IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

1.Πόσο φορολογούνται τα ελληνικά; 2.Γιατί να διδάσκουν Καβάφη στα σχολεία; 3.Κατανόηση κειμένου, ένα ταξίδι, μια εμπειρία. 4.Ο Καβάφης και τα βατραχοειδή.      1.   Πόσο φορολογούνται τα ελληνικά; Προ καιρού είχα δημοσιεύσει σε αυτή τη στήλη επιστολή γονέως μαθητή, η οποία εξέθετε τα πάθη των εξετάσεων. Εκτός των άλλων, ανέφερε τα λατινικά και τον τρόπο που διδάσκονται τα ελληνικά και η λογοτεχνία. Συνάδελφος, τότε, είχε απαντήσει ότι θα πρέπει επιτέλους οι γονείς των μαθητών να μη ζητούν όλο φοροελαφρύνσεις στον κόπο των παιδιών τους. Θα πρέπει τα παιδιά κάποτε να ξεφύγουν από τη λογική της ήσσονος προσπαθείας. Η μεταφορά περί φοροελαφρύνσεως δεν μου ήρθε τυχαία. Υπάρχει μια αναλογία νοοτροπίας ανάμεσα στη βαριά φορολογία που πληρώνει ο Ελληνας πολίτης σε ένα κράτος που αδυνατεί να του ανταποδώσει ό,τι του οφείλει και στον κόπο που καταβάλλει ο μαθητής χωρίς να αποκτά τις γνώσεις ή τις δεξιότητες που θα τον αντάμειβαν. Εκείνο που μετράει είναι η φορολογική ενημερότητα, το «χαρτί». Ο

Φωτογραφία αρχείου 2018. Έλληνας μαθητής με τα βιβλία του κατά την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς. Πόσα από αυτά θα διαβάσει; EUROKINISSI. Φιλαναγνωσία:  ανέκδοτο ή ζητούμενο; Παρέχει το σχολείο κίνητρο να αγαπήσουν τα παιδιά (όλα τα παιδιά, όχι μόνο αυτά των οποίων διαβάζουν οι γονείς) την ανάγνωση; Έγινε δικαίως έντονη συζήτηση σχετικά με τα θέματα που τέθηκαν στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις. Προσωπικά μου άρεσαν. Κατά ρεαλιστική εκτίμηση, όμως, ήταν θέματα κατάλληλα για μια άλλη εποχή, σε άλλη χώρα, με άλλους μαθητές. Και δεν μιλώ εκ πείρας, εφόσον είμαστε μια οικογένεια που διαβάζει. Μιλώ μετά λόγου γνώσεως έχοντας παρακολουθήσει τον τρόπο λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος τα τελευταία χρόνια. Εξ’ ανάγκης οι θέσεις μου είναι εμπειρικές και αντανακλούν την άποψη που σχηματίζει ένας γονιός παρατηρώντας σε δευτερογενές επίπεδο τα αποτελέσματα της διδασκαλίας της γλώσσας από την πρωτοβάθμια έως το τέλος της δευτεροβάθμια

 Μεγαλώνοντας έναν αναγνώστη:  Δέκα συμβουλές. Όλοι ξέρουμε πως ένας νέος αναγνώστης γεννιέται σε ένα σπίτι που αγαπά το διάβασμα και σέβεται τα βιβλία, και ότι το μέλλον της σχέσης αυτού του νέου αναγνώστη, αυτού του παιδιού, με τα βιβλία καθορίζεται (αναπτύσσεται, δυναμώνει, αμβλύνεται, ή και χάνεται) στο σχολείο. Αναφορικά με το τελευταίο, δεν θέλουμε να πούμε ότι χάνεται εξαιτίας, ακριβώς, του σχολείου. Αλλά ότι σε εκείνες τις ηλικίες —όταν το παιδί μας είναι πια ένας ανεξάρτητος αναγνώστης, ένας αναγνώστης δηλαδή που επιλέγει μόνος τα βιβλία που θα διαβάσει και τους ρυθμούς με τους οποίους θα τα διαβάσει— είναι πολύ δύσκολο (καλύτερα: πολύ δύσκολο πια) για έναν γονιό, ή για οποιονδήποτε κοντινό τρίτο, να «επέμβει» πυροσβεστικά. Ο ρόλος του γονιού ως αυτού που θα εμφυσήσει και θα (προσπαθήσει να) κρατήσει αναμμένη την αγάπη του παιδιού του για τα βιβλία δεν σταματά, φυσικά, όταν το παιδί αρχίζει να πηγαίνει στο γυμνάσιο —κάθε άλλο—, μολονότι ήδη από πιο πριν το μι

'' ή πώς αποκωδικοποιούνται, σήμερα, τα ιερογλυφικά του νου'' Γιατί γονείς και δάσκαλοι παροτρύνουν τα παιδιά από την πιο τρυφερή ηλικία να διαβάζουν βιβλία; Οχι βέβαια για να διευρύνουν το «πνεύμα» τους ή να αναπτύξουν τις κριτικές τους ικανότητες, αρετές που θεωρούνται αμφίβολης οικονομικής αξίας και κοινωνικά επιζήμιες, σύμφωνα με τα επικρατέστερα, σήμερα, κοινωνικά πρότυπα, αλλά επειδή «κάνει καλό» στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους, του πιο αποδοτικού «εργαλείου» που διαθέτει κάθε άνθρωπος. Οπως θα δούμε, η μέχρι χθες εμπειρική εικασία ότι η ανάγνωση βιβλίων αναδιοργανώνει και βελτιώνει σημαντικά τις εγγενείς εγκεφαλικές μας ικανότητες θεωρείται πλέον επαρκώς επιβεβαιωμένη επιστημονικά. Υπάρχει, όμως, και μια επιπρόσθετη, ακόμα πιο επωφελής, λειτουργία της αναγνωστικής πρακτικής, την οποία τείνουμε να παραβλέπουμε ή να υποβαθμίζουμε: ό,τι διαβάζουμε επηρεάζει βαθύτατα τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, τους άλλους και τον ίδιο μας τον ε