Γυναίκες δολοφόνοι στο Λούβρο
Η τέχνη ανέκαθεν φλέρταρε με το έγκλημα και την τιμωρία και μεγαλουργούσε κάθε φορά που το ανθρωποκτόνο χέρι ήταν γυναικείο. Αναζητήσαμε τα μυστικά και τα πειστήρια στα πιο εμβληματικά έργα του πιο σπουδαίου μουσείου του κόσμου Το έγκλημα - φαινόμενο εγγενές σε κάθε κοινωνία και κάθε εποχή - είναι παρόν στις τέχνες διαχρονικά, τόσο στις περιγραφικές όσο και - έστω με μικρότερη συχνότητα - στις πλαστικές. Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, πως σε ένα μουσείο-θεματοφύλακα πολιτισμών όπως το Λούβρο η ανθρωποκτονία αναπαρίσταται σε μουσαμά, σε μάρμαρο, σε πηλό. Οταν απομακρυνθεί κανείς από την τετριμμένη διαδρομή «Νίκη της Σαμοθράκης - Μόνα Λίζα - Αφροδίτη της Μήλου», είναι σίγουρο πως θα βρεθεί - ανάμεσα στα άλλα - πρόσωπο με πρόσωπο με τον δράστη ή το θύμα κάποιας δολοφονίας. Και ο θεατής από τη θέση του αυτόπτη μάρτυρα προσλαμβάνει τη δολοφονία όχι πια με κριτήρια ηθικά ή δικαιικά, αλλά καθαρά αισθητικά. Ως μάρτυς της σκηνής, νιώθει τον τρόμο από απόσταση και με