IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Πελώρια μαύρη τρύπα τρέφεται καθημερινά... με έναν δικό μας ήλιο. Η πιο ταχέως διογκούμενη μαύρη τρύπα του σύμπαντος είναι 34 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον ήλιο μας και «τρέφεται» καθημερινά με μάζα αντίστοιχη του μεγέθους του, αναφέρει δημοσίευμα του CNN, επικαλούμενο νέα σχετική επιστημονική έρευνα . Αυτή η γιγαντιαία και... πεινασμένη μαύρη τρύπα είχε ταυτοποιηθεί και ερευνηθεί για πρώτη φορά από επιστήμονες τον Μάιο του 2018, οι οποίοι είχαν φτάσει τότε στο συμπέρασμα ότι τρέφεται με μάζα αντίστοιχη με αυτή του δικού μας ήλιου κάθε δύο ημέρες, κάτι που τελικώς αποδείχθηκε λανθασμένο. Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε την Τετάρτη στην επιστημονική επιθεώρηση Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα, γνωστή με την ονομασία J2157 , είναι η μεγαλύτερη μαύρη τρύπα που έχει μετρηθεί σε μία τόσο πρώιμη χρονική περίοδο του σύμπαντος. «Την παρατηρούμε σε μία περίοδο που το σύμπαν ήταν μόλις 1.2 δισεκατομμυρίων ετών

  Η καταπληκτική φωτογράφιση της μαύρης τρύπας έγινε πραγματικότητα χάρη στη συνδυασμένη λειτουργία ραδιοτηλεσκοπίων σε οκτώ διαφορετικές περιοχές της Γης. Είχαν συνδεθεί συμβολομετρικά μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι ένα τηλεσκόπιο με το μέγεθος του πλανήτη μας. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη του 2019. Στα τέλη του περασμένου χρόνου, όπως και κάθε χρόνο, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Science η διεθνής επιστημονική κοινότητα ανακηρύσσει τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη του έτους. Ετσι κι εφέτος, το επιστημονικό αυτό περιοδικό ανακήρυξε ως μεγαλύτερη ανακάλυψη του 2019 τη φωτογράφιση της «σκιάς» μιας μαύρης τρύπας στον πυρήνα του γιγάντιου ελλειπτικού γαλαξία Μ87. Μερικές ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση της φωτογραφίας είχαμε επίσης μιαν ακόμη σημαντική ανακάλυψη, η οποία όμως ανακοινώθηκε μόλις προ ημερών, οπότε δεν μπορεί να περιληφθεί στις ανακαλύψεις του 2019. Η ανακάλυψη αυτή αφορούσε τον εντοπισμό μιας εκπομπής βαρυτικών κυμάτων από τη σύγκρουση δύο άστρων νετρονί

 Η φωτογραφία που μας θύμισε  πόσο ασήμαντοι είμαστε. Η φωτογραφία της μαύρης τρύπας ίσως είναι η αρχή για να ξετυλίξουμε το κουβάρι των μυστηρίων του σύμπαντος. Την πρώτη φορά που άκουσα ή διάβασα για μαύρες τρύπες, ήταν σε μία βιβλιοέκδοση για την αστρονομία και τον χωροχρόνο. Ήμουν κάπου στα 12 και θυμάμαι πως η συλλογή είχε πολλές φωτογραφίες, κείμενα γραμμένα κατά τέτοιον τρόπο ώστε να τα καταλαβαίνουν και οι πιο αδαείς με το θέμα, αλλά το κομμάτι που αναφερόταν στις μαύρες τρύπες θύμιζε περισσότερο μυθιστορηματική αφήγηση παρά επεξήγηση με βάση τους κανόνες της φυσικής. Γιατί; Γιατί δεν υπήρχαν στο μαύρο αυτό χάος. Στα 90s γνωρίζαμε τόσα λίγα πράγματα για τις μαύρες τρύπες, που αρκούμασταν στο να διαβάζουμε πως δεν τους ξεφεύγει ούτε το φως. Και ήταν το μόνο που γνωρίζαμε.  Πολύ νωρίτερα, το πέπλο του μυστηρίου τους το είχε βοηθήσει η επιστημονική φαντασία. Από την Οδύσσεια του Διαστήματος που οι παραγωγοί είχαν σίγουρα προβληματιστεί στο πως θα την περιγρά

PASIEKA VIA GETTY IMAGES Μια μελανή οπή ή μια μαύρη τρύπα (αγγλικά: black hole) είναι κατά τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ένα θεωρητικό σημείο του χωρο-χρόνου όπου η δύναμη της βαρύτητας είναι τόσο μεγάλη που ούτε το φως μπορεί να ξεφύγει προς τα έξω. Με άλλα λόγια, γύρω από μια μαύρη τρύπα ο χώρος και ο χρόνος παραμορφώνονται όλο και εντονότερα λόγω της τεράστιας βαρύτητας από την τεράστια μάζα της, δηλαδή η παρουσία μιας μεγάλης μάζας παραμορφώνει τον χωροχρόνο κατά τέτοιο τρόπο ώστε τα σωματίδια της ύλης ή της ακτινοβολίας να στρέφονται προς τη μάζα της μελανής οπής. Να διευκρινίσω εδώ ότι ο όρος «μαύρη τρύπα», που επινοήθηκε το 1967 από τον Αμερικανό αστρονόμο Τζον Γουίλερ, δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια, αλλά σε μια περιοχή του χώρου από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει, δεν αντανακλάται ούτε το φως ούτε άλλη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και άρα είναι σε μας «αόρατη», δηλαδή, σκοτεινή, μαύρη. Η σύλληψη της ιδέας, ότι μπορεί να υπάρχουν