IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Portugese soldiers running Field Training Exercise that took place in Joint National Training Centre from Cincu, Brasov, Romania on 10th and 11th of November 2018. Photo NATO Με τις συνεχείς πρόσφατες δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών για την ανάγκη δημιουργίας «ευρωπαϊκού στρατού» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιουργήθηκε μια δικαιολογημένη σύγχυση ως προς το τι ακριβώς επιδιώκεται. Και θέλω εξαρχής να υπογραμμίσω πως δεν είναι αυτό που λογικά αντιλαμβάνεται ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης:  Πως δηλαδή θα δημιουργηθεί, σταδιακά, ένας «ευρωπαϊκός στρατός» που θα υπερασπίζεται τα σύνορα των μελών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης από εξωτερικές επιβουλές. Κάθε άλλο. Η οικοδόμηση αυτόνομης πολιτικής άμυνας και ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια «πονεμένη ιστορία» με μακρύ ιστορικό, παρά τα δεκάδες δισ. ευρώ που ξοδεύονται κάθε χρόνο (πάνω από 200 δισ. το 2018) για την επίτευξή της. Και οι σχετικές πρόσφατες δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου, Εμμανουέλ Μακρόν, μαζί με την «πολιτική τρικυμία»

Ύστερα από την καθιέρωση της Ενιαίας Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ( CFSP   ) από την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, οι διαδοχικές βρετανικές κυβερνήσεις έχουν ήδη την CFSP ως ένα σημαντικό εργαλείο για την επίτευξη των εθνικών στόχων εξωτερικής πολιτικής. Είχαν δίκιο ή η εξωτερική πολιτική της ΕΕ θα ήταν πιο αποτελεσματική εκτός της ΕΕ; Ένας τρόπος να το κρίνουμε αυτό είναι να συγκρίνουμε κάποιους από τους στόχους του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών (FCO) με τους στόχους εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, για παράδειγμα σε σχέση με το Ιράν, τη Ρωσία, τη Σομαλία και τους διεθνείς οργανισμούς. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η ΕΕ, επιδίωξαν μια συνολική πυρηνική συμφωνία με το Ιράν. Η συμφωνία του Ιουλίου 2015 με την Τεχεράνη, αποτύπωσε το έργο των ανώτατων εκπροσώπων της ΕΕ (Javier Solana, Catherine Ashton, Federica Mogherini) για λογαριασμό των Ε3+3 (Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ). Παρά την δυσπιστία μεταξύ του Ιράν και των τεσσάρ