IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις στη Γερμανία για τον σχηματισμό κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού. Αυτή τη φορά φαίνεται ότι οι Σοσιαλδημοκράτες πιέζουν με μεγαλύτερη ένταση, προκειμένου η συμφωνία να περιλαμβάνει ορισμένες από τις βασικές προτάσεις τους. Στον προηγούμενο μεγάλο συνασπισμό μπήκαν χωρίς σαφές σχέδιο και το πλήρωσαν ακριβά στις κάλπες. Πίστεψαν αφελώς ότι αυτοί θα έδιναν τον τόνο και στη Γερμανία και στην Ευρώπη. Απέτυχαν και στα δύο μέτωπα. Στην Ευρώπη έγιναν το παρακολούθημα του Σόιμπλε, δεν αντιστάθηκαν σε καμία από τις επιλογές του - αντιθέτως, σε ορισμένες περιπτώσεις πλειοδότησαν - απογοητεύοντας τους οπαδούς των μεταρρυθμίσεων, ενώ στη Γερμανία ακόμη και τις δικές τους φιλολαϊκές και προοδευτικές πολιτικές τις πιστώθηκε η Μέρκελ. Διεκδικούν επίσης και το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή το υπουργείο που κάνει κουμάντο στην ευρωζώνη. Πολύ φιλόδοξος στόχος. Οι συσχετισμοί δεν τους ευνοούν. Δεν είναι οι νικητές των εκλογών. Είναι χρήσιμοι...

H​​ Eυρώπη φοβάται τον Eθνικισμό, την πανικοβάλλει το δικό της αποκύημα. Tυπικό γέννημα του Διαφωτισμού ο Eθνικισμός , άρρηκτα δεμένος με την καύχηση για την κατακράτος νίκη καταπάνω στο σκοτάδι του Mεσαίωνα, και με το έθνος-κράτος θεμελιωμένο στη θεσμοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων, στην απολυτοποίηση των οραμάτων της ατομοκεντρικής κατασφάλισης. Ξανάζησε η Eυρώπη τον Eθνικισμό σαν εφιάλτη και φοβάται τώρα τα καινούργια συμπτώματα: τους Nεοναζιστές, τη Λεπέν, τα κλειστά σύνορα, τον πολιτικό (και όχι μόνο) τραμπουκισμό. Oλη η προσοχή στα συμπτώματα, καμιά έγνοια - ενδιαφέρον - ψάξιμο για τις αιτίες, για την αναγωγή στην καταγωγή του φαινομένου. Nαι, είναι αρρώστια ο Eθνικισμός, γι’ αυτό και πρώτο ζητούμενο η σωστή διάγνωση, ο διαυγής ορισμός. Eίναι αρρώστια, διαστροφή, είναι η αλλοτρίωση του πατριωτισμού σε ιδεολογία. Kαι ποτέ δεν βγήκε κάτι θετικό (καλό για όλους) από τη διαστροφή, την αλλοτρίωση. Kάθε σύγχυση του πατριωτισμού με τον Eθνικισμό, αφελής ή σκόπιμη, παρ...

Το πρόβλημα της δημοκρατίας στην Ευρώπη δεν σχετίζεται μόνο με το μέγεθος της αποχής από τα κοινά ή με τον εσκεμμένα αδύναμο χαρακτήρα θεσμών όπως η Ευρωβουλή. Σχετίζεται και με τον μικρό σεβασμό που δείχνουν οι ηγεμονεύουσες χώρες απέναντι στα εκλογικά αποτελέσματα των περιφερειακών κρατών. Θα ήταν άραγε μανιώδης της συνωμοσιολογίας όποιος υπέθετε ότι τώρα σε Βρυξέλλες και Βερολίνο διερευνούν πώς θα στερήσουν από τους Podemos όση ισχύ τούς πρόσφερε η ψήφος των Ισπανών πολιτών; Μπορεί να προσφέρονται για εντυπωσιακούς τίτλους τα σχήματα του είδους «Ανεμος αλλαγής στην Ευρώπη», «Ευρωπαϊκή στροφή προς τα Κεντροδεξιά», «Αριστερό κύμα » και όσα άλλα περιγράφουν τις εκλογικές « στιγμές » της ιστορίας της γηραιάς ηπείρου, η ερμηνευτική τους αξία ωστόσο είναι πολύ μικρή. Αν υπάρχει ένα γενικότερο ευρωπαϊκό γνώρισμα είναι η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού. Και αυτός όμως δεν έχει ένα και μόνο χρώμα. Στον καθαρά αντιδραστικό ευρωσκεπτικισμό, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, που τώ...

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη  Ονομάστηκε «ευρωσκεπτικισμός» το (κάπως όψιμο) κύμα επιφυλάξεων για τη σκοπιμότητα και αποτελεσματικότητα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» (ή «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»): Δηλαδή για το εγχείρημα της ένωσης όλων των κρατών της Ευρώπης –με την «ένωση» να σημαίνει τη διαμόρφωση (και θεσμοποίηση) κοινής πολιτικής σε όλους τους κεφαλαιώδεις τομείς της οργανωμένης συνύπαρξης. Λέγεται ότι το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης γεννήθηκε μέσα από την εμπειρία της φρίκης των δύο ενδοευρωπαϊκών, που εξελίχθηκαν σε παγκόσμιους, πολέμων, στον 20ό αιώνα. Και εκπροσωπήθηκε το όραμα από αναστήματα πολιτικών ανδρών διακεκριμένα. Τα κριτήρια – κίνητρα που πρυτάνευσαν είχαν οπωσδήποτε τον ρομαντισμό της ειρηνικής συνύπαρξης, αλλά ήσαν κυρίως χρησιμοθηρικά: Να επιβιώσει η Ευρώπη, όχι για να διασώσει τη γονιμότητα της πολιτισμικής ιδιομορφίας καθενός από τους λαούς της, αλλά πρωτίστως για να διασώσει την ισχύ της στη διεθνή οργάνωση της παραγωγής και στη λειτουργία της οικον...