Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Συνέδριο Βιένης(1814/1815)

Όταν άλλαξε ο χάρτης της Ευρώπης.

Εικόνα
Στις 9 Ιουνίου του 1815 έληξε το περιβόητο Συνέδριο της Βιέννης, κατά το οποίο οι ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις ξανασχεδίασαν τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, καθορίζοντας τα όρια των χωρών τους και τις σφαίρες επιρροής τους μετά τους γαλλικούς επαναστατικούς πολέμους, τους ναπολεόντιους πολέμους, την οριστική διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την εν εξελίξει κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το Συνέδριο της Βιέννης 1814-1815, του Αυγουστίνου Ζενάκου. Με τη φράση «το Συνέδριο δεν περπατάει, χορεύει» ο στρατιωτικός, διπλωμάτης και λόγιος πρίγκιψ de Ligne συνόψισε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην αρχή τουλάχιστον του Συνεδρίου της Βιέννης. Ο ευφυολόγος πρίγκιψ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1814 προτού το Συνέδριο εξαναγκαστεί να «περπατήσει» εξαιτίας της απόδρασης του Ναπολέοντα από τη νήσο Ελβα και να ολοκληρώσει τις εργασίες του με αποφάσεις που άλλαξαν τον χάρτη της Ευρώπης. Το Συνέδριο της Βιέννης άρχισε την 1η Οκτωβρίου του 1814 μέσα σε πανηγυρική

Συνέδριο της Βιέννης:Το πρότυπο της ευρωπαϊκής ενότητας

Εικόνα
    «Το Συνέδριο της Βιέννης»,πίνακας του Isabey (1819)   Brian E. Vick The Congress of Vienna.  Power and Politics after Napoleon Εκδόσεις Harvard University Press. σελ. 436, τιμή 45 δολάρια ΗΠΑ Ο Μπράιν Βικ, καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Emory, δίνει μια διαφορετική εικόνα για το Συνέδριο της Βιέννης από αυτήν που   είχαμε ως τώρα. Ηταν το διαρκέστερο συνέδριο που υπήρξε ποτέ στη δυτική διπλωματία. Ελαβε χώρα από τον Σεπτέμβριο του 1814 ως τον Ιούνιο του 1815 στην πρωτεύουσα της Αυστρίας και έμεινε στην Ιστορία ως Συνέδριο της Βιέννης, αμφιλεγόμενο ακόμη και τώρα που συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τότε. Για πολλούς σηματοδοτούσε την επιστροφή στην απόλυτη μοναρχία, στα προνόμια των αριστοκρατών και την ενίσχυση του πολιτικού ρόλου της Εκκλησίας. Αλλοι υποστηρίζουν ότι αποκατέστησε την ειρήνη και συνέβαλε στην ανάπτυξη του αστικού πολιτισμού αποκαθιστώντας τη λεγόμενη «έννομη τάξη» (όπως φυσικά την αντιλαμβάνονται οι μονάρχες της Ευρώπης)