Το πρώτο άρθρο των N.Y. Τimes (1922) για τον Χίτλερ μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί φτάσαμε στην απόλυτη φρίκη.
«Βασική προϋπόθεση για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι ενάρετοι άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα»
Έντμουντ Μπερκ,
Ιρλανδός φιλοσόφος & πολιτικός
Στις 21 Νοεμβρίου 1922 η εφημερίδα ''New York Times'' δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο για τον Αδόλφο Χίτλερ, υπό τον τίτλο μάλιστα «New popular Idol rises in Bavaria» (μτφρ. Νέο δημοφιλές είδωλο αναδύεται στη Βαυαρία). Κοιτώντας πίσω στο χρόνο και έχοντας πλέον γνώση των θηριωδιών στις οποίες επιδόθηκε το καθεστώς των Νάζι, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο ισχυρισμός του συντάκτη πως «ο αντισημιτισμός του Χίτλερ δεν ήταν ούτε τόσο βίαιος ούτε τόσο γνήσιος όσο ακουγόταν».
Η εκτίμηση αυτή φαίνεται πως ήταν ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των Γερμανών, τη δεδομένη χρονική περίοδο και πολλοί πίστευαν πως η ρητορική του δεν ήταν παρά μια καλά μελετημένη τακτική προκειμένου να ικανοποιήσει τα αυτιά ψηφοφόρων.
Ανταποκριτής της εφημερίδας, o Cyril Brown ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος αυτού του ρεπορτάζ για τον Αδόλφο Χίτλερ αναλύοντας τους παράγοντες που οδήγησαν στην άνοδο του στην πολιτική σκηνή κάνοντας ειδική αναφορά στην ρητορική του δεινότητα. Για παράδειγμα αναφέρει: «Ασκεί έναν παράξενο έλεγχο στο ακροατήριό του, επιδεικνύοντας την εκπληκτική ικανότητα όχι μόνο να ξεσηκώσει του ακροατές του παρασύροντάς τους σε μια μαχητική, αγωνιστική μανία» ενώ άλλες φορές κατά βούληση, όπως παρατηρεί, μπορούσε να τους κάνει να τον ακούν εν απόλυτη ηρεμία.
Το πιο αξιοσημείωτο μέρος της ανταπόκρισης όμως είναι η ανάλυση, τριών παραγράφων, που αφορά τον αντισημιτισμό. Ο Βrown χαρακτηρίζει τον φαύλο αντισημιτισμό του Χίτλερ ως τον ίδιο τον πυρήνα της έλξης που ασκούσε, και τονίζει πως η τρομοκρατημένη εβραϊκή κοινότητα προσπαθούσε ήδη να ξεφύγει από αυτό που έβλεπε να πλησιάζει. Στη συνέχεια όμως, ο ανταποκριτής φαίνεται να υποτιμά τη βαρύτητα των λεγομένων του Χίτλερ, εκτιμώντας πως πρόκειται απλά για ένα πολιτικό τέχνασμα:
«Πιθανότατα, ούτε και ο ίδιος γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να επιτύχει. Στο επίκεντρο της προπαγάνδας του, τόσο κατά τις ομιλίες όσο και στα γραπτά του, είναι ο βίαιος αντισημιτισμός. Το παρατσούκλι που έχει μεταξύ των οπαδών του είναι “Hakenkreuzler” (μτφρ. σβάστικα). Οι αναφορές του Χίτλερ στους Εβραίους είναι τόσο βίαιες, ώστε αρκετοί επιφανείς εβραίοι πολίτες αναφέρεται πως έχουν αναζητεί ασφαλή καταφύγια στις ορεινές περιοχές της Βαυαρίας που είναι εύκολα προσβάσιμες από γρήγορα αυτοκίνητα, ώστε να μπορούν να μεταφέρουν εκεί τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε περίπτωση που υπάρξει προειδοποίηση για μια αντισημιτική Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.
Ωστόσο, πολλές αξιόπιστες και καλά ενημερωμένες πηγές επιβεβαιώνουν πως ο αντισημιτισμός του Χίτλερ δεν ήταν ούτε τόσο γνήσιος ούτε τόσο βίαιος όσο ακουγόταν και πως απλώς χρησιμοποιούσε την αντισημιτική προπαγάνδα σαν δόλωμα για να παγιδεύσει τις μάζες και κρατά σε εγρήγορση, ενθουσιώδεις αλλά και σε τάξη για τη στιγμή που η οργάνωσή του θα έχει τελειοποιηθεί και θα είναι επαρκώς ισχυρή, ώστε να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά για πολιτικούς λόγους.
Ένα εκλεπτυσμένος πολιτικός αναγνώρισε στον Χίτλερ πως διαθέτει μία ιδιόμορφη πολιτική ευφυΐα να αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στον αντισημιτισμό, λέγοντας: Δεν μπορείς να περιμένεις από τις μάζες να κατανοήσουν ή να εκτιμήσουν τους πιο λεπτούς, αληθινούς σου στόχους. Πρέπει να ταΐσεις τις μάζες με τις πιο άξεστες των ιδεών όπως ο αντισημιτισμός. Θα ήταν εντελώς λάθος, πολιτικά, θα ήταν λάθος να τους πεις την αλήθεια για του που πραγματικά θέλεις τους να τους οδηγήσεις».
Φυσικά, δεν υπάρχει κάποια αμφιβολία πως όντως οι πηγές του αναταποκριτή των ''New York Times'' μετέφεραν πράγματι στον δημοσιογράφο τις συγκεκριμένες απόψεις και εκτιμήσεις. Εξάλλου αυτή ήταν και η πιο δημοφιλής προσέγγιση εκείνην περίοδο που γεννιόταν ο Ναζισμός. Το ρεπορτάζ άλλωστε γράφτηκε το 1922, δηλαδή δύο μόλις χρόνια μετά την ίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος.
Ακόμη και έτσι όμως, είναι εμφανές, όπως παρατηρεί στο σχετικό του άρθρο του Vox, πόσο απροετοίμαστη ήταν η πολιτισμένη γερμανική κοινωνία για ένα κίνημα που ήταν τόσο ειλικρινά, ριζοσπαστικά βίαιο όσο αποδείχθηκε πως ήταν τελικά το ναζιστικό, κάτι που απέδειξε όταν ήρθε στην εξουσία.
06/03/2016
http://www.huffingtonpost.gr/2016/03/06/xitler-arthro-prwto-times_n_9393436.html
«Τον αποκαλούν “Βαυαρό Μουσολίνι” και τους οπαδούς του Βαυαρούς Φασίστες. Δεν υπάρχει τίποτα “σοσιαλιστικό” στον “εθνικοσοσιαλισμό” που ευαγγελίζεται. Δεν σπαταλάει χρόνο στο να αποκτήσει κάποιο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα μόνο του ενδιαφέρον είναι να στρατολογήσει νέους και να τελειοποιήσει την οργάνωσή του», γράφει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Η μέθοδός του είναι απλή, πρώτον προπαγάνδα, και δεύτερον η δημιουργία μιας αποτελεσματικής οργάνωσης».
Η ανταπόκριση των New York Times δίνει σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του Χίτλερ, το πώς απέκτησε δημοφιλία και το πώς δρα. Η μεγαλύτερη αστοχία όμως του άρθρου βρίσκεται στην ουσία του, στην υποτίμηση του Χίτλερ και των σκοπών του, μια εκτίμηση που από επικίνδυνο τον μετατρέπει σε «Popular Idol».
Ο Cyril Brown γράφει πως ο αντισημιτισμός του Χίτλερ είναι φαύλος και οι ακραίες θέσεις του ένα πολιτικό τέχνασμα για να κερδίσει υποστηρικτές. Θέλοντας να ενισχύσει αυτή του την εκτίμηση επικαλείται μάλιστα αξιόπιστες και καλά ενημερωμένες πηγές, γεγονός που καταδεικνύει με τον πιο πειστικό τρόπο πως εν γενεί στη Γερμανία είχε υποτιμηθεί ο κίνδυνος του Ναζιστικού κόμματος, το οποίο είχε ιδρυθεί δύο χρόνια νωρίτερα. Βάσει και ιστορικών ντοκουμέντων αυτή η εκτίμηση φαίνεται πως ήταν ευρέως διαδεδομένη στη γερμανική κοινωνία.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Cyril Brown: «Πιθανότατα, ούτε και ο ίδιος γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να επιτύχει. Στο επίκεντρο της προπαγάνδας του, τόσο κατά τις ομιλίες όσο και στα γραπτά του, είναι ο βίαιος αντισημιτισμός. Το παρατσούκλι που έχει μεταξύ των οπαδών του είναι “Hakenkreuzler” (μτφρ. σβάστικα). Οι αναφορές του Χίτλερ στους Εβραίους είναι τόσο βίαιες, ώστε αρκετοί επιφανείς εβραίοι πολίτες αναφέρεται πως έχουν αναζητεί ασφαλή καταφύγια στις ορεινές περιοχές της Βαυαρίας που είναι εύκολα προσβάσιμες από γρήγορα αυτοκίνητα, ώστε να μπορούν να μεταφέρουν εκεί τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε περίπτωση που υπάρξει προειδοποίηση για μια αντισημιτική Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.
Ωστόσο, πολλές αξιόπιστες και καλά ενημερωμένες πηγές επιβεβαιώνουν πως ο αντισημιτισμός του Χίτλερ δεν ήταν ούτε τόσο γνήσιος ούτε τόσο βίαιος όσο ακούγεται και πως απλώς χρησιμοποιεί την αντισημιτική προπαγάνδα σαν δόλωμα για να παγιδεύσει τις μάζες και να κρατά σε εγρήγορση, ενθουσιώδεις αλλά και σε τάξη τους οπαδούς του για τη στιγμή που η οργάνωσή του θα έχει τελειοποιηθεί και θα είναι επαρκώς ισχυρή για τους πολιτικούς του στόχους.
Ένας πολιτικός αναγνώρισε στον Χίτλερ πως διαθέτει μία ιδιόμορφη πολιτική ευφυΐα να αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στον αντισημιτισμό, λέγοντας: “Δεν μπορείς να περιμένεις από τις μάζες να κατανοήσουν ή να εκτιμήσουν τους αληθινούς σου στόχους. Πρέπει να ταΐσεις τις μάζες με τις πιο άξεστες των ιδεών όπως ο αντισημιτισμός. Θα ήταν εντελώς λάθος, πολιτικά, θα ήταν λάθος να τους πεις την αλήθεια για του που πραγματικά θέλεις τους να τους οδηγήσεις”».
8/3/2016
http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/otan-oi-new-york-times-eblepan-ton-xitler-os-neo-pop-idol
Δείτε το άρθρο των Νew York Times όπως δημοσιεύθηκε το 1922
Όταν οι New York Times έβλεπαν τον Χίτλερ ως νέο «Pop Idol»
Το Ντοκουμέντο
Στις 21 Νοεμβρίου του 1922 η εφημερίδα ''New York Times''' δημοσιεύει ένα άρθρο αφιερωμένο στο προφίλ «ενός νέου δημοφιλούς ειδώλου που αναδύεται στη Βαυαρία». Το «popular idol», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα, δεν ήταν άλλος από τον Φύρερ των ναζί Αδόλφο Χίτλερ.
Το δημοσίευμα για το προφίλ του Αδόλφου Χίτλερ, επιβεβαιώνει τη ρήση του Ιρλανδού φιλοσόφου και πολιτικού Έντμουντ Μπερκ: «Βασική προϋπόθεση για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι ενάρετοι άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα».
Τι έγραφε λοιπόν ο Cyril Brown, ανταποκριτής της New York Times, για τον Χίτλερ λίγο καιρό πριν οι ναζί υπό την καθοδήγησή του ξεκινήσουν τις θηριωδίες τους...
Στο δημοσίευμα αναφέρονται σχεδόν όλα: Ο αντισημιτισμός, οι ακραίες θέσεις του, το μίσος του για τους Κομουνιστές, τους μαρξιστές και τους σοσιαλιστές, οι συγκεντρώσεις που θυμίζουν στράτευμα, τα τάγματα εφόδου και οι φόβοι ακόμη και για ένοπλες ομάδες, η τρομοκρατημένη από τη δράση του εβραϊκή κοινότητα αλλά και η πρωτοφανής επιρροή που ασκεί στα πλήθη παρασύροντάς τα σε μια πολεμική μανία. Σημειώνεται ακόμη και η υποστήριξη που αποκτάει σταδιακά από τη μεσαία τάξη, μοναρχικούς, στρατιωτικούς, αλλά και από πολιτικούς κύκλους, που εκτιμούν πως θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. «Όμως πάντα υπάρχει ο φόβος πως το κίνημά του θα μπορούσε να βγει εκτός ελέγχου», τονίζεται από τον ανταποκριτή της New York Times, ο οποίος παράλληλα σημειώνει πως ο Χίτλερ δεν έχει κανένα απολύτως πολιτικό πρόγραμμα.
«Τον αποκαλούν “Βαυαρό Μουσολίνι” και τους οπαδούς του Βαυαρούς Φασίστες. Δεν υπάρχει τίποτα “σοσιαλιστικό” στον “εθνικοσοσιαλισμό” που ευαγγελίζεται. Δεν σπαταλάει χρόνο στο να αποκτήσει κάποιο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα μόνο του ενδιαφέρον είναι να στρατολογήσει νέους και να τελειοποιήσει την οργάνωσή του», γράφει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Η μέθοδός του είναι απλή, πρώτον προπαγάνδα, και δεύτερον η δημιουργία μιας αποτελεσματικής οργάνωσης».
Η ανταπόκριση των New York Times δίνει σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του Χίτλερ, το πώς απέκτησε δημοφιλία και το πώς δρα. Η μεγαλύτερη αστοχία όμως του άρθρου βρίσκεται στην ουσία του, στην υποτίμηση του Χίτλερ και των σκοπών του, μια εκτίμηση που από επικίνδυνο τον μετατρέπει σε «Popular Idol».
Ο Cyril Brown γράφει πως ο αντισημιτισμός του Χίτλερ είναι φαύλος και οι ακραίες θέσεις του ένα πολιτικό τέχνασμα για να κερδίσει υποστηρικτές. Θέλοντας να ενισχύσει αυτή του την εκτίμηση επικαλείται μάλιστα αξιόπιστες και καλά ενημερωμένες πηγές, γεγονός που καταδεικνύει με τον πιο πειστικό τρόπο πως εν γενεί στη Γερμανία είχε υποτιμηθεί ο κίνδυνος του Ναζιστικού κόμματος, το οποίο είχε ιδρυθεί δύο χρόνια νωρίτερα. Βάσει και ιστορικών ντοκουμέντων αυτή η εκτίμηση φαίνεται πως ήταν ευρέως διαδεδομένη στη γερμανική κοινωνία.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Cyril Brown: «Πιθανότατα, ούτε και ο ίδιος γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να επιτύχει. Στο επίκεντρο της προπαγάνδας του, τόσο κατά τις ομιλίες όσο και στα γραπτά του, είναι ο βίαιος αντισημιτισμός. Το παρατσούκλι που έχει μεταξύ των οπαδών του είναι “Hakenkreuzler” (μτφρ. σβάστικα). Οι αναφορές του Χίτλερ στους Εβραίους είναι τόσο βίαιες, ώστε αρκετοί επιφανείς εβραίοι πολίτες αναφέρεται πως έχουν αναζητεί ασφαλή καταφύγια στις ορεινές περιοχές της Βαυαρίας που είναι εύκολα προσβάσιμες από γρήγορα αυτοκίνητα, ώστε να μπορούν να μεταφέρουν εκεί τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε περίπτωση που υπάρξει προειδοποίηση για μια αντισημιτική Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.
Ωστόσο, πολλές αξιόπιστες και καλά ενημερωμένες πηγές επιβεβαιώνουν πως ο αντισημιτισμός του Χίτλερ δεν ήταν ούτε τόσο γνήσιος ούτε τόσο βίαιος όσο ακούγεται και πως απλώς χρησιμοποιεί την αντισημιτική προπαγάνδα σαν δόλωμα για να παγιδεύσει τις μάζες και να κρατά σε εγρήγορση, ενθουσιώδεις αλλά και σε τάξη τους οπαδούς του για τη στιγμή που η οργάνωσή του θα έχει τελειοποιηθεί και θα είναι επαρκώς ισχυρή για τους πολιτικούς του στόχους.
Ένας πολιτικός αναγνώρισε στον Χίτλερ πως διαθέτει μία ιδιόμορφη πολιτική ευφυΐα να αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στον αντισημιτισμό, λέγοντας: “Δεν μπορείς να περιμένεις από τις μάζες να κατανοήσουν ή να εκτιμήσουν τους αληθινούς σου στόχους. Πρέπει να ταΐσεις τις μάζες με τις πιο άξεστες των ιδεών όπως ο αντισημιτισμός. Θα ήταν εντελώς λάθος, πολιτικά, θα ήταν λάθος να τους πεις την αλήθεια για του που πραγματικά θέλεις τους να τους οδηγήσεις”».
8/3/2016
http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/otan-oi-new-york-times-eblepan-ton-xitler-os-neo-pop-idol
Δείτε το άρθρο των Νew York Times όπως δημοσιεύθηκε το 1922