IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας   Στη δραματική ερώτηση των ημερών μια εξαιρετικά εύστοχη και επίκαιρη απάντηση έρχεται από το παρελθόν. Γραμμένο πριν από 20 χρόνια, το δοκίμιο του Παναγιώτη Κονδύλη συμβάλλει στο δημόσιο διάλογο για την κατανόηση των αιτιών της εθνικής κρίσης που βιώνουμε. […] Οι λαϊκισμοί Στις συνθήκες της διαμορφούμενης εγχώριας (εξαμβλωματικής) μαζικής δημοκρατίας δεν αρκούσε πια ο διορισμός των «ημετέρων», των οποίων η ανέχεια τους έκανε να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την εύνοια. Εκτός από το διορισμό, εκτός από τη δανειοδότηση, εκτός από τη μεσολάβηση, το πελατειακό παιγνίδι έπρεπε τώρα να παιχθεί σε επίπεδο όχι μόνο «κλάδων», αλλά και «μαζών», στο επίπεδο ψευδοϊδεολογικής δημαγωγίας με την αρωγή των νεοφανών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο λαϊκισμός, ο οποίος ενδημεί σε κάθε σύγχρονη μαζική δημοκρατία, συγχωνεύθηκε με τα πατροπαράδοτα κοινωνικά και ψυχολογικά γνωρίσματα του επιχώριου πελατειακού συστήματος, και έτσι προέκυψε μια κατάσταση, στην οποία η δ

Είναι τα γεράματα, ηλίθιε!   Ένα   ισοζύγιο  αγωνίζονται να αποκαταστήσουν στην εγκεφαλική ουσία του μέσου ψηφοφόρου. Καθώς αντιπολίτευση   δεν  υφίσταται, μήτε πρόκειται να υπάρξει, η κυβέρνηση που αντί υπουργούς   την βγάζει μπέικα με αρμοστές , θα περάσει ολόκληρο το 2021 με   φαινότυπους   δράσης, μακριά από υλικούς πόρους. Η επέτειος των 200 ετών και η εξάρτηση από την καλή κουβέντα του   Μπάιντεν   είναι χαρακτηριστικά δείγματα κοινωνικής απογύμνωσης. Από τον εορτασμό των 150 ετών από το 1821,   τίποτε   δεν εξελίχτηκε. Με τα   παρτάλια   εκείνης της χουντικής περιπέτειας πορευόμαστε.   Μόνον το “Τάμα του Έθνους” δεν ανασύρθηκε . Η χώρα δεν έχει τα φόντα και τα κότσια να λανσάρει μεγάλες επενδύσεις και   ακίνητα-τοπόσημα   απαλλαγμένα από τις διαθέσεις των   χορηγών . Η τελευταία αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση έφερε πάνω από 300 δημαρχιακά μέγαρα, ντυμένα με την λογική του ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλων,   πανελληνίως άχρηστων υπαλληλικών κυψελών . Η χαρά του ζεύγους Ουίλσον-Χανκς δεν συγκρίνετα

Πρώτα βγαίνει η ψυχή, ύστερα το χούι.  Εστω με ερασιτεχνική, του μέσου πολίτη πληροφόρηση, η περιθωριακή επιφυλλίδα θέλει να καταγράψει, σχεδόν με τίτλους, τα προβλήματα που η αντιμετώπισή τους κρίνει τη συνέχεια της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού: Αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει ή αν θα διαμελιστεί και μοιραστεί σε γείτονες λαούς και αλλόφυλους μετανάστες το ελληνώνυμο σημερινό κρατίδιο. Αν θα ξαναβρεί συλλογική ταυτότητα και «νόημα» ιστορικής ύπαρξης ή αν θα συντηρείται προσχηματικά, για να εξυπηρετούνται εφήμερες σκοπιμότητες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Ε.Ε. ή κρυμμένων σε ανώνυμους χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς Κροίσων. Πρώτο, βέβαια, κατεπείγον πρόβλημα , το δημογραφικό. Οι προβλέψεις επικείμενης ραγδαίας κατάρρευσης των σημερινών αναλογιών στη σύνθεση του εγχώριου πληθυσμού είναι συγκεκριμένες και ρεαλιστικά τεκμηριωμένες. Η διεθνής εμπειρία διαθέτει δοκιμασμένες πρακτικές, πολιτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, ικανές να αναχαιτίσουν το μοιραίο. Ομως ο ολοκληρωτισμ

Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Ιωάννης Σαββίδης (Κ), εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του αγώνα ποδοσφαίρου ΠΑΟΚ - ΑΕΚ, για την 25η αγωνιστική του πρωταθλήματος Super League, που διεξήχθη στο γήπεδο Τούμπας, Θεσσαλονίκη, Κυριακή 11 Μαρτίου 2018. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ PIXEL/ STR Μια ζωή η κοινωνία βρίσκεται σε θέση οφσάιντ. «Πιάνεται» στον ύπνο και δεν μπορεί να σκοράρει, να δημιουργήσει ευκαιρίες για να πετύχει στόχους. Σε Ελλάδα και Κύπρο, ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, καταπιάνεται περισσότερο με το λάθος που σφυρίχτηκε σε βάρος της ομαδάρας, την ίδια ώρα που… διαχειρίζεται με τον γνωστό ωχαδερφισμό τα μεγάλα και σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνισμός, ως κράτη.  Για ένα πέναλτι που δόθηκε ή δεν δόθηκε μπορεί να αναστενάξει το γήπεδο και η… οικουμένη και να προκληθεί ποτάμι οργής, που θα ξεχυθεί κατά του… εχθρού. Οι βρισιές, το ντου εντός του αγωνιστικού χώρου, το ξύλο που πέφτει με πάθος, το μίσος αποτελούν χαρακτηριστικά μιας κοινωνία

Είναι κατανοητή η ανησυχία του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη για την τύχη ορειχάλκινων αγαλμάτων και άλλων γλυπτών που βρίσκονται σε «επισφαλή θέση» στην ελληνική πρωτεύουσα· η πείρα των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι βρίσκονται στο έλεος κλεφτών και βανδάλων. Ακατανόητο, όμως, είναι ότι φθάσαμε στο σημείο που ο δήμος αναγκάζεται να σκεφτεί πώς θα κρύψει έργα τέχνης για την προστασία τους, όπως συνέβαινε πριν από τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα, όπως αναγκάστηκαν να πράξουν οι Αρχές της Συρίας και του Ιράκ πριν από την επέλαση των τζιχαντιστών. Οσο υπερβολική και αν φαίνεται η σύγκριση, η ουσία είναι ότι η πόλη μας –η καθημερινότητά μας– παραδέρνει από ήττα σε ήττα. Ζούμε μια κρίση που προηγείται της οικονομικής. Είναι μια κρίση πολιτισμού, η αδυναμία να κρίνουμε τους κινδύνους γύρω μας και να αναλάβουμε δράση για να ξεφύγουμε, για να ενισχύσουμε την κοινωνία και τις δομές της, για να προστατεύσουμε όσα καλά διαθέτουμε. Οταν θα κρύβουμε γλυπτά, όταν αλλάζουμε τα δρομολόγια

Όπως έγραψα αλλού , από τους 33 νεκρούς Έλληνες επιστήμονες με τη μεγαλύτερη επιρροή στην επιστημονική βιβλιογραφία,  μόνο ένας έκανε το έργο του κυρίως στην Ελλάδα και μόνο πέντε πέθαναν στην Ελλάδα . Αν η επιστήμη απαιτεί υπεράνθρωπες προσπάθειες στις αντίξοοες εγχώριες συνθήκες που στραγγαλίζουν την αριστεία, θα περίμενε κανείς τουλάχιστον τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής γραμματείας να έχουν γραφτεί στην Ελλάδα. Ποίηση, μυθιστόρημα, διήγημα, θέατρο, δοκίμιο ή φιλοσοφία δε χρειάζονται χρηματοδότηση για αντιδραστήρια πειραμάτων ή εγκαταστάσεις υψηλής τεχνολογίας. Γράφεις μόνος, έναντι και εναντίον του εαυτού σου. Επιπλέον δεν είναι ευκολότερο να γράψεις σε ένα περιβάλλον όπου γύρω σου μιλάνε την ίδια γλώσσα, παρά να σε περικυκλώνει καθημερινά άλλη λαλιά; Αν στην επιστήμη η επιρροή προσεγγίζεται ποσοτικά (έστω με κάποιο σχετικό σφάλμα), λογοτεχνία και φιλοσοφία στερούνται αντίστοιχης ποσοτικοποίησης. Η επιλογή λοιπόν εδώ είναι εντελώς υποκειμενική. Σταχυολογώ 33 νεκρούς νεο

  Υ​​πάρχει ρεαλιστική προοπτική να ξεπεραστεί η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας – η κρίση που συνεχώς γιγαντώνεται σαν χιονοστιβάδα, πέντε τουλάχιστον χρόνια τώρα; Tα αρνητικά προγνωστικά είναι ολοφάνερα για όποιον δεν αρνείται να τα δει: Στη διαχείριση της κρίσης έχουν δοκιμαστεί όλα τα κόμματα του πολιτικού μας φάσματος – όλα, εκτός από τις περιπτώσεις ψυχοπαθολογικής ιδεοληψίας ή κατάφωρης γραφικότητας. Tα κόμματα που έχουν δοκιμαστεί, έχουν όλα εξευτελιστικά αποτύχει, ακόμα και αλλάζοντας αρχηγούς. Aποδείχτηκαν όλα απολύτως εξομοιωμένα στη νοοτροπία και στις πρακτικές. Oλα διαβρωμένα ώς το μεδούλι από την επάρατο εθνική μας νόσο: κάθε κυβέρνηση (χωρίς καμιά ποτέ εξαίρεση) να υποτάσσει τα πάντα στο κυνηγητό της επανεκλογής της. Δεύτερο αρνητικό, κυριολεκτικά απελπιστικό δεδομένο: η αδυναμία (πιθανόν και άρνηση) των κομμάτων του κοινοβουλίου να οριοθετήσουν κοινές και ομόφωνες «κόκκινες γραμμές» απέναντι στους επικυρίαρχους της χώρας δανειστές – χωρίς να παραι