IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι μεγάλες κρίσεις φέρνουν και τις μεγάλες ανακατατάξεις. Η πολιτική κρίση της Γαλλίας είναι εμφανής – αν μη τι άλλο από την αποτυχία των διαδοχικών προεδριών Sarkozy και Hollande. Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού προβλέπεται ριζική – όμως ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Η μετάβαση από τον παραδοσιακό διπολισμό σε έναν καινοφανή "τετραπολισμό” και η πρόκριση στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών δύο υποψηφίων που δεν προέρχονταν από παραδοσιακά κόμματα ήταν ήδη μια πρώτη ηχηρή ένδειξη των συντελούμενων αλλαγών. Η εκλογή του Emmanuel Macron στην ηγεσία του γαλλικού κράτους, με ποσοστό ψήφων 65%, αποτελεί αποφασιστική προώθησή τους. Όμως το δεύτερο μισό του δρόμου θα διανυθεί με τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.  Ο νέος ένοικος των Ηλυσίων θα έχει βέβαια μέχρι τότε τη δυνατότητα να καθορίσει τον ρυθμό των εξελίξεων, με τις πρωτοβουλίες του και με τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης που θα διορίσει. Άλλωστε, η πολιτική παράδοση (ακόμη και αν η δική του εκλογή αποτελεί το

Πολλοί πιστεύουν ότι η τομή αριστερά-δεξιά μοιάζει "ξεπερασμένη", η πάλη των τάξεων όμως είναι περισσότερο παρούσα από ποτέ άλλοτε, μου λέει ο φιλόσοφος Ρεζίς Ντεμπρέ, κάποτε με τον Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία κι αργότερα με τον Μιτεράν στα Ηλύσια Πεδία, ίσως ο γνωστότερος σήμερα διανοούμενος της Γαλλίας, που αρνείται όμως να αποκαλύψει δημόσια αν θα πάει να ψηφίσει. Δεν μοιάζει πάντως καθόλου ενθουσιασμένος, όπως και πολλοί συμπατριώτες του, με την προοπτική να ψηφίσει Μακρόν για να μη βγει η Λεπέν (ούτε, φαντάζομαι, και με τη σχετική σύσταση του Γιάνη Βαρουφάκη, γιατί, κατά τη γνώμη του, ο Μακρόν βοήθησε την Ελλάδα). Ο Ντεμπρέ μιλάει για την έντονη ταξική χροιά της ψήφου που, ήδη από τον πρώτο γύρο, φανέρωσε μια Γαλλία κομμένη στα τέσσερα. Τα "νέα στρώματα", τους "κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης" (Μακρόν), τους χαμένους (κυρίως μικρές αποβιομηχανοποιημένες πόλεις και ύπαιθρος, Λεπέν), την παραδοσιακή μπουρζουαζία των ιδιοκτητών (Φιγιόν)

Αναστεναγμός ανακούφισης απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η επιρροή της Λεπέν δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φοβόμασταν και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας. Οι καρδιές μας στις θέσεις τους. Και τώρα, αφού αποφύγαμε τον κίνδυνο, τι κάνουμε; Πάμε σαν άλλοτε; Μα, ασφαλώς. Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτε. Θα πορευτούν οι Γάλλοι με τον Μακρόν μέχρι το 2022 και για μετά... έχει ο Θεός. Αν υπάρχει ακόμη η Λεπέν στη σκηνή, κάτι θα επινοήσουν για να την εμποδίσουν να πάρει τα ηνία στην πατρίδα του Διαφωτισμού και των επαναστάσεων. Τον Μακρόν ξανά, αν η θητεία του δεν έχει καταρρακωθεί, όπως του Ολάντ, ή κάποιον άλλο του ιδίου φυράματος. Κάπως έτσι πορεύονται οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ευρώπη. Καλούν σε συσπείρωση τους δημοκρατικούς πολίτες για να αντιμετωπιστεί μια απειλή και όταν αυτή απομακρύνεται (προσοχή: απομακρύνεται, δεν εξαφανίζεται) τους ζητούν να επιστρέψουν στην κανονικότητά τους. Πολλά τα παραδείγματα: Κινδύνευε ο Δ

1.  Το 2012, η Γαλλία έκανε κάτι ασυνήθιστο.  Καταψήφισε τον απερχόμενο Προεδρό της- τον υπερκινητικό, υπερφιλόδοξο και υπερβολικά σατανικό Σαρκοζί - στερώντας του το δικαίωμα σε μια δεύτερη θητεία, δικαίωμα που είχαν οι προκάτοχοί του Μιτεράν και Σιρακ. Το είχε πάθει και ο Ζισκάρ, το 1981. Αλλά εκείνος τουλάχιστον είχε υποκύψει στο ακαταμάχητο ρεύμα Μιτεράν και στην επιθυμία της Γαλλίας να αλλάξει, μετά από δεκαετίες, πολιτικό πρόσημο. Στην περίπτωση Σαρκοζί, αντίθετα, η Γαλλία ήθελε απλώς να απαλλαγεί από αυτόν, τόσο ώστε ψήφισε μια άχαρη μετριότητα,  τον Φρανσουά Ολάντ . Από τον οποίο, πέντε χρόνια αργότερα, ήθελε επίσης να απαλλαγεί, τόσο ώστε του απαγόρευσε να συμμετάσχει καν στις εκλογές (για πρώτη φορά στην ιστορία), απειλώντας τον με εξευτελισμό μέσω των δημοσκοπήσεων.  Δυο φορές μέσα σε δυο χρόνια δεν είναι σύμπτωση . Είναι ένδειξη ενός χάσματος που όλο και διευρύνεται μεταξύ εκπροσώπων και εκπροσωπουμένων, μεταξύ εκλογέων και εκλεγμένων. Και το χάσμα γεμίζει με δυσπισ

Δύο ημέρες πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι απόδειξη ότι οι καροί έχουν για τα καλά αλλάξει. Τα γεγονότα, άλλωστε, είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν μία δεκαετία. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι

Ο Κ. Βεργόπουλος στο Tvxs.gr για τις γαλλικές εκλογές:  Οι Γάλλοι βαρέθηκαν να είναι ουρά των Γερμανών. Λίγο πριν τις γαλλικές προεδρικές εκλογές- ο πρώτος γύρος στις 23 Απριλίου ξυπνάει σε εμάς άλλες μνήμες (23 Απριλίου του 2010  στο Καστελόριζο και το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου για την προσφυγή της Ελλάδας στο  μηχανισμό στήριξης που αργότερα είπαμε μνημόνιο) ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής πολιτικής οικονομίας και συγγραφέας - μεταξύ άλλων του βιβλίου «Παγκοσμιοποίηση η μεγάλη χίμαιρα» (1999) -,  μας μιλάει για το γαλλικό -και όχι μόνο- πολιτικό τοπίο, για φόβους και ελπίδες και για τη σύγχρονη Χίμαιρα. Πριν από ένα περίπου χρόνο μου είχατε πει «δεν υπάρχει περίπτωση να βγει η Λεπέν.. είμαι απόλυτα σίγουρος.». Άλλαξε κάτι; «Όχι βέβαια Δεν έχει αλλάξει κάτι και ο,τι ήταν αδύνατον να συμβεί πριν από ένα χρόνο, εξακολουθεί να παραμένει αδύνατον Μόνο που σήμερα επισείεται ο φόβος της νίκης της Λεπέν προκειμένου να εκβιάζονται οι ψηφοφόροι για να ψηφίσουν περισ