IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Επειδή πλήθυνε η γκρίνια κι η μιζέρια στον τόπο μας ένιωσα την ανάγκη να αντιδράσω. Να βρω μέσα σε όλα κάτι δικό μας να υμνήσω ή έστω να επαινέσω. Κατέφυγα σε ένα (ίσως το μόνο) αναμφισβήτητο επίτευγμα αυτού του λαού. Μιλάω για το τραγούδι. Παρόλο που δεν πετύχαμε πολλά στον διεθνή εμπορικό στίβο (εξαιρούνται Μίκης, Μάνος, Vangelis) η ποιότητα της μουσικής και των στίχων μας είναι εξαίρετη. Έτσι αποφάσισα να συντάξω έναν ύμνο στο ελληνικό τραγούδι, αναφέροντας απλά τα ονόματα των δημιουργών – όσα θυμήθηκα. Αλλά εσείς να σταματάτε σε κάθε όνομα και να ακούτε μέσα σας ένα τουλάχιστον τραγούδι. Οι επιλογές αντικατοπτρίζουν τα δικά μου κριτήρια και το προσωπικό μου γούστο. Σχόλια έχουμε, προσθέστε, αφαιρέστε, αντιδράστε! Και πρώτα οι δύο μεγάλοι: Θεοδωράκης, Χατζιδάκις – αξεπέραστοι. Πολύ κοντά τους ο Μέγας Σαββόπουλος, ο δικός μας Μπομπ Ντύλαν. Και αγγίζοντας την μεγαλοσύνη: Τσιτσάνης, Μικρούτσικος, Πλάτωνος, Μαρκόπουλος. Πολύ ψηλά βάζω συνθέτες που μπορεί να μ

22:42 Το «έντεχνο-λαϊκό» τραγούδι: η πορεία και η διαμόρφωση του από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα έως το 1940 Μυλωνάς Κώστας 23/05/2013  Γλώσσα: Ελληνική 25:53 Όταν το «έντεχνο» συνάντησε το «λαϊκό»: γάμος από έρωτα ή ...προξενιό; Λιάβας Λάμπρος 23/05/2013  Γλώσσα: Ελληνική 31:27 Η μελοποίηση της ποίησης και το «έντεχνο λαϊκό τραγούδι Γρηγορίου Μιχάλης 23/05/2013  Γλώσσα: Ελληνική 22:49 Έλληνες ποιητές και οι μελοποιήσεις των ποιημάτων τους: η «ελληνικότητα» και το ζήτημα της αυτονομίας των τεχνών Ταμπακάκη Πολίνα 23/05/2013  Γλώσσα: Ελληνική 20:29 Αναλυτικές παρατηρήσεις προς μία συστηματική θεώρηση της σχέσης λόγου και μουσικής στο ελληνικό τραγούδι με πιάνο του πρώτου μισού του 20ου αιώνα Χάρδας Κώστας 23/05/2013  Γλώσσα: Ελληνική 24:07 Το “έντεχνο” και το “λόγιο” - Μια "Όρολογιακή" βόμβα στα θεμέλια του Ελλη

Νίκος Παπάζογλου (Live)    Melbourne 1986    Ενας ωραίος Ελληνας της Μεταπολίτευσης Πόσο διαφορετικούς ανθρώπους άκουσα χθες να μου λένε σκασμένοι ότι τους σοκάρισε ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου , ότι έχασαν έναν δικό τους, έναν φίλο, ότι ένιωσαν να χάνουν κάτι από τη δική τους ζωή, ένα τραγούδι που τους σημάδεψε. Συμφώνησα με όλους. Κι εγώ έτσι ένιωθα: σαν να τέλειωνε μια εποχή, εποχή αθωότητας, αμεριμνησίας, ανθισμένων αισθημάτων. Μαζί με τον Μανώλη Ρασούλη, που αποδήμησε πριν από σαράντα μέρες, και με κάποιους άλλους λιγοστούς καλλιτέχνες της γενιάς του, ο Παπάζογλου ανανέωσε το λαϊκό τραγούδι, το απενοχοποίησε, το πήγε ξανά προς τις πηγές του: ανανέωσε τον λυρισμό του, επαναφόρτισε το αίσθημα, πυρπόλησε τις καρδιές και όχι τα ορμέμφυτα, τραγούδησε τον πόνο με τη χαρά, υπενθύμισε τα μάταια και την ουσία. Ετσι, όταν άκουγες τη φωνή του στα λάιβ ή στα ράδια, λυγμική αλλά ποτέ κλαψιάρα, φωνή βυζαντινή, με ήθος κοινότητας και ύφος προσώπου, γείωνες κι εσύ μες στα χώματα τ