Ελλάδα και Κύπρος σε θέση οφσάιντ: Η αχρωματοψία, η εκτόνωση στα γήπεδα και ο ωχαδερφισμός για τις τουρκικές απειλές.


Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Ιωάννης Σαββίδης (Κ), εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του αγώνα ποδοσφαίρου ΠΑΟΚ - ΑΕΚ, για την 25η αγωνιστική του πρωταθλήματος Super League, που διεξήχθη στο γήπεδο Τούμπας, Θεσσαλονίκη, Κυριακή 11 Μαρτίου 2018. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ PIXEL/ STR

Μια ζωή η κοινωνία βρίσκεται σε θέση οφσάιντ. «Πιάνεται» στον ύπνο και δεν μπορεί να σκοράρει, να δημιουργήσει ευκαιρίες για να πετύχει στόχους. Σε Ελλάδα και Κύπρο, ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, καταπιάνεται περισσότερο με το λάθος που σφυρίχτηκε σε βάρος της ομαδάρας, την ίδια ώρα που… διαχειρίζεται με τον γνωστό ωχαδερφισμό τα μεγάλα και σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνισμός, ως κράτη. 

Για ένα πέναλτι που δόθηκε ή δεν δόθηκε μπορεί να αναστενάξει το γήπεδο και η… οικουμένη και να προκληθεί ποτάμι οργής, που θα ξεχυθεί κατά του… εχθρού. Οι βρισιές, το ντου εντός του αγωνιστικού χώρου, το ξύλο που πέφτει με πάθος, το μίσος αποτελούν χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που πάσχει από αχρωματοψία.

Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σημαντικό από το μη σημαντικό. Φαίνεται να μην θέλει ή να μην μπορεί να ιεραρχήσει τα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα και γι’ αυτό καθίσται όμηρος ξεσπασμάτων και εκτόνωσης προς λανθασμένη κατεύθυνση. Το θέατρο του παραλόγου το παρακολουθήσαμε την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, το βιώσαμε παλαιότερα στη Λευκωσία, τη Λεμεσό, τη Λάρνακα. Ίδιες εικόνες, ίδια φαινόμενα.

Μπορούν οι… αρμόδιοι να ξοφλούν με μια αυστηρή ανακοίνωση, σε διατυπώσεις του τύπου «δεν θα ανεχθούμε τέτοια φαινόμενα» ή «πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό». Δεν πρόκειται, όμως, για μια… καιρική καταιγίδα, αλλά για μόνιμη βαρυχειμωνιά. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τόσο μεγάλα, που δεν τα αγγίζουν εκείνοι που είναι αρμόδιοι. Είναι άλλωστε και το πολιτικό κόστος, θα χαθούν ψήφοι εάν… ενοχληθούν οι «οπαδοί».

Οι αντιδράσεις, η ενεργητικότητα δεν μπορούν να αναλώνονται στον μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου, στο λάθος σφύριγμα του διαιτητή, στο οφσάιντ που «καθόρισε το αποτέλεσμα». Το άλφα και το ωμέγα της ζωής δεν περιορίζονται στις κερκίδες, στον χορτοτάπητα του γηπέδου, στους συλλόγους.

Η Ελλάδα και η Κύπρος απειλούνται από την Τουρκία, βιώνουν για πρώτη φορά από το 1974 και εντεύθεν μια ακραία επιθετικότητα από πλευράς του καθεστώτος του Ερντογάν. Η Κύπρος, για 43 χρόνια, αντιμετωπίζει θέμα συνεχιζόμενης κατοχής τμήματός της από την Τουρκία και η κοινωνία «αναπαύεται» στα ψηφίσματα, στις διπλωματικές φιέστες, τους μακρόσυρτους διαλόγους των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών, στην άφιξη απεσταλμένων, στις ρητορικές εξάρσεις του πολιτικού συστήματος, που ενίοτε ομιλεί με ποδοσφαιρικούς όρους.

Γενικά, η κυπριακή κοινωνία περιμένει μέσα από διαδικασίες και μεθόδους που δοκιμάστηκαν πολλές φορές, για δεκαετίες και απέτυχαν, να οδηγήσουν αυτόματα σε λύση. Είναι το άλλοθι, όμως, για να μην αντιδράσει, να μην κινηθεί, να μην κάνει τίποτε που θα προκαλέσει αναταραχή και αλλάξει την πεπατημένη.

Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αλλά δεν καταγράφονται ουσιαστικές αντιδράσεις. Η παθητική αντιμετώπιση έναντι των τροϊκανών (στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν τους θεωρούν σωτήρες, όπως στην Κύπρο), της λιτότητας, έχει περάσει στο DNA μας και ο θυμός διοχετεύεται στα γήπεδα. Δεν αντιδρούν οι νέοι σε αυτούς που καταστρέφουν τα όνειρα και το μέλλον, είναι όμως πανέτοιμοι να πέσουν μαχόμενοι υπέρ βωμών και ομαδάρας. Σε μια ημικατεχόμενη χώρα, οι προτεραιότητες θα έπρεπε να είναι άλλες. Η άρση της κατοχής, η απελευθέρωση.

Το ποδόσφαιρο, εάν δεν ελεγχόταν από τους διάφορους των υπόγειων συνεννοήσεων (μέχρι και του υπόκοσμου), θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα αξιακό σύστημα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Το μείζον είναι πως χρησιμοποιείται ενίοτε ως όχημα απροσανατολισμού την ώρα που Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν, κυριολεκτικά, θέμα επιβίωσης. Τα υπόλοιπα, το επόμενο Σαββατοκύριακο στα γήπεδα, όπου Ελλάδα και Κύπρος αναστενάζουν.

Του Κώστα Βενιζέλου


14/3/2018
               ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ           

Λόγιες και λαϊκοδημώδεις φράσεις και εκφράσεις 
του ελληνικού δημόσιου βίου.

    Η Τουρκία ζώνει το Αφρίν. Επίσης ισχυρίζεται ότι έχει έρθει σε συμφωνία με τις ΗΠΑ για την από κοινού «ασφαλή απομάκρυνση» αμάχων απ’ το Μανμπίτζ (το οποίον έως τώρα οι Αμερικάνοι διεκήρυσσαν ότι θα προστατεύουν). Αν αυτό είναι αλήθεια, οι Κούρδοι του Αφρίν επωλήθησαν από τις ΗΠΑ στην Τουρκία (χάριν ίσως της διατήρησης των Κούρδων στις πετρελαιοφόρες ζώνες – αλλά αυτό δεν το γνωρίζουμε). Η συμφωνία όμως της τελευταίας
     στιγμής μεταξύ ΗΠΑ - Τουρκίας για το Αφρίν σημαίνει ότι αναλόγως το ίδιο ή παρόμοιομπορεί να συμβεί και για τα οικόπεδα στην ΑΟΖ της Κύπρου.
     Είμαστε επί ξυρού ακμής, αλλά στη χώρα της φαιδράς (παρά τα κλάματα της Μπέτυς) πορτοκαλέας, ο δημόσιος λόγος αποκαλύπτει το περιεχόμενο του δημόσιου βίου, ήτοι:
     1. Τα «βοθροκάναλα» στα οποία πάει και δίνει συνεντεύξεις ο κ. Πολάκης (βρίζοντας σαν λιμενεργάτης – με το συμπάθιο, παίδες – στον ΟΛΘ, ενδιαφέροντος Σαββίδη).
     2. Η κυρία Σβίγκου εκδίδει Silver Alert για τον κ. Μητσοτάκη, επειδή ο τελευταίος δεν απαντάει σε δημοσιεύματα εναντίον του φιλικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδων! Σωστόν! Που ακούστηκε να σε λένε χατζημπούρμπουλα κι εσύ να μην απαντάς;
     3. «Πουτάνες του Νότου». Έκκληση της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου προς τις Ελληνίδες.
     4. «Ηθικό πλεονέκτημα» της κυρίας Ράνιας Αντωνοπούλου να παραιτηθεί από ευθιξία. Την πιάσανε να υπεξαιρεί απ’ το υστέρημα του κοσμάκη και θίχθηκε. Εσείς δεν θα θιγόσασταν; Όταν με τον κοπρώνυμο Νόμο του δυσώνομου Κατρούγκαλου θα φθάσουμε στην «τελική λύση» για τις συντάξεις και τους συνταξιούχους, εσείς δεν θα θιχθείτε; Δεν θα λέτε «δόξα το θεώ, πάμε για καθαρή έξοδο στις αγορές»; Τι θα λέτε δηλαδή; «μαζί με
     το παλιάμπελο, ας μου πάρουν  και το σπίτι – με πλειστηριασμό;» Ωπ! Αισθάνεστε μια σύγχιση φρένων; ένα παράλογο να σας κυκλώνει; No problem, «ου γαρ οιδασι τι πηδούσι» που λέει και ο σύντροφος λογογράφος του Πρωθυπουργού – ήτανε και νύχτα, πού να βλέπεις τι πηδάς;
     5. «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Τσίπρας. Όμως να ‘ναι μέρα  μεσημέρι, βρε παιδιά, να ξέρουμε τι μας γίνεται – τις νύχτες γίνονται ατυχήματα – «ήταν δίκαιο, έγινε πράξη», θα σου πει ο άλλος! Τι να του πεις ύστερα εσύ;
     6. «Ετερόκλητοι όχλοι» – αυτό σας λέω και εγώ: Να οργανωθούμε, βρε παιδιά! να μη μιλάμε πολύ, να βλέπουμε όλοι ΕΡΤ (εκτός του Μητσικώστα), να τρώμε το φαΐ μας – τα γεμιστά της Θεανώς – να ψεκάζουμε τον κ. Καμμένο για να μη φύγει απ’ την κυβέρνηση και να αποτασσόμεθα τα fake news, εκτός κι αν είναι απ’ τα δικά μας τρολ.
     7. «Μαλάκες». Απλή ονομασία, erga omnes.
     8. Δεν θα πω άλλες βρωμοκουβέντες και βωμολοχίες, όπως χρέος, μνημόνιο,διαπραγματεύσεις, τράπεζες, αλλά θα σταθώ (ευγνώμων) στις ιδέες για μια «βοήθεια στον Τύπο» του Υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Βοσκοτόπων, Ενημέρωσης και πεντάστερων, κ. Νίκου Παππά. Αφού το εν λόγω αστέρι εξασφάλισε οικονομικώς τα Κανάλια (βοθροκάναλα) και τις Διαφημιστικές Εταιρείες, οδηγεί τώρα σε αργό και βασανιστικό θάνατο τις εφημερίδες, απαιτώντας το 2% του τζίρου τους υπέρ ετοιμοθάνατου (κι αυτό τη μερίμνη κ. Παππά) ασφαλιστικού συστήματος των δημοσιογράφων. Ευγενές, λογικόν, ηθικόν. Να δίνει κάτι στις εφημερίδες ο Υπουργός, έτσι αφιλοκερδώς, έτσι για ψυχικό, ανιδιοτελώς. Λόγου χάριν πως θα μπορούσε
να γραφεί (και θα γράφεται) η είδηση ότι «ο κ. Ζάεφ δεν αλλάζει το Σύνταγμα της FYROM». Γιατί χρυσέ μου δεν το αλλάζεις; Εμείς αλλάξαμε το Σύνταγμά μας και το κάναμε Μνημόνιο (ήταν δίκαιο και έγινε πράξη), εσύ γιατί τα ‘χεις στυλώσει σαν γάιδαρος περί όνου σκιάς;
***

Να δείτε αγαπητοί μου ετερόκλητοι όχλοι, ότι στο τέλος ο Ερντογάν αγάς που είναι και παιχνιδιάρης, θα μας την πέσει ανήμερα της 25ης Μαρτίου…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
14/3/2018