IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Πως η σβάστικα κατέληξε σύμβολο των ναζί Το αρχαίο σταυροειδές σύμβολο, η σβάστικα, που ο Σλήμαν ανακάλυψε στην Τροία, ήταν διαδεδομένη στον Ινδοευρωπαϊκό χώρο ήδη από την αρχαιότητα. Το πέρασμα του χρόνου ωστόσο, δεν κατάφερε να την απαλλάξει από την αρνητική -εφιαλτική, επί της ουσίας- νοηματοδότηση που του έδωσαν οι ναζί. Πώς όμως, οικειοποιήθηκαν το σύμβολο; Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1935 ο Αδόλφος Χίτλερ υιοθετεί τη σβάστικα ως επίσημο σύμβολο της Ναζιστικής Γερμανίας . Η ιστορία όμως αρχίζει πολύ πριν...  Όταν ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν (1822 - 1890) ταξίδεψε στην Ιθάκη το 1868, στη σκέψη του κυριαρχούσε μία και μόνη σκέψη: Η ανακάλυψη της Τροίας. Ο Σλήμαν ήταν πεπεισμένος ότι η ομηρική «Ιλιάδα» δεν είναι παρά ένας χάρτης που θα του αποκάλυπτε τη θέση αρχαίων πόλεων.  Κάπως έτσι άρχισε τις ανασκαφές για το παλάτι του Οδυσσέα. Στην Ιθάκη έφερε στην επιφάνεια περί τις 20 τεφροδόχους, ένα θυσιαστικό εγχειρίδιο, ένα πήλινο ειδώλιο αρχαίας θεάς και άλλα

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου,  βορειοδυτικά του Μονάχου στη Γερμανία, ήταν το πρώτο οργανωμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ναζί το 1933. Σχεδόν δώδεκα χρόνια αργότερα, στις 24 Απριλίου του 1945, ένοπλες αμερικανικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Υπήρχαν γύρω στους 30.000 πεινασμένοι κρατούμενοι . ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΣΚΛΗΡΕΣ ΣΚΗΝΕΣ και πρέπει να σας προειδοποιήσουμε γι΄ αυτό. Είναι τα αποτελέσματα της μεθοδικής εξόντωσης των Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί. The Liberation of Dachau - HD & Color - International Holocaust Remembrance Day, 27 January from Konstantin von zur Mühlen on Vimeo . Στην Καθημερινή είχε δημοσιευθεί η συγκλονιστική μαρτυρία ενός επιζώντα. Ο Κλεμάν Καντέν είχε χάσει κάθε ελπίδα και απλά περίμενε να πεθάνει όταν οι αμερικανικές δυνάμεις απελευθέρωσαν το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου στις 29/4/1945. Οπως διηγείται ο παλαίμαχος Γάλλος αντιστασιακός: «ό

  Οι Ναζί και η νεολαία τους  [Μέρος Πρώτο]  Δεν ξέρω αν έχουμε καιρό. Δεν ξέρω κι αν έχει νόημα ‘η ανθρωπότητα να μάθει’ αφού ποτέ δεν μαθαίνει. Με την μόνη ακρίβεια που μπορεί να επιδείξει τρώει μέρος του εαυτού της αλλά και άλλα αθώα πλάσματα κάθε λίγες δεκαετίες. Κι η γνώση;  Η παιδεία; Η Μνήμη; ‘Μου λέτε να εμπιστευτώ τους μορφωμένους’, διαβάζουμε σ’ ένα γράμμα μιας επιζήσασας στο Άουσβιτς. ‘Όμως στο Άουσβιτς μας εξόντωναν μορφωμένοι γιατροί. Μας φύλαγαν πτυχιούχοι ναζί. Μας μετέφεραν ειδικευμένοι μηχανοδηγοί.’ Όλο και περισσότερο το θυμάμαι αφού όλο και περισσότερο συναντώ θαυμαστές του Πλεύρη κι εκεί που δεν θα έπρεπε να συναντώ. Σε χώρους ‘μορφωμένων’ επιστημόνων ή λογοτεχνών, αριστερών και δεξιών!, (και μάλιστα όχι μονάχα από τους γραφικούς αλλά κι από χώρους υπεράνω υποψίας που δημόσια προωθούν την αντίθετη εικόνα τους ακριβώς) που όταν πχ χαλαρώσουν στο κρασί μιλούν για αποδείξεις και πηγές κι έπειτα σε παραπέμπουν σε βίντεο και βιβλία του χώρου της ακραίας ε

  «Βασική προϋπόθεση για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι ενάρετοι άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα»  Έντμουντ Μπερκ, Ιρλανδός φιλοσόφος & πολιτικός  Στις 21 Νοεμβρίου 1922 η εφημερίδα ' 'New York Times' ' δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο για τον Αδόλφο Χίτλερ, υπό τον τίτλο μάλιστα «New popular Idol rises in Bavaria» (μτφρ. Νέο δημοφιλές είδωλο αναδύεται στη Βαυαρία). Κοιτώντας πίσω στο χρόνο και έχοντας πλέον γνώση των θηριωδιών στις οποίες επιδόθηκε το καθεστώς των Νάζι, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο ισχυρισμός του συντάκτη πως «ο αντισημιτισμός του Χίτλερ δεν ήταν ούτε τόσο βίαιος ούτε τόσο γνήσιος όσο ακουγόταν». Η εκτίμηση αυτή φαίνεται πως ήταν ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των Γερμανών, τη δεδομένη χρονική περίοδο και πολλοί πίστευαν πως η ρητορική του δεν ήταν παρά μια καλά μελετημένη τακτική προκειμένου να ικανοποιήσει τα αυτιά ψηφοφόρων. Α νταποκριτής της εφημερίδας, o Cyril Brown ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος αυτού του ρεπορτάζ για τον Α

Η Ιστορία δεν καταγράφει μόνον ιστορικά γεγονότα μίας συγκεκριμένης περιόδου. Τα βιώματα των ανθρώπων που ακολουθούν τα γεγονότα είναι συνέχεια της Ιστορίας, διότι αυτά είναι πιο έντονα και κρατάνε ζωντανά εις την συνείδηση των λαών λεπτομέρειες οι οποίες συνήθως δεν καταγράφονται εις τα ιστορικά δοκίμια. Είναι όμως χρήσιμα, διότι εμπλουτίζουν το ιστορικό γεγονός και ενισχύουν αυτό ως αποδεικτικά στοιχεία εις την υπεράσπιση, διερεύνηση και ανάλυση  του. Δεν μας εκπλήσσει η προκλητική συμπεριφορά της Γερμανίας εις το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου. Ούτε το ότι αυτή  οφείλεται εις την έλλειψη ιστορικών γνώσεων των Γερμανών Πολιτικών και της Ηγεσίας του Βερολίνου. Διότι χάρισμα κάθε Ηγέτιδας Δύναμης είναι να γνωρίζει την ιστορία των άλλων λαών και βάσει αυτής να θωρακίζει και να στηρίζει την άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής. Η οποία ενισχύει την δύναμή της, αλλά παράλληλα και την αλαζονεία, η οποία αναπόφευκτα την οδηγεί σε αιφνίδια πτώση και καταστροφ