IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σπύρος Βασιλείου: ''Εθνική επέτειος'' Με αφορμή το « Βδέλυγμα », τον πρόσφατο λίβελο του Δημ. Δημητριάδη κατά του ελληνικού λαού, θυμήθηκα αυτό το κείμενό μου, που πρωτοδημοσιεύθηκε στις 11 Ιουλίου ( Δρόμος της Αριστεράς , φ. 271), λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Ίσως να μη φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά νομίζω πως είναι μια απάντηση – όχι δική μου, του ελληνικού λαού – στη μεγάλη αυτή μερίδα των ελλήνων διανοούμενων που από την αρχή των μνημονίων μπήγουν με εμφανή σαδομαζοχισμό το μαχαίρι στις πληγές του έθνους, όχι προφανώς για να το θεραπεύσουν, αλλά για να διαχωρίσουν τη δική τους προσωπική θέση απ’ αυτό, υπό το βαρύ βλέμμα του (δεν ξέρω ποιου) υπερεγώ τούς σκιάζει. Η δική μου γνώμη, ήδη από τις αρχές του 2011 (στην αρχή με τους Αγανακτισμένους, στη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ, και πιστεύω πως έπεται συνέχεια) είναι πως ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε μια διαδικασία πνευματικής ωρίμασης, η οποία τροχοδρομείται δια μέσου της πολιτικής αντίστα

Οι ψευδαισθήσεις κυριαρχούν στη ζωή μας. Ο Μαρξ  έλεγε ότι η ιδεολογία δημιουργεί ψευδή εικόνα της πραγματικότητας- ο Γκράμσι συμπλήρωσε ότι η ιδεολογία είναι και συνεκτικός κρίκος της κοινωνίας. Κάποιοι στην ελληνική Αριστερά πιστεύουν ότι ο Μαρξ είναι όπως το Κοράνι για μερικούς  μουσουλμάνους, άμα τον διαβάσεις δεν χρειάζεσαι κανέναν άλλο, τα έμαθες όλα. Τους διαφεύγει ότι ο Μαρξ διάβασε αστούς και έμαθε από αυτούς, πολλά από τους αρχαίους Έλληνες.  Μια από τις πιο ανώδυνες ψευδαισθήσεις στην Αριστερά ήταν τα περί διεθνούς αλληλεγγύης στον αντιμνημονιακό αγώνα. Η διάψευση υπήρξε παταγώδης επειδή αποφάσεις παίρνουν οι κυβερνήσεις και όχι οι λαοί που παρακολουθούσαν μάλλον απαθείς τα παθήματά μας. Η πραγματικότητα είναι ότι μόνο σε μερικές χώρες-Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία- εκφράστηκε (και εκλογικά) μια διαμαρτυρία για τα δικά τους προβλήματα και μετά ακολούθησε στασιμότητα, έως αυτή τη στιγμή. Πραγματικότητα είναι επίσης ότι η διαμαρτυρία προέρχεται από τα ίδια κοινωνικά στρώ

(...) Την ισπανική εμπειρία μετέφεραν ... δύο νέοι από την Ισπανία που συμμετέχουν στο κίνημα της 15 Μάη.  Η  «Πλατφόρμα Πληγέντων από τις Υποθήκες»   έχει δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό κοινωνικό κίνημα, που ωστόσο δεν έχει ανακύψει το τσουνάμι των εξώσεων: Αποτράπηκαν περίπου 700 πλειστηριασμοί, ενώ ξεσπιτώθηκαν πάνω από 420.000 οικογένειες τα τελευταία πέντε χρόνια. «Πλέον μόνος δρόμος είναι η ανυπακοή», είπε η Τζέζα, περιγράφοντας το φαινόμενο των καταλήψεων άδειων σπιτιών, από ξεσπιτωμένες οικογένειες, τις οποίες προστατεύει η Πλατφόρμα και η αστυνομία απλώς δεν τολμά να τις πλησιάσει. Μάλιστα καταληψίες σε κενά διαμερίσματα, από τα οποία τους είχαν κάνει έξωση οι τράπεζες, δικαιώθηκαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, που έκρινε ως πρωτεύον το ανθρώπινο δικαίωμα στην στέγη. (...) ΣΤΑΘΗΣ Μαζικά ανταποκρίθηκαν πολίτες και συλλογικότητες στο κάλεσμα σε συντονισμό ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη στο κ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ή Η ΖΩΗ  Υπό τη διεύθυνση των  Damien  Millet  και  Eric Toussaint   Κεφάλαιο 5 Ελλάδα: Το Απόλυτο Σύμβολο του Παράνομου Χρέους Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήρθε στην επικαιρότητα τη στιγμή που οι ιθύνοντες της χώρας αποδέχτηκαν τη θεραπεία λιτότητας που απαίτησαν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που πυροδότησε σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010. Από πού προέκυψε όμως αυτό το ελληνικό χρέος; Όσον αφορά το χρέος που επιβαρύνει τον ιδιωτικό τομέα, η αύξησή του είναι πρόσφατη: μια πρώτη αύξηση ακολουθεί την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη το 2001, μια δεύτερη έκρηξη του χρέους εκδηλώνεται μετά το 2007, όταν η οικονομική βοήθεια που δόθηκε στις τράπεζες από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των Η.Π.Α., από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) χρησιμοποιήθηκε μερικώς από τους τραπεζίτες για χρηματοδότηση προς την Ελλάδα και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Όσο για το δημόσι

Τα τελευταία χρόνια, το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται τόσο στο δημόσιο λόγο όσο και σε συζητήσεις στις παρέες:  Γιατί δεν αντιδρούν οι Ελληνες στα μέτρα λιτότητας και στην πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, μια επίθεση που τους οδηγεί όχι απλώς στην πτωχοποίηση αλλά στην εξαθλίωση, γιατί αυτή η γενικευμένη απάθεια;  Είναι προφανές ότι ο πληθυσμός βρίσκεται σε κατάθλιψη, γι' αυτό και όσες φορές η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις κάλεσαν τον κόσμο σε συγκεντρώσεις, ελάχιστοι συμμετείχαν. Μακάρι η έλλειψη εμπιστοσύνης στους καρεκλοκένταυρους ηγέτες των σωματείων να ήταν η μοναδική αιτία. Ολα δείχνουν ότι, ακόμα και να θέλει κάποιος, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο αυτή τη στιγμή. Το γεγονός ότι σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού έχει στραφεί εκλογικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, και εντούτοις δεν πάει να εγγραφεί στις οργανώσεις του, ούτε αγοράζει την εφημερίδα του, είναι επιπρόσθετες ενδείξεις ότι ο κόσμος είναι παθητικός

Του ΣΤΑΘΗ Η θεμελιώδης αδυναμία όλων όσοι, στην ιστορική Αριστερά αλλά και εκτός αυτής, ασχολούνται με τα προβλήματα του τόπου είναι ότι ομιλούν πολύ για το «δέον γενέσθαι», για την ανάγκη ενός « λαϊκού ξεσηκωμού », αλλά ελάχιστα αναφέρουν για το γεγονός ότι το « λαϊκό Κίνημα » είναι κυριολεκτικά μαγική εικόνα. Μιλάμε γι’ αυτό αλλά δεν το βλέπουμε. Όχι ότι δεν γίνονται απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες. Όλα αυτά συμβαίνουν, έστω κουτσά-στραβά, έστω χωρίς τη μαχητικότητα, την επιμονή και το πείσμα που οι περιστάσεις απαιτούν. Αλλά λαϊκό Κίνημα, με την κυριολεξία του όρου, δεν υπάρχει. Δεν είναι μακριά η εποχή που οι Ισπανοί διαδήλωναν υπό το σαρκαστικό σύνθημα «μην κάνετε θόρυβο και ξυπνήσουν οι Έλληνες». Μετά κοιμήθηκαν κι αυτοί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Αρκετές φορές ο Τσίπρας, ρεαλιστικά, τόνισε σε ομιλίες του ότι αν δεν αντιδράσει ο κόσμος, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Ο κόσμος ακούει σιωπηλός και προπαντός ακίνητος. Αν δεν αναγνωριστεί απερίφραστα α