Υπό πλήρη αναμόρφωση η πολιτική ζωή της Γαλλίας μετά τη νίκη Μακρόν
Οι μεγάλες κρίσεις φέρνουν και τις μεγάλες ανακατατάξεις. Η πολιτική κρίση της Γαλλίας είναι εμφανής – αν μη τι άλλο από την αποτυχία των διαδοχικών προεδριών Sarkozy και Hollande. Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού προβλέπεται ριζική – όμως ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί.
Η μετάβαση από τον παραδοσιακό διπολισμό σε έναν καινοφανή "τετραπολισμό” και η πρόκριση στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών δύο υποψηφίων που δεν προέρχονταν από παραδοσιακά κόμματα ήταν ήδη μια πρώτη ηχηρή ένδειξη των συντελούμενων αλλαγών. Η εκλογή του Emmanuel Macron στην ηγεσία του γαλλικού κράτους, με ποσοστό ψήφων 65%, αποτελεί αποφασιστική προώθησή τους. Όμως το δεύτερο μισό του δρόμου θα διανυθεί με τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
Ο νέος ένοικος των Ηλυσίων θα έχει βέβαια μέχρι τότε τη δυνατότητα να καθορίσει τον ρυθμό των εξελίξεων, με τις πρωτοβουλίες του και με τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης που θα διορίσει. Άλλωστε, η πολιτική παράδοση (ακόμη και αν η δική του εκλογή αποτελεί τομή με αυτήν) τον ευνοεί: οι Γάλλοι πολίτες το πιθανότερο είναι να χαρίσουν, στον ηγέτη που θα έχουν αναδείξει έναν μήνα νωρίτερα, και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της προτίμησής του.
Με τι "υλικά” θα οικοδομηθεί αυτή; Το En Marche είναι ένα νεοσύστατο κίνημα, αλλά ο κεντρώος αυτοπροσδιορισμός του τού επιτρέπει κάθε είδους ανοίγματα προς τα αριστερά και τα δεξιά του – όπου ήδη πολλοί μεγαλόσχημοι κυρίως των Σοσιαλιστών και δευτερευόντως των Ρεπουμπλικανών "δηλώνουν παρόντες”. Ένα μεγάλο χρηματιστήριο πολιτικών στελεχών εγκαινιάζει τις εργασίες του...
Ειδικά, το κόμμα που ίδρυσε ο Mitterand το 1971 στο συνέδριο του Epinay πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να υπάρχει όπως το ξέραμε. Αλλά και στην κεντροδεξιά, που φιλοδοξεί τον Ιούνιο να υποχρεώσει τον Macron σε "συγκατοίκηση”, θα είναι μεγάλες οι πιέσεις (και μάλιστα αμφίπλευρες, αφού ένα μειοψηφικό τμήμα γκωλικών θα θέλγεται ολοένα και περισσότερο από το "κάλεσμα” της Marine Le Pen).
Πολλοί υποψήφιοι εταίροι του Macron εκ δεξιών και εξ αριστερών θα θέλουν βέβαια να εγκολπωθούν τον νέο πρόεδρο, συνεχίζοντας οι ίδιοι να πορεύονται με την παραδεδομένη κομματική σημαία και την ταυτότητά τους. Είναι μέγα ερώτημα αν θα τα καταφέρουν.
Ο νέος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας αναγνώρισε στην επινίκια ομιλία του ότι παραλαμβάνει μία χώρα διχασμένη, εξ ού και αισθάνθηκε την ανάγκη να απευθυνθεί "με σεβασμό” στους ψηφοφόρους της Marine Le Pen. Αλλά και σε πολλούς από τους ψηφοφόρους του λείπει οποιοσδήποτε ενθουσιασμός, άρα και η "περίοδος χάριτος” θα είναι πολύ μικρή. Επιπλέον, το ποσοστό της αποχής (το υψηλότερο από το 1969) και των λευκών-ακύρων (άνω του 9%) δείχνουν το μέγεθος των αντιστάσεων απέναντι στον Macron, ακόμη και αν απέναντί του έχει την ηγέτιδα της ακροδεξιάς.
Η Marine Le Pen, πάλι, με την ομιλία της μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος κατέστησε σαφές ότι στην πραγματικότητα διεξήγαγε καμπάνια όχι για την προεδρία αλλά για τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα που την έχει κατακτήσει, φιλοδοξεί να ηγεμονεύσει στην πολιτική και κοινωνική πόλωση που αναμένει να οξυνθεί με το ξεδίπλωμα της πολιτικής Macron.
Εξ ού και εξαγγέλλει την αναμόρφωση του Εθνικού Μετώπου (ο υπαρχηγός της Florian Philippot κάνει μάλιστα λόγο και για αλλαγή ονομασίας του κόμματος), με ταχείες διαδικασίες, ώστε να ελέγχει η ίδια τις εξελίξεις απέναντι σε τυχόν αμφισβητίες. Στόχος της, η υπέρβαση του "γυάλινου ταβανιού” που πάντα θα συναντά ως θυγατέρα του Le Pen και κληρονόμος της παράδοσης της γαλλικής ακροδεξιάς.
Χαρακτηριστικά, η φιλόδοξη ανιψιά της Marion Marechal-Le Pen εξέφρασε απογοήτευση για το αποτέλεσμα και τόνισε ότι αλλαγές στο κόμμα δεν μπορούν να γίνουν παρά με το τακτικό συνέδριο του 2018. Ο δε παραγκωνισμένος πατήρ Le Pen υποστήριξε ότι η καμπάνια της κόρης του υπονομεύθηκε από τη μετατόπιση της έμφασης στα θέματα της Ε.Ε. και του ευρώ, αντί της μαζικής μετανάστευσης κ.ο.κ.
Όμως η Marine Le Pen, έχοντας πετύχει σχεδόν διπλάσιο από αυτό του πατέρα της το 2002, γνωρίζει ότι μέλλον της βρίσκεται σε ό,τι η ίδια περιέγραψε στην μετεκλόγική ομιλία της ως διάκριση "πατριωτών” και "θιασωτών της παγκοσμιοποίησης”.
Στο στρατόπεδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τέλος, οι αλλεπάλληλες αναφορές του Jean Lun Melenchon στην "ανάγκη ενότητας”, παραπέμπουν σε τριβές ανάμεσα στο σχήμα της Ανυπότακτης Γαλλίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα, οι οποίες αναμένεται να ενισχυθούν, μετά την δημόσια πρόταση του Benoit Hamon των Σοσιαλιστών για ενωτική παρουσία της Αριστεράς σε όσο περισσότερες βουλευτικές περιφέρειες είναι εφικτό.
Του Κώστα Ράπτη
8/5/2017
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ;
Το φάντασμα της Βαϊμάρης και οι εκλογές στη Γαλλία
Το ότι συζητάμε συνέχεια για τον σεισμό που πιθανότατα δεν θα γίνει (την εκλογή Λεπέν) συμβάλλει στο να μην συνειδητοποιούμε τον σεισμό που ήδη έγινε στη Γαλλία και προσδιορίζει αναγκαστικά τα πολύ στενά περιθώρια που θα διαθέτει, ευθύς εξ αρχής, ο πιθανολογούμενος νέος Πρόεδρός της, Εμμανουέλ Μακρόν.
Ο Μακρόν, το ξέρουμε από τώρα και το ξέρει κι ο ίδιος, όχι μόνο θάναι Πρόεδρος μειοψηφίας αλλά θάχει και την πλειοψηφία του γαλλικού λαού μαχητικά εναντίον του και των πολιτικών που θέλει να εφαρμόσει!
Το πραγματικά συγκλονιστικό στη Γαλλία δεν είναι βέβαια ότι θα ηττηθεί πιθανότατα (εξαιρέσει μεγάλης εκπλήξεως), η κυρία Λεπέν. Το συγκλονιστικό είναι αυτό που δεν γράφεται, δεν λέγεται και προσπαθείται να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι δεν συμβαίνει καν.
Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ίσως αν εξαιρέσουμε μερικές ημέρες του Μαίου 1968), η σαφής πλειοψηφία του γαλλικού λαού υποστηρίζει σήμερα πολιτικές δυνάμεις που θέτουν ως ρητή επιδίωξη την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού και πολιτειακού συστήματος και των θεμελιωδών οικονομικών πολιτικών του, του νεοφιλελευθερισμού και της ευρωπαϊκής του ενσάρκωσης, του «ευρωφιλελευθερισμού»
Στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, η ριζοσπαστική, άκρα αριστερά κέρδισε συνολικά 27,3% των προτιμήσεων και η φασίζουσα ακροδεξιά το 26,92%. Το 55% των Γάλλων όχι μόνο απορρίπτουν κατηγορηματικά το νεοφιλελεύθερο ή «ευρωφιλελεύθερο» στην περίπτωσή μας μοντέλο, αλλά υποστηρίζουν πλέον ενεργά πολιτικές δυνάμεις που μάχονται για την ανατροπή τους. Μόνο ένα 44% των Γάλλων εξακολουθεί να υποστηρίζει παλαιά ή νέα συστημικά κόμματα και πρόσωπα της αριστεράς ή της δεξιάς.
Ο ίδιος ο κ. Μακρόν το γνωρίζει άριστα. Γι' αυτό και έχει ήδη προαναγγείλει ότι θα περάσει τις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» του με προεδρικά διατάγματα, αγνοώντας δηλαδή, αν χρειαστεί, όχι μόνο τη θέληση του λαού, αλλά και τη θέληση των ίδιων των βουλευτών. Μόνο που η Γαλλία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα. 'Εχει κάνει δέκα επαναστάσεις σε δύο αιώνες!
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει λοιπόν τι ακριβώς θα συμβεί.
Οι «εκλογικές στατιστικές» και στη Γαλλία (το «πολιτικό εργαστήρι» της Ευρώπης, εδώ και δυόμισι αιώνες) επιβεβαιώνουν και ότι βρισκόμαστε, τηρουμένων των αναλογιών, και φυσικά με τις ιδιομορφίες της σημερινής εποχής, σε μια κατάσταση ανάλογη της κρίσης που συγκλόνισε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στον μεσοπόλεμο, αλλά και μιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008, μετετράπη σε κρίση της ΕΕ και δεν είναι συγκυριακή, αλλά βάθους ανάλογου με τις μεγάλες κρίσεις του 1873-96 και του 1929 (αυτές δηλαδή που προκάλεσαν στο παρελθόν τους δύο παγκοσμίους πολέμους, τη Ρωσική και την Κινεζική Επανάσταση, τον Ναζισμό και το αμερικανικό New Deal).
'Οπως και στη Γερμανία του μεσοπολέμου, οι λύσεις στην κρίση εμφανίζονται και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Η μεγάλη ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτό συμβαίνει, τη στιγμή που ένα σωρό κόσμος έσπευσε να ενταφιάσει οριστικά τη διαίρεση αριστεράς και δεξιάς! Μεταξύ τους και πολλοί διανοούμενοι ή πολιτικοί, που ξεκίνησαν την καριέρα τους πουλώντας αριστερές ιδέες και τώρα βρίσκονται σε εναγώνια αναζήτηση αξιοπρεπούς τρόπου να αλλάξουν στρατόπεδο. Ήλπισαν ότι το πρόβλημα θα λυνόταν μόνο του με τον θάνατο της αριστεράς, η εμφάνιση όμως της ανυπότακτης Γαλλίας, που κονιορτοποίησε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους άφησε μάλλον απορημένους και άναυδους. Αλλά έκανε και κάτι πιο ουσιαστικό. Αμφισβήτησε από τη Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, το μονοπώλιο της εξέγερσης.
Αν και, όπως συνέβη και στον μεσοπόλεμο, η ρητορεία της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς τέμνονται, οι διαφορές στη στρατηγική κατεύθυνση είναι ήδη αρκετά σαφείς. Για τη Μαρίν Λεπέν, ο δρόμος είναι ο αυταρχισμός κι ο Πόλεμος, που προετοιμάζει ιδεολογικά και πολιτικά με την αντι-ισλαμική της ρητορεία. Ο ολοκληρωτισμός, στην ανάλυσή της, δεν προέρχεται από την παντοδυναμία του Χρήματος, αλλά από τους «τζιχαντιστές».
Αντίθετα, η «ανυπότακτη Γαλλία» θέτει στο κέντρο της κριτικής της το χρηματιστικό κεφάλαιο και επιχειρεί να διαμορφώσει ένα δημοκρατικό, κοινωνικό και οικολογικό εναλλακτικό μοντέλο.
Και η Μαρίν Λεπέν και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν έφτασαν στην πραγματικότητα πολύ κοντά στο νήμα. Η Γαλλία μοιάζει όμως σαν να φοβήθηκε την τελευταία στιγμή και την επικίνδυνη Κυρία της 'Ακρας Δεξιάς και τον ανέτοιμο ηγέτη της Αριστεράς.
Σήμερα το βράδυ, οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κατεστημένου θα πανηγυρίσουν έξαλλα για τη νίκη του Μακρόν, αν επιβεβαιωθούν τα προγνωστικά. Θα την παρουσιάσουν ως το τέλος της κρίσης, όχι ως το άνοιγμα ενός νέου και οξύτερου κεφαλαίου της, όπως πραγματικά θα είναι.
Θα αποδείξουν έτσι οι ίδιοι, με τον τρόπο τους το βάθος της κρίσης ενός συστήματος ανίκανου να αναγνωρίσει τα προβλήματα και να παράγει λύσεις, όπως ακριβώς οι Βουρβώνοι, που τίποτα δεν έμαθαν και τίποτα δεν ξέχασαν.
Του απεσταλμένου του ΑΠΕ-ΜΠΕ στο Παρίσι,
Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
7/5/2017
DW: Οι πρώτες προκλήσεις για τον Εμανουέλ Μακρόν
Ο Εμ. Μακρόν δεν έχει χρόνο για πανηγυρισμούς. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες αναλαμβάνει προεδρικά καθήκοντα, πρέπει να παρουσιάσει το νέο υπουργικό συμβούλιο και να δρομολογήσει τις πρώτες αποφάσεις.
Τα τηλεοπτικά πλάνα από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ήταν οπωσδήποτε "δώρο" για τον νικητή των προεδρικών εκλογών. Από κοινού με τον απερχόμενο, και για πολλούς Γάλλους αποτυχημένο, πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, ο Εμ. Μακρόν κατέθεσε σήμερα στέφανο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι. Την 8η Μαΐου η Γαλλία γιορτάζει, ως γνωστόν, το τέλος του β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας. Για τους αντιπάλους του Εμ. Μακρόν, μια ακόμα ευκαιρία να τον χαρακτηρίσουν μαθητευόμενο του μισητού Φρ. Ολάντ.
Ο Εμ. Μακρόν ωστόσο δεν δείχνει να δίνει σημασία σε όλα αυτά. Ήδη την επόμενη Κυριακή 14 Μαΐου αναλαμβάνει καθήκοντα προέδρου και μετακομίζει στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Μαζί του και η σύζυγός του Μπριζίτ, η οποία αποκτά στο Μέγαρο δικό της γραφείο. Αμισθί η πρώην καθηγήτρια θα ασχοληθεί κυρίως με ζητήματα Παιδείας. Σε μια εβδομάδα από σήμερα, την ερχόμενη Δευτέρα ο Εμ. Μακρόν θα παρουσιάσει το νέο υπουργικό συμβούλιο, δίνοντας στίγμα για το πως επιθυμεί να κυβερνήσει. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού. Όλοι γνωρίζουν ότι ο Μακρόν θα προτιμούσε μια γυναίκα για το αξίωμα. Πάντως στόχος του είναι περίπου το 50% των υπουργών του να είναι γυναίκες. Λίγες ώρες μετά τη νίκη του στις εκλογές τα σενάρια στο Παρίσι δίνουν και παίρνουν. Θα προέρχεται ο ή η πρωθυπουργός από τους συντηρητικούς; Ή μήπως θα είναι πρόσωπο από το κόμμα των σοσιαλιστών, όπως ο δημοφιλής υπουργός Αμύνης Ζαν Ιβ Ντριάν; Υπάρχουν ακόμα και σενάρια που θέλουν τον πρώην επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Πασκάλ Λαμί ή ακόμα και την ευρωβουλευτή Σιλβί Γκουλάρ, σύμβουλο του Μακρόν, στον πρωθυπουργικό θώκο.
Πρώτες πολιτικές αποφάσεις
Στόχος του νικητή των εκλογών είναι το ένα τρίτο του υπουργικού συμβουλίου να στελεχωθεί με άτομα από την οικονομία και την επιστήμη χωρίς προηγούμενη θητεία στην πολιτική. Στις προεκλογικές υποσχέσεις του Εμ. Μακρόν περιλαμβάνεται μια νέα αρχή που θα αλλάξει τα δεδομένα της γαλλικής πολιτικής. Προς το παρόν έχουν δηλώσει διαθέσιμοι για ένα υπουργικό αξίωμα υποστηρικτές του Μακρόν από σχεδόν όλους του πολιτικούς χώρους, κεντρώοι, σοσιαλιστές, συντηρητικοί.
Ήδη πριν από τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Ιούνιο ο Εμ. Μακρόν θέλει να δρομολογήσει πρώτες πολιτικές αποφάσεις, όπως: α) Νέους κανόνες για την πολιτική ζωή, οι οποίοι να αποκλείουν σκάνδαλα, όπως η έμμισθη απασχόληση στο γαλλικό δημόσιο οικογενειακών μελών υψηλόβαθμων πολιτικών. β) Μια μεταρρύθμιση του σχολικού συστήματος έτσι ώστε να περιοριστούν σε μόλις 12 οι μαθητές σε κάθε τμήμα των τάξεων του δημοτικού, που συνεπάγεται χιλιάδες νέες θέσεις καθηγητών. Μάχη για τη στήριξη της Εθνοσυνέλευσης Μετά το τέλος των προεδρικών εκλογών η Γαλλία περνά απευθείας σε νέο προεκλογικό αγώνα για την νέα Εθνοσυνέλευση, η οποία θεωρείται καθοριστική για το μέλλον της κυβέρνησης Μακρόν. Διότι το νέο κίνημα του Μακρόν χρειάζεται τη στήριξη βουλευτών του σοσιαλιστικού και συντηρητικού χώρου για να επιβιώσει. "En Marche, la Republique" θα ονομάζεται το νέο πολιτικό στρατόπεδο, ανακοίνωσε σήμερα ο εκπρόσωπος του Εμ. Μακρόν.
Στόχος είναι, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Κριστόφ Καστανέ, η νέα κυβέρνηση να διαθέτει πλατιά στήριξη από όλους του πολιτικούς χώρους του κοινοβουλίου, έτσι ώστε να προχωρήσει στο έργο της όπως η κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού" στη Γερμανία. Κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για τα πολιτικά δεδομένα στη Γαλλία.
Μπάρμπαρα Βέζελ / Στέφανος Γεωργακόπουλος
Πηγή: Deutsche Welle
8/5/2017
Ο Εμ. Μακρόν δεν έχει χρόνο για πανηγυρισμούς. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες αναλαμβάνει προεδρικά καθήκοντα, πρέπει να παρουσιάσει το νέο υπουργικό συμβούλιο και να δρομολογήσει τις πρώτες αποφάσεις.
Τα τηλεοπτικά πλάνα από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ήταν οπωσδήποτε "δώρο" για τον νικητή των προεδρικών εκλογών. Από κοινού με τον απερχόμενο, και για πολλούς Γάλλους αποτυχημένο, πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, ο Εμ. Μακρόν κατέθεσε σήμερα στέφανο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι. Την 8η Μαΐου η Γαλλία γιορτάζει, ως γνωστόν, το τέλος του β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας. Για τους αντιπάλους του Εμ. Μακρόν, μια ακόμα ευκαιρία να τον χαρακτηρίσουν μαθητευόμενο του μισητού Φρ. Ολάντ.
Ο Εμ. Μακρόν ωστόσο δεν δείχνει να δίνει σημασία σε όλα αυτά. Ήδη την επόμενη Κυριακή 14 Μαΐου αναλαμβάνει καθήκοντα προέδρου και μετακομίζει στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Μαζί του και η σύζυγός του Μπριζίτ, η οποία αποκτά στο Μέγαρο δικό της γραφείο. Αμισθί η πρώην καθηγήτρια θα ασχοληθεί κυρίως με ζητήματα Παιδείας. Σε μια εβδομάδα από σήμερα, την ερχόμενη Δευτέρα ο Εμ. Μακρόν θα παρουσιάσει το νέο υπουργικό συμβούλιο, δίνοντας στίγμα για το πως επιθυμεί να κυβερνήσει. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού. Όλοι γνωρίζουν ότι ο Μακρόν θα προτιμούσε μια γυναίκα για το αξίωμα. Πάντως στόχος του είναι περίπου το 50% των υπουργών του να είναι γυναίκες. Λίγες ώρες μετά τη νίκη του στις εκλογές τα σενάρια στο Παρίσι δίνουν και παίρνουν. Θα προέρχεται ο ή η πρωθυπουργός από τους συντηρητικούς; Ή μήπως θα είναι πρόσωπο από το κόμμα των σοσιαλιστών, όπως ο δημοφιλής υπουργός Αμύνης Ζαν Ιβ Ντριάν; Υπάρχουν ακόμα και σενάρια που θέλουν τον πρώην επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Πασκάλ Λαμί ή ακόμα και την ευρωβουλευτή Σιλβί Γκουλάρ, σύμβουλο του Μακρόν, στον πρωθυπουργικό θώκο.
Πρώτες πολιτικές αποφάσεις
Στόχος του νικητή των εκλογών είναι το ένα τρίτο του υπουργικού συμβουλίου να στελεχωθεί με άτομα από την οικονομία και την επιστήμη χωρίς προηγούμενη θητεία στην πολιτική. Στις προεκλογικές υποσχέσεις του Εμ. Μακρόν περιλαμβάνεται μια νέα αρχή που θα αλλάξει τα δεδομένα της γαλλικής πολιτικής. Προς το παρόν έχουν δηλώσει διαθέσιμοι για ένα υπουργικό αξίωμα υποστηρικτές του Μακρόν από σχεδόν όλους του πολιτικούς χώρους, κεντρώοι, σοσιαλιστές, συντηρητικοί.
Ήδη πριν από τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Ιούνιο ο Εμ. Μακρόν θέλει να δρομολογήσει πρώτες πολιτικές αποφάσεις, όπως: α) Νέους κανόνες για την πολιτική ζωή, οι οποίοι να αποκλείουν σκάνδαλα, όπως η έμμισθη απασχόληση στο γαλλικό δημόσιο οικογενειακών μελών υψηλόβαθμων πολιτικών. β) Μια μεταρρύθμιση του σχολικού συστήματος έτσι ώστε να περιοριστούν σε μόλις 12 οι μαθητές σε κάθε τμήμα των τάξεων του δημοτικού, που συνεπάγεται χιλιάδες νέες θέσεις καθηγητών. Μάχη για τη στήριξη της Εθνοσυνέλευσης Μετά το τέλος των προεδρικών εκλογών η Γαλλία περνά απευθείας σε νέο προεκλογικό αγώνα για την νέα Εθνοσυνέλευση, η οποία θεωρείται καθοριστική για το μέλλον της κυβέρνησης Μακρόν. Διότι το νέο κίνημα του Μακρόν χρειάζεται τη στήριξη βουλευτών του σοσιαλιστικού και συντηρητικού χώρου για να επιβιώσει. "En Marche, la Republique" θα ονομάζεται το νέο πολιτικό στρατόπεδο, ανακοίνωσε σήμερα ο εκπρόσωπος του Εμ. Μακρόν.
Στόχος είναι, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Κριστόφ Καστανέ, η νέα κυβέρνηση να διαθέτει πλατιά στήριξη από όλους του πολιτικούς χώρους του κοινοβουλίου, έτσι ώστε να προχωρήσει στο έργο της όπως η κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού" στη Γερμανία. Κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για τα πολιτικά δεδομένα στη Γαλλία.
Μπάρμπαρα Βέζελ / Στέφανος Γεωργακόπουλος
Πηγή: Deutsche Welle
8/5/2017