχειριστής του Ελληνικού Δημοσίου, έκρινε ότι το σύνολο της περιουσίας του είναι πλέον ακατάσχετο (καταθέσεις, χρήματα, αξιόγραφα) και εξαιρείται ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων από ιδιώτες. Έτσι, όταν το Δημόσιο υπέχει υποχρέωση αποζημίωσης από αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις και δεν αποζημιώνει, οι δικαιούχοι πολίτες δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν διαδικασίες εκτέλεσης εναντίον του. Πρακτικά δηλαδή θα είναι ανίσχυροι να εφαρμόσουν την δικαστική απόφαση που υποχρεώνει το Δημόσιο να τους αποζημιώσει. Το Ελληνικό Δημόσιο ξαφνικά ανακηρύσσεται σε Δερβέναγα με ασυλία στην έλλειψη συμμόρφωσης του σε δικαστικές αποφάσεις. Η υποχρέωση αποζημίωσης του Δημοσίου αφορά συχνά σοβαρότατες υποθέσεις. Αποζημιώσεις που οφείλει σε περιπτώσεις σε περιστατικά όπως στο Μάτι.  Θανάτους ή βαριές βλάβες από ιατρική αμέλεια σε δημόσια νοσοκομεία. Αποζημιώσεις από ατυχήματα που προξενούνται από έλ

  Μπορεί να αλλάξει ταχύτητα η Δικαιοσύνη; Εξαρχής πρέπει να τονιστεί ότι η εύρυθμη λειτουργία του συστήματος της ποινικής δικαιοσύνης δεν επιτυγχάνεται μόνο εκ των έσω, δηλαδή με διορθωτικές κινήσεις εντός του συστήματος, αλλά πρέπει κατ’ αρχήν να αναχθούμε out of the box, αποβλέποντας στη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών: την ενσωμάτωση εγκληματογόνων κοινωνικών ομάδων, την περιστολή της παράτυπης μετανάστευσης, τη βελτίωση της κοινωνικής μέριμνας, την καταπολέμηση της ανεργίας και προπάντων την παιδεία. Εντός του συστήματος, ωστόσο, τα κυριότερα ζητήματα που τίθενται είναι τα εξής:   Η σπουδή και μονομέρεια στην εκπόνηση σημαντικών νομοθετημάτων, όπως ο ποινικός κώδικας, που χρειάστηκε τρεις μείζονες τροποποιήσεις (μαζί με το υπο ψήφιση νομοσχέδιο) προκειμένου να αποκατασταθεί (εν μέρει) η πληγείσα ισορροπία μεταξύ τιμωρητισμού και συγχωρητισμού, την οποία πάντως και ο ίδιος διακαώς επεδίωκε. Η ευκαιριακή και χωρίς θεωρητικό υπόβαθρο νομοθέτηση καθιστά την ποινική νομοθεσία κινούμ

Πηγή: www.kathimerini.gr/culture/arts/    Κώστας Τσιάρας: Τέλμα  Χθες, την ώρα που στη Βουλή ολοκληρωνόταν η συζήτηση του νέου Ποινικού Κώδικα, ο εισαγγελέας παρέπεμπε σε δίκη τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο για τη δολοφονία της Καρολάιν. Η σύμπτωση ήταν μια καλή αφορμή για να θυμηθεί κανείς τον ηθικό πανικό που είχε προκληθεί μετά τη δολοφονία της 20χρονης. Να θυμηθεί τον υπουργό Δικαιοσύνης να υπόσχεται προσαρμογή του νόμου στο «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Κυρίως, να θυμηθεί ότι τότε, και για πολλές εβδομάδες, προτού ο δράστης ομολογήσει, αυτό το «αίσθημα» κατευθυνόταν εναντίον των ληστών που υποτίθεται πως είχαν εισβάλει στο σπίτι στα Γλυκά Νερά. Αλλά δεν πειράζει. Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» πρέπει να δικαιώνεται, ακόμη κι όταν περίτρανα αποδεικνύεται ότι κινούνταν από ένστικτο εκδίκησης, στα τυφλά. Η συζήτηση για την αναθεώρηση του προσφάτως αναθεωρημένου και ξανά αναθεωρημένου ποινικού νόμου θα μπορούσε έτσι να επιστρέψει στα κλασικά: Στο κατά πόσον οι αυστηρές ποινές φέρνουν εν

Η ιδιοποίηση του κοινού μας κόσμου. Κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας το βιβλίο που έγραψαν από κοινού δύο Γάλλοι στοχαστές, ο φιλόσοφος Πιερ Νταρντό και ο κοινωνιολόγος Κριστιάν Λαβάλ, με τίτλο «Κοινό» (μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος, Βίκυ Ιακώβου, επιμέλεια: Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Εκκρεμές 2020).   Ο υπότιτλος («Δοκίμιο για την επανάσταση στον 21ο αιώνα») υποδηλώνει ότι το πολιτικό σχέδιο των συγγραφέων κατατείνει στον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η επανάσταση, όπως την αντιλαμβάνονται οι Νταρντό και Λαβάλ, δεν προϋποθέτει εμφύλιες συγκρούσεις και αιματοχυσία ή κατάληψη κάποιων «Χειμερινών Ανακτόρων» από μια μειοψηφική πρωτοπορία. Η ιδέα της επανάστασης συνδέεται με την έννοια της «αυτοθέσμισης της κοινωνίας» που πρότεινε ο Καστοριάδης. Σημαίνει δηλαδή την αλλαγή κεντρικών θεσμών και τελικά της συνολικής δομής της κοινωνίας μέσα από την αυτόνομη δραστηριότητα της ίδιας της κοινωνίας. Η ακόλουθη συνέντευξη των Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό

  Έρευνα ΔιαNEOσις: Επείγουν αξιολόγηση των δικαστών,  αναθεώρηση του δικαστικού χάρτη.    Καθορισμένα και σαφή κριτήρια αξιολόγησης για δικαστές και εισαγγελείς, ως προς το εάν ένας δικαστικός λειτουργός πληροί τις προϋποθέσεις για να διευθύνει ένα δικαστήριο ή μια εισαγγελία, κάτι που μέχρι σήμερα δεν προβλέπεται, καθώς επίσης ανάγκη αναθεώρησης του δικαστικού χάρτη της χώρας, ο οποίος διαμορφώθηκε στη βάση δεδομένων που αντανακλούν τα ισχύοντα πριν από 50 και πλέον χρόνια συγκαταλέγονται στις προτάσεις έξι εν ενεργεία δικαστικών λειτουργών, όπως τις παραθέτει έρευνα της diaNEOsis για τη δικαιοσύνη και την επιτάχυνση της απόδοσής της. Το κείμενο πολιτικής που συνέγραψαν οι Μιχάλης Ν. Πικραμένος, Αντιπρόεδρος ΣτΕ, Αν. Καθηγητής Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. - Ιωάννης Συμεωνίδης, Επίτροπος στη Γενική Επιτροπεία της Επικρατείας των Τακτικών Διοικητικών Δικαστηρίων, Καθηγητής Νομικής Σχολής Α.Π.Θ.- Βασίλειος Π. Ανδρουλάκης, Σύμβουλος Επικρατείας, Θεοκτή Νικολαΐδου, Εφέτης- Λάμπρος Τσόγκας, Αντει

  ANADOLU AGENCY VIA GETTY IMAGES Το δύσκολο άθλημα. Είναι δυνατόν να είναι ιστορικά ξεπερασμένη η Αριστερά; Δεν το έμαθα τώρα. Το ήξερα ανέκαθεν. Η αριστερά είναι ένα δύσκολο, επίμοχθο άθλημα. Ένα άθλημα που απαιτεί συνεχή επιβεβαίωση της σχέσης. Και δεν εξαντλείται σε δηλώσεις ή πόζες αλλά είναι εσωτερική βάσανος και στάση ζωής... Απέναντι στην ατέλειωτη αδικία του κόσμου; Ρομαντικό;  Ρομαντικότατο, περίοδο εξάλλου που γεννήθηκε η αριστερά. Μία αριστερά που όσο πιο απαξιωμένη και άνευ λόγου υπάρξεως είναι, τόσο πιο πολύ την έχουμε ανάγκη σ′ αυτούς τους εκτός ιστορικής συνείδησης, καιρούς. Σ’αυτόν τον νέο μεσαίωνα των ελάχιστων ολιγαρχών που καταδυναστεύουν τα δισεκατομμύρια των πληβείων (και των αποβλακωμένων).  Η αριστερά λοιπόν έχει να κάνει μ′ εσένα τον ίδιο αλλά και τη θέση που εσύ προσωπικά παίρνεις στον κόσμο για τον κόσμο. Σαν κάποιος θεός να έχει εναποθέσει την μοίρα όλου, ακριβώς, του κόσμου στα χέρια σου. Αποκλειστικά. Όχι για να σε κάνει ευτυχισμένο αλλά υπεύθυνο. Δηλαδή δ

Πλάτωνας (αριστερά) και ο Αριστοτέλης (δεξιά),  λεπτομέρεια από τη Σχολή των Αθηνών, Ραφαήλ. Ο Αριστοτέλης, η ευτυχία  και ο σύγχρονος πολιτισμός. Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» είναι ξεκάθαρος. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον. Με άλλα λόγια η πόλη δεν δημιουργήθηκε από την ανάγκη της επιβίωσης απέναντι στα θηρία, δεν είναι δηλαδή μια σύμβαση, όπως πιστεύει ο Πρωταγόρας, αλλά η εκπλήρωση της φυσικής επιταγής καθώς ο άνθρωπος αδυνατεί να νιώσει συναισθηματική πληρότητα μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Ως βασική απόδειξη αυτού επιστρατεύεται η γλώσσα, η οποία μπορεί να μην δόθηκε ευθέως από τη φύση, αλλά αναπτύχθηκε γιατί ο άνθρωπος είχε από τη φύση τη δυνατότητα να την κατανοήσει και να την εξελίξει. Η κατανόηση της γλώσσας, ως φυσικό δώρο, που δόθηκε δυνάμει στον άνθρωπο, αποτελεί σαφώς το πρωταρχικότερο στοιχείο της συνύπαρξης και το γεγονός ότι δεν δόθηκε σε κανένα άλλο ον, τουλάχιστο με την εξελιγμένη μορφή των φθογγικών συμβόλων, καταδεικνύει τ