IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Τα κανόνια προϋποθέτουν βούτυρο και το αντίστροφο. 'Οσοι δεν ξέχασαν και παρέμειναν προσηλωμένοι στην παράλληλη  μέριμνα  και  των  δύο , διαχειρίζονται αποτελεσματικότερα την ενεργειακή και εν γένει τη διεθνή κρίση. Εν τω μέσω του Ψυχρού   Πολέμου, το 1970, ο Αμερικανός θεωρητικός Charles Kindleberger επισήμαινε ότι «σχεδόν οιοδήποτε πολιτικό ερώτημα ενέχει μία οικονομική πτυχή και, εφόσον ξεφύγουμε από τα [απλουστευμένα] οικονομικά προβλήματα του Ροβινσώνα Κρούσου, σχεδόν οιοδήποτε οικονομικό ερώτημα ενέχει μία πολιτική πτυχή». Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, βιώνουμε την επαλήθευση της εν λόγω θέσης κατά τρόπο καταιγιστικό, δραματικό και απόλυτο. Το ερώτημα «βούτυρο ή κανόνια» είναι προφανώς ελκυστικό για την έγερση πολύωρων συζητήσεων, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ψευδοδίλημμα εφόσον η οικοδόμηση στρατιωτικής ισχύος και η εν γένει ενίσχυση της στρατηγικής θέσης ενός δρώντα προϋποθέτουν την οικονομική ισχύ και αντιστρόφως, η οικονομική ισχύς μεγιστοποιείτ

Ουκρανία: Ο πόλεμος που χάνεται. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έγινε η απαρχή ενός πολέμου ο οποίος φαινόταν από την αρχή ότι θα είναι μακρύς. Η συστράτευση της Δύσης στο πλευρό της Ουκρανίας είχε έναν βασικό στόχο. Την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και κυρίως του δικαιώματος μιας ανεξάρτητης χώρας στην καρδιά της Ευρώπης να αποφασίζει ελευθέρα για τις τύχες της. Ο πόλεμος αυτός εξελίχθηκε σε έναν αγώνα της Δύσης για να αποκρουστεί ένας επικίνδυνος ιστορικός αναθεωρητισμός, σε έναν αγώνα της δημοκρατίας εναντίον του αυταρχισμού, της φιλελεύθερης κοινωνίας απέναντι στον σκοταδιστικό οπισθοδρομισμό. Στο πλευρό της Ουκρανίας βρέθηκαν όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και οι λαοί της Ευρώπης που έχουν πληρώσει ακριβά το τίμημα ιστορικών τυχοδιωκτισμών στην διάρκεια του 20 αιώνα. Όμως η μάχη της Ουκρανίας εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά. Οι ΗΠΑ και οι στενοί σύμμαχοι τους στην Ευρώπη, Βρετανία, Βαλτικές χώρες, Πολωνία θεωρούν ότι μπορεί στις στέπες της Ουκρανίας να παρ

 Ο «αναθεωρητισμός» του Πούτιν  και το τέλος της Ευρωπαϊκής αθωότητας. Τελικά ο Πόλεμος είναι η μοίρα μας; α. «Νομίζων δε την πόλιν ουκ ορθώς βεβουλεύσθαι, αλλά προφάσει βραχεία και ευπρεπεί της Σικελίας απάσης έργου εφίεσθαι»1. (Θουκυδίδης) β. «Εφιέμενοι μεν τη αληθεστάτη προφάσει της πάσης άρξαι, βοηθείν δε άμα ευπρεπώς βουλόμενοι τοις εαυτών ξυγγενέσι και τοις προσγεγενημένοις ξυμμάχοις» [2] (Θουκυδίδης) Η Ρωσία πριν την εισβολή της στην Ουκρανία διαβεβαίωνε πως δεν στοχεύει σε στρατιωτική δράση και πως οι πληροφορίες για μία τέτοια ενέργεια είναι προϊόντα της δυτικής προπαγάνδας. Ο Πούτιν με το διάγγελμά του (24/2/2022) ανακοινώνοντας την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία διαβεβαίωνε πως σκοπός του δεν είναι η κατοχή του Ουκρανικού εδάφους, αλλά η προστασία του λαού της ανατολικής Ουκρανίας και ιδιαίτερα των δύο ρωσόφιλων περιοχών (Ντονέτσκ, Λουγκάσκ). Ταυτόχρονα προειδοποιούσε πως αν υπάρξει έξωθεν(;) παρέμβαση στην επιχείρηση της Ρωσίας θα υ

  Η αυτοαπομόνωση της Δύσης. Πιστεύει κανείς ότι οι Κινέζοι και οι Ινδοί, έθνη που έχουν παγκόσμιες ηγεμονικές φιλοδοξίες, θα ανεχτούν την οικονομική καταρράκωση της Ρωσίας; Διαβάζω τον τίτλο της γερμανικής εφημερίδας: «Η παρανοϊκή απομόνωση του Πούτιν», και τρίβω τα μάτια μου. Και αναρωτιέμαι, ποιος είναι ο πράγματι παρανοϊκός εδώ; Από τότε που άρχισε η εισβολή στην Ουκρανία , έχουμε απανωτά: - Επανειλημμένες δηλώσεις υποστηρικτικές των Ρώσσων και καταδικαστικές της Δύσης από την Κίνα. - Διαβεβαιώσεις των Ινδών ότι θα βρουν άλλο σύστημα πληρωμής για το εμπόριό τους με τη Ρωσία, παρακάμπτοντας το SWIFT. - Συμφωνία των Ρώσσων για εξαγωγή δημητριακών στο Πακιστάν. - Δηλώσεις των Σαουδαράβων και των κρατών του ΟΠΕΚ ότι η συνεργασία των Ρώσσων με τον Οργανισμό εξακολουθεί κανονικά ως είχε. Αθροίστε τώρα τον πληθυσμό όλων αυτών των χωρών και συγκρίνετέ το με τον αντίστοιχο πληθυσμό της ΕΕ και της αγγλόσφαιρας (ΗΠΑ, Καναδάς, ΗΒ κλπ.) και των συμμάχων τους. Αθροίστε και το ΑΕΠ τους αν

  Γιατί η ρωσική εισβολή τρομάζει τις βιομηχανίες της Δύσης. Σε πείσμα όσων από εμάς δεν πίστεψαν τις δημόσιες προειδοποιήσεις του Αμερικανού προέδρου και ορισμένων ευρωπαίων ομολόγων του, η Ρωσία προχώρησε στην εισβολή που διαβεβαίωνε όλο τον κόσμο πως δεν είχε πρόθεση να κάνει. Πέρα από τις άμεσες συνέπειες του πολέμου για τους κατοίκους της περιοχής, όλοι περιμένουμε να δούμε την πλήρη έκταση των κυρώσεων που θα επιβληθούν στη Ρωσία, κυρώσεις οι οποίες σίγουρα δεν θα είναι τόσο ανώδυνες όσο φάνηκε πριν λίγες ημέρες. Οι χρηματιστηριακές αγορές, και πάρα πολλές επιχειρήσεις, προετοιμάζονται για τα προβλήματα που είναι σχεδόν σίγουρο πως σύντομα θα αντιμετωπίσουν, είτε σαν άμεση συνέπεια των κυρώσεων είτε σαν έμμεση συνέπεια του πολέμου. Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες με την αναμενόμενη περαιτέρω αύξηση του ενεργειακού κόστους, δεδομένης της νέας ανόδου της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Πέρα από αυτό όμως, έν

GETTY Μπορεί να γίνει σύμμαχος της Δύσης η Ρωσία; Η Ρωσία δεν βρίσκεται ούτε μακρυά από την Ευρώπη  ούτε εκτός της πολιτιστικής μας Ιστορίας.   Ιστορικά στην Ελλάδα συμφέρει, ως μικρή κι απειλούμενη χώρα, να ανήκει σε κάποιο δίχτυ ασφάλειας. Αυτό δεν είναι μόνο σύγχρονη διαπίστωση αλλά πηγαίνει 200 χρόνια πίσω.  Αν εκλιπαρεί για βοήθεια και «κατανόηση» και δεν αντιλαμβάνεται την σύγχρονη σημασία του ανταγωνισμού δεν είναι θέμα των άλλων αλλά δικό της.  Το μέγα λάθος ως προς την Ρωσία, όμως, έχει δυο αιχμές.  Η μια είναι ο  μηδενισμός τών ρωσοελληνικών σχέσεων  λόγω της αυξανόμενης ανασφάλειας της πολιτικής τάξης στη λεγόμενη  Δύση  για λόγους προσωπικου φαντασιακού ελλείμματος. Η άλλη είναι η μη αξιόπιστη και  μαξιμαλιστική συμπεριφορά προς τη Μόσχα  την οποία αντιμετωπίζουν με ένα κόμπλεξ υποτέλειας.  Αυτή τη δεύτερη αιχμή ούτε η ίδια η Ρωσία επιθυμεί.  Στα διεθνή δρώμενα ο δυτικός πολιτισμός χωρίς τη Ρωσία δεν έχει μέλλον . Μόνο αν ενωθεί η Αμερική, η Ευρώπη με την Ρωσία (οικονομικά-

Η διεθνής τάξη, όπως διαμορφώνεται σήμερα, βρίσκεται κάτω από μια πρωτοφανή απειλή που μπορούμε να την παρομοιάσουμε με τη Λερναία Ύδρα, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλαπλές αστάθμητες δραστηριότητες και μεταξύ άλλων, την ολοένα ανάδυση ρεβιζιονιστικών δυνάμεων, δηλαδή χώρες δυσαρεστημένες με το status quo. Επίσης προβληματισμός επικρατεί, για την αντιμετώπιση των ισλαμιστικών εξτρεμιστικών οργανώσεων που θέλουν να καταστρέψουν το Δυτικό τρόπο ζωής, καθώς και για τις νέες τεχνολογίες και τακτικές που μειώνουν την ικανότητα μας να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και τα συμφέροντά μας. Το σημαντικότερο όμως και από τις διάφορες απειλές είναι, ότι η παγκόσμια τάξη υπονομεύεται από έναν ακόμη πιο ολέθριο εχθρό που πιστεύω ότι είναι η απώλεια της αυτοπεποίθησης μας.  Η απώλεια της αυτοπεποίθησης μας μπορεί να επιλυθεί μόνο με στρατηγικές που να εκφράζονται με σαφήνεια σχετικά με το ζωτικό συμφέρον μας για τη διατήρηση και την προστασία του συστήματος για το οποίο έχουνε θυσιά